Ο Καρπάθιος Γιώργος Κοκκινίδης- Το Πολυτεχνείο, η συνέντευξη στον Μαστοράκη και τα βασανιστήρια
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 1598 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
στα karpathiakanea.gr
Στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας κάποιοι φαίνεται πως έχουν προγραμματισμένο ραντεβού κι είναι τέτοιο το πάθος κι ορμή τους που στιγμή δε δειλιάζουν. Μα, ακόμα πιο σπουδαίο, στα κατοπινά χρόνια δε σκαλίζουν τρόπους για να εξαργυρώσουν τις πράξεις τους!
Έχουν περάσει 47 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνες οι φορές που εξομολογήθηκε την ιστορία του ο Καρπάθιος γεωπόνος Γιώργος Κοκκινίδης! Όπως μαθαίνουμε, δεν ήταν ο μοναδικός, με καταγωγή από το νησί, που βρέθηκε να παλεύει μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις ημέρες, μα ούτε κι οι άλλοι Καρπάθιοι έκαμαν παντιέρα τον αγώνα τους!
Όμως ο Γιώργος Κοκκινίδης έχει μια παράξενη πρωτιά. Ήταν ένας από τους νέους που βγήκαν στην τηλεοπτική συνέντευξη του Μαστοράκη και στη συνέχεια ανακρίθηκε, βασανίστηκε, φυλακίστηκε και αποφυλακίστηκε επτά μήνες αργότερα, όταν πια ανέλαβε την εξουσία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και έδωσε αμνηστία στους κρατούμενους.
Ο Γιώργος Κοκκινίδης έχει καταγωγή από το Όθος της Καρπάθου, γονείς του ήταν η Ειρήνη Λαγωνικού και πατέρας του ο πολυγραφότατος δάσκαλος Γιάννης Κοκκινίδης, συμμαθητής και φίλος του Αριστοτέλη Σταυράκη και του Μιλτιάδη Μαντινάου. Επιβάλλεται η στάση και η μνεία στον πατέρα του, αφού ήταν από τους Πατριώτες που οι Ιταλοί εξόρισαν από το νησί γιατί δεν έκρυβε την ελληνική του ταυτότητα. Ένα από τα μεγαλεία της γενιάς του ήταν το περίφημο Σύνταγμα Δωδεκανησίων και σε αυτό, ο δάσκαλος Κοκκινίδης, έδωσε το «παρών». Πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα τους Ιταλούς την ώρα που ο ίδιος είχε ιταλική ταυτότητα!
Ο γιος του, ο Γιώργος Κοκκινίδης, γεννήθηκε στο Όθος Καρπάθου και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το 1973 ήταν φοιτητής στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών. Στο Πολυτεχνείο βρέθηκε από το πρωί της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου 1973, δηλαδή 3 μέρες νωρίτερα από τα δραματικά γεγονότα και μας εξήγησε πώς έγιναν τα πράγματα. Εκείνη την ημέρα ήταν σε εξέλιξη οι γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων και συζητούσαν το θέμα των φοιτητικών εκλογών.
«Εκείνη την Τετάρτη υπήρχε μια άτυπη συνέλευση στη σχολή αρχιτεκτόνων για θέματα τρέχοντα, υπήρχε κι άλλη μια στη Νομική σχολή την ίδια μέρα με θέματα τρέχοντα που αφορούσαν τις εκλογές. Επειδή υπήρχε η συνέλευση πάρθηκε η απόφαση, ΚΝΕ, Ρήγα Φεραίο, ΠΑΣΠ, να μη γίνει κατάληψη. Εδώ είναι η λεπτομέρεια που μας περιγράφει ο Κοκκινίδης και δεν είναι γνωστή:
Εμείς είμασταν απέξω και ξέραμε ότι θα γίνει αυτό, είμασταν 30-40 άτομα και περιμέναμε να βγουν και να δούμε τι θα πουν. Βγήκε μια αντιπροσωπεία για να κλείσει την πόρτα του Πολυτεχνείου για να μας πει παιδιά να φύγετε, πάμε για τον εκδημοκρατισμό του Μαρκεζίνη. Εμείς όμως δεν θέλαμε κάτι τέτοιο. Θέλαμε να γίνει κατάληψη, εμείς επιμείναμε. Τετάρτη πρωί, περίπου στις 10.00 έγινε μια μάχη, μεταξύ αυτών που ήθελαν να πάμε σε κατάληψη και εκείνων που έλεγαν όχι στην κατάληψη. Πλακωθήκαμε μεταξύ μας, οι φοιτητές.
Από τη Νομική σχολή έμαθαν για τη φασαρία και νόμισαν ότι η Αστυνομία χτυπάει τους φοιτητές, ενώ εμείς τρωγόμασταν μεταξύ μας. Να κλείσει ή να μην κλείσει η πόρτα.
Από τη Νομική σχολή ξεκίνησαν 200-300 άτομα και ήρθαν στο Πολυτεχνείο για να βοηθήσουν εμάς που νόμισαν ότι μας χτυπούσε η Αστυνομία. Όταν ήρθαν ο καβγάς είχε τελειώσει, είχαμε νικήσει εμείς οι απέξω και η πόρτα ήταν ανοιχτή. Ήρθαν και βρήκαν ησυχία, όμως εμείς που ήμασταν εκεί πιστέψαμε ότι ήρθαν για συμπαράσταση που κάνουμε κι έτσι ξεκίνησε.
Πήραμε θάρρος, φωνάζαμε, αυτό το σημείο ακόμη και σήμερα παραμένει σκοτεινό, κόσμος δεν το γνωρίζει.
Παρασκευή Βράδυ προς Σαββάτο μπήκε το τανκς, ήμουν εκεί όλες τις ημέρες. Τα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου μετά την εισβολή του τανκς μπήκε μέσα η αστυνομία και ο στρατός και όσοι ήταν μέσα πιάστηκαν. Λίγοι ξέφυγαν από την πίσω πλευρά».
Ο Γιώργος Κοκκινίδης συνελήφθη και από εκείνη τη στιγμή ξεκινούν νέες άσχημες περιπέτειες. Εκείνο το βράδυ τον πήραν στη σχολή Αξιωματικών κάπου στο Πεντάγωνο. Στη συνέχεια, μαζί με άλλους κρατούμενους, τους μετέφεραν στη Γενική Ασφάλεια όπου ακολούθησαν ανακρίσεις. Εκεί έγινε ένας διαχωρισμός από εκείνους που θεωρούσαν «επικίνδυνους», προφανώς σύμφωνα με τον φάκελο που είχε ο καθένας».
Στη συνέχεια ο Κοκκινίδης μεταφέρθηκε στο ΚΕΒΟΠ. Από αυτό το στρατόπεδο ελευθέρωναν έναν κρατούμενο την ημέρα. Έμεινε τρεις-τέσσερις μέρες, μέχρι που πήγε ο Μαστοράκης με ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Στο ΚΨΜ του στρατοπέδου οργανώθηκε το γύρισμα της συνέντευξης. Μάλιστα ο Μαστοράκης τους ξεκαθάρισε ότι υπάρχει Δημοκρατία, κι ότι μπορούσαν να πουν ό,τι ήθελαν και κείνος ήταν εγγυητής, κανείς δεν θα τους πείραζε.
«Μην στεναχωριέστε, είμαι ο υπεύθυνος. Εμείς από μέσα μας γελούσαμε. Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει. Ήμασταν περίπου 200 άτομα. Μας πήραν με το ζόρι μέσα στο ΚΨΜ, εκεί λοιπόν αρχικά δεν έκατσε κανείς. Έστω και με έναν θα γινόταν η συνέντευξη κι όλοι εμείς θα ήμασταν στο φόντο και θα φαινόταν ότι εκείνος που μιλούσε ήταν ο αντιπρόσωπός μας. Έτσι πήραμε την απόφαση να κάτσουμε και εμείς να μιλήσουμε. Αυτό έγινε το μεσημέρι 20 ή 22 Νοεμβρίου, το ίδιο βράδυ ήρθαν στο ΚΕΒΟΠ και με πήραν στη Γενική Ασφάλεια. Από τότε ξεκίνησε το μεγάλο πανηγύρι των ανακρίσεων».
Γιατί τα είπες αυτά; Ποιος είναι πίσω από σένα; Ποια ομάδα είσαστε; Ποια είναι η οργάνωσή σου; Δεν τα λέει ένας τυχαίος άνθρωπος αυτά, πες μας ποιος κρύβεται πίσω από σένα;
«Από εκείνο το σημείο ξεκινά το ανακριτικό ξύλο. Ξέρουν ότι κάτι ξέρεις και θέλουν να το μάθουν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή μας χτυπούσαν για να φοβηθούμε και να μαζευτούμε στο σπίτι μας. Από τότε ξεκινά η σκληρή ανάκριση. Είχαν ψάξει στο σπίτι μου, βρήκαν προκηρύξεις, με είχαν παρακολουθήσει, ήξεραν για μένα.
Άλλωστε από τη συνέντευξη με τον Μαστοράκη ήμουν ο μοναδικός που πήγε στην Ασφάλεια. Μέχρι 17 Ιανουαρίου που έφυγαν για την ΕΣΑ και από εκεί για τις φυλακές Κορυδαλλού υπήρχε ένα δίμηνο ασταμάτητης βιας, πολύ σκληρό. Ξύλο κάθε μέρα, φάλαγγα, εικονική εκτέλεση. Στον Κορυδαλλό έμεινα από 18 Ιανουαρίου 1974 μέχρι που ήρθε και ανέλαβε ο Καραμανλής και μας έβγαλε με αμνηστία, στις 26 Ιουλίου 1974».
Πολλοί λένε ότι το βράδυ 17ης του Νοέμβρη 1973 δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο, ο Γιώργος Κοκκινίδης μας περιγράφει όσα έζησε και είδε με τα μάτια του.
«Μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξε νεκρός, αυτό είναι αλήθεια, γιατί το σχέδιό τους ήταν να καθαρίσει από κόσμο η περιοχή έξω από το Πολυτεχνείο για μπορέσει να περάσει το τανκς και να μπει μέσα. Χτυπούσαν γύρω-γύρω από τις ταράτσες, ακούγαμε τους πυροβολισμούς.
Οι πιο πολλοί νεκροί ήταν την επόμενη ημέρα, το Σαββάτο το μεσημέρι. Το επαναλαμβάνω, μέσα στο Πολυτεχνείο δε χτύπησαν γιατί δεν υπήρχε λόγος να χτυπήσουν.
Βλέπαμε τον κόσμο που ήταν απέξω που πέφτανε κάτω. Αλλά τι θα πει μέσα και τι θα πει έξω; Οι νεκροί δεν είναι το ίδιο μέσα ή έξω;»
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
