Η ακαταλληλότητα του κτηρίου στα παλιά Σφαγεία της Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελένη Καραγιάννη*

Τα μεταναστευτικά κύματα που ξεκίνησαν στο παρελθόν μετά τις ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή έφεραν την Ευρώπη προ των ευθυνών της για τον λόγο ότι ένα προσωρινό φαινόμενο μετανάστευσης διήρκησε πέραν του αναμενόμενου χρόνου κι επιπλέον η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να υποδεχθεί και να αφομοιώσει το μεταναστευτικό πολιτισμό με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Εμείς εδώ οι απλοί πολίτες στα νησιά πράξαμε τα δέοντα ώστε να βοηθήσουμε με τα όποια μέσα είχαμε και κινηθήκαμε ως προς την κατεύθυνση αυτή. Ένα θέμα όμως που μας πονάει και μας προβληματίζει είναι κατά πόσο οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών ή προσφύγων που διαμένουν στα παλιά Σφαγεία της Ρόδου είναι οι κατάλληλες για να ζουν ανθρώπινες ψυχές. Επίσης μας προβληματίζει και η χρήση του κτηρίου.

Το κτήριο παρόλο που φιλοξενεί ακόμη τους ανθρώπους αυτούς εν τούτοις αν το παρατηρήσει κανείς με την πρώτη ματιά, φαίνεται ετοιμόρροπο. Αποτελεί ένα ιστορικό κτήριο εποχής της Ιταλοκρατίας που δεν έχει επισκευασθεί ή συντηρηθεί τα τελευταία χρόνια. Η χρήση του από τα παλιά Σφαγεία της Ρόδου μετατράπηκε σε καταυλισμό ανθρώπων κατατρεγμένων από τα πολιτικά και όχι μόνο συστήματα των χωρών τους. Ο παραλληλισμός της σφαγής των λαών που έχουν υποστεί οι άνθρωποι στη Μέση Ανατολή με τα παλιά Σφαγεία της Ρόδου θεωρώ να είναι συμπτωματικός και να μην έγινε σκόπιμα.

Το κτήριο αυτό βρίσκεται σε κομβικό σημείο της εισόδου του εμπορικού λιμανιού και στον περιφερειακό που οδηγεί προς τη Νέα Μαρίνα της Ρόδου. Η εικόνα που αντικρίζουν οι διερχόμενοι είναι πως μέσα στα παλιά Σφαγεία διαμένουν, άντρες, γυναίκες, παιδιά και έφηβοι. Αντικρίζουμε επίσης πολλές πρόχειρες κατασκευές μέσα και έξω πίσω από το κτήριο και να εξαπλώνεται ένας νέος καταυλισμός. Ο καταυλισμός που έχει αναπτυχθεί πίσω από τα παλιά Σφαγεία θυμίζει λίγο τις κατασκευές που υπάρχουν στον καταυλισμό των ΡΟΜΑ μερικά χιλιόμετρα παραπέρα έξω από το αθλητικό κέντρο «Καλλιπάτειρα».

Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ψυχές αυτών των ανθρώπων να μας κοιτάζουν με αγωνία όταν μαζεύουν από τα σκουπίδια παλιές παλέτες ή έπιπλα για να δημιουργήσουν τις κατασκευές αυτές στις οποίες κατοικούν.

Είμαστε φιλόξενοι Ροδίτες που μεγαλώσαμε και ζήσαμε στη Ρόδο μαθαίνοντας ν’ αγαπάμε την ομορφιά αυτού του νησιού. Μας ξενίζουν τέτοιες στενάχωρες καταστάσεις. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να θυμώσουμε ή να λυπηθούμε με όσα βλέπουμε γιατί είμαστε άνθρωποι με ενσυναίσθηση και στεναχωριόμαστε με την εγκατάλειψη. Οι σκέψεις προσανατολίζονται προς δύο κατευθύνσεις: αφενός των ανθρώπινων ψυχών και αφετέρου των κτηρίων. Τα μνημεία και τα κτήρια αποτελούν πηγές ιστοριογραφίας και συντελούν στη διατήρηση της Ιστορικής μας Μνήμης, η εικόνα εγκατάλειψής τους αντικατοπτρίζει τη σημασία που δίνουμε στην ιστορία μας.

Η κοινή λογική λέει πως σε ένα τέτοιο ιστορικό κτήριο θα έπρεπε να δημιουργηθεί εκεί ένας μουσειακός χώρος, να στολίζει και να συμβολίζει τη ναυτική και εμπορική ανάπτυξη της Ρόδου μιας και βρίσκεται σε κομβικό σημείο π.χ. ένα Ναυτικό Μουσείο. Στην Αρχαία Ρόδο λέγεται πως δημιουργήθηκαν οι πρώτοι κανόνες Ναυτικού Δικαίου.

Επίσης η κοινή λογική λέει πως αυτό το κτήριο μοιάζει να έχει αρκετές ζημιές που θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνες για τους ανθρώπους αυτούς. Για το θέμα μετεγκατάστασης των ατόμων αυτών και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους δεν μπορώ να γνωρίζω αν έχει δοθεί κάποια λύση. Ο συνδυασμός της παραμονής των προσφύγων και μεταναστών μέσα σε ένα ιστορικό κτήριο που έχει αφεθεί στη φθορά του χρόνου μας στενοχωρεί ακόμα περισσότερο.

* Η Ελένη Καραγιάννη είναι απόφοιτη του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών Πανεπιστιμίου Αιγαίου, απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ ΕΠΠΑΙΚ και ΠΕΣΥΠ και αθλήτρια Τριάθλου.