Δεύτερο lockdown και μεγάλες απώλειες

Φίλιππος Ζάχαρης

Πολλοί είναι αυτοί που απορούν καθημερινά για τα μέτρα που λαμβάνονται κατά του κορωνοϊού και ακόμα περισσότεροι εκείνοι που αδυνατούν να καταλάβουν πώς και με ποιον τρόπο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δεν πείθει, με λίγα λόγια, η κυβέρνηση πως είχε σχεδιάσει τα κατάλληλα μέτρα και πως όλα όσα έχουν γίνει στη Βόρεια Ελλάδα το τελευταίο χρονικό διάστημα αφορούν την ευθύνη των τοπικών κοινωνιών και μόνο.

Ο λόγος είναι στην πραγματικότητα ότι το βάρος για την καταπολέμηση του ιού είχε ριχθεί στα νοσοκομεία της πρωτεύουσας και όχι στην Περιφέρεια. Μοιραία λοιπόν το βάρος μεταφέρθηκε στη συμπρωτεύουσα από τη στιγμή που εκεί πρώτα πολλαπλασιάστηκαν τα κρούσματα, με αποτέλεσμα να υποστούν black out τα νοσοκομεία της και να γίνεται μεταφορά ασθενών σε άλλα περιφερειακά νοσοκομεία της Βόρειας Ελλάδος.

Αυτό όμως έγινε στην αρχή γιατί, για παράδειγμα, οι γειτονικές Σέρρες που είχαν τόσα κρούσματα αναγκάζονταν να στέλνουν ασθενείς σε γειτονικές πόλεις. Πού όμως; Στη Δράμα με τα τόσα κρούσματα ή την Αλεξανδρούπολη;
Τα τοπικά αυτά νοσοκομεία δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να απορροφήσουν το βάρος των ασθενών. Και το θέμα είναι ότι τα κρούσματα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Τι θα γίνει αν δεν μειωθεί ο αριθμός των διασωληνωμένων; Πώς θα αντιδράσει το σύστημα υγείας σε ενδεχόμενο περαιτέρω επιβάρυνσης;

Έχουμε συνηθίσει πλέον να μιλάμε για διψήφιο αλλά και τριψήφιο αριθμό θανάτων. Εκεί που υπολογίζαμε και ρίχναμε το βάρος ώστε να μη χαθεί καμία ανθρωπινη ζωή, τώρα παρακαλάμε απλώς να διατηρηθεί ο διψήφιος αριθμός.
Αυτό μπορεί να μην θυμίζει ακόμη τη Βόρεια Ιταλία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με το προηγούμενο lockdown. Σίγουρα λοιπόν έγιναν πολλές λανθασμένες κινήσεις από την πλευρά της κυβέρνησης. Και σίγουρα υπάρχει ακόμη χρόνος για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Τα σενάρια είναι πολλά, οι προβλέψεις όμως άγνωστες.

Δεν υπάρχει η πολυτέλεια αντοχής περαιτέρω κρουσμάτων. Στην Περιφέρεια πρέπει να επιδειχθεί το μέγιστο ενδιαφέρον και μάλιστα καθόλη τη διάρκεια του υφιστάμενου δεύτερου lockdown. Τα κρούσματα στην Αθήνα είναι συγκριτικά λίγα σε σχέση με τον πληθυσμό της. Στις πόλεις της Περιφέρειας όμως οι αριθμοί είναι δυσανάλογα μεγάλοι. Αν τώρα δεν μεριμνήσουν οι κυβερνώντες σε συνεργασία με τους γιατρούς, τότε σε λίγο καιρό η κατάσταση μπορεί να μην είναι αναστρέψιμη.

Αλλά ας μην κινδυνολογούμε. Ούτε όμως και να επιχαίρουμε ότι από το pick των 3.000 και κρουσμάτων τις προηγούμενες ημέρες καταφέραμε και μειώσαμε σε 2.000 και κάτι. Κανείς μα κανείς δεν θα πρέπει να επιχαίρει – και ειδικά η κυβέρνηση – πως τα καταφέραμε με μεγάλο κόπο και αγώνα.
Και δεν κινδυνολογούμε γιατί πολύ απλά βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή του χειμώνα. Ούτε ελπίδες γεννιούνται με τον ερχομό του πιθανού εμβολίου.

Γιατί μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, μέχρι να επιλεγούν οι ευπαθείς ομάδες και να γίνει ο απαραίτητος σχεδιασμός, θα έχουν χαθεί πολλές άλλες ακόμη ζωές.

Και μιά ζωή που χάνεται, είναι ένα νέο δράμα. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλύτερα το ιατρονοσηλευτικό πρσωπικό των νοσοκομείων που δίνουν τη μάχη να κρατήσουν στη ζωή τους ασθενείς αλλά και όρθιο το σύστημα Υγείας. Ένα σύστημα που θα μπορούσε όλο αυτό το διάστημα να θωρακιστεί και οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Υγείας να μην περιμένουν τα καθημερινά στοιχεία του ΕΟΔΥ για να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα.

Μπορεί στην πρώτη φάση να πέτυχε έστω και την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση να αποφευχθεί η τραγωδία, στο δεύτερο όμως κύμα η αποτυχία είναι πολύ μεγάλη. Και ο λόγος είναι ότι όλα αφέθηκαν στην τύχη τους πριν και μετά το καλοκαίρι. Αν δεν είναι έτσι ας αποδείξουν με επιχειρήματα πώς έγινε και μέσα σε ένα μήνα και κάτι ήρθαν τα πάνω – κάτω.