Το «ευχαριστώ» του Γιάννη Τσιτσικά στους φίλους και συναδέλφους του μετά την αποστρατεία του

Rodiaki NewsRoom

Με ένα εξαιρετικό κείμενό του, με το οποίο εκφράζει το δικό του ευχαριστώ στους συναδέλφους του, στην υπηρεσία του στους ανθρώπους που γνώρισε όλα αυτά τα χρόνια, αποχαιρετά όλους, ο πρώην διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Δωδεκανήσου κ. Γιάννης Τσιτσικάς, ο οποίος αποστρατεύτηκε στις τελευταίες κρίσεις.

Αναφέρει, συγκερκιμένα, ο κ. Τσιτσικάς:
«Ένα μεγάλο ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Ένα ταξίδι διάρκειας τριάντα χρόνων.
Κι όπως όλα τα ταξίδια σου αφήνουν αναμνήσεις, εντυπώσεις, διδάγματα.
Άλλωστε, όπως λέει κι ο ποιητής, σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή, ο δρόμος.
Η διαδρομή λοιπόν με τη μεγάλη οικογένεια του Πυροσβεστικού Σώματος ήταν για μένα ένας υπέροχος σκοπός. Συνάντησα δυσκολίες, κακουχίες, ανηφοριές αλλά και ωραίες στιγμές, στιγμές προσφοράς, αλτρουισμού, αυταπάρνησης και κυρίως ευγνωμοσύνης από τον συνάνθρωπο που σε αποζημιώνουν για όλα τα άλλα. Τον συνάνθρωπο που σε έχει ανάγκη, που σε περιμένει, που εκείνες τις δύσκολες είσαι εκεί, που ζεις για να ζήσει.

Το σπουδαιότερο λοιπόν απ’ όλα είναι ότι συνάντησα ανθρώπους, ανθρώπους σε όλες τις θέσεις, ανθρώπους αρωγούς, ανθρώπους συνεργάτες, ανθρώπους σε ανάγκη αλλά κυρίως συνάντησα τους Πυροσβέστες.
Επειδή όλα τα χρόνια της υπηρεσίας μου τα υπηρέτησα «εκτός έδρας», όλη μου η ζωή περιστρέφονταν ανάμεσα στην Πυροσβεστική και τους Πυροσβέστες.

Από την Πυροσβεστική Υπηρεσία της Ρόδου έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, για μικρό ή μεγάλο διάστημα, Πυροσβέστες από όλη την Ελλάδα.
Όλοι τους ήταν τα καλύτερα παιδιά, εξαιρετικοί, ξεχωριστοί, αλτρουιστές, υπερβατικοί, δοτικοί και κυρίως άνθρωποι.

Τους θυμάμαι όλους, θα τους θυμάμαι πάντα. Θα τους θυμάμαι στις καλές και στις δύσκολες στιγμές που περάσαμε. Θα τους θυμάμαι στις παρέες και στις χαρές που βρεθήκαμε αλλά κυρίως θα τους θυμάμαι καπνισμένους, σκονισμένους, κατάκοπους, θυμωμένους όταν δυσκολεύονταν σε ένα συμβάν, κυρίως όμως θα θυμάμαι το χαμόγελό τους στο τέλος, όταν τα κατάφερναν.
Ελπίζω να με θυμούνται κι αυτοί, όχι ως προϊστάμενο ή Διοικητή, αλλά ως ένα από αυτούς, ως συνάδελφο, ως φίλο, ως κάποιον που ήταν πάντα κοντά τους, που τους φάνηκε έστω και μια φορά χρήσιμος».