Νέες... μελωδικές διαδρομές της Ροδίτισσας Μιρέλας Πάχου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η εκπαιδευτικός Ρένα Παπακωνσταντίνου

Τον τελευταίο χρόνο η ανθρώπινη κοινότητα βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο εγκλεισμός έχει προκαλέσει την απόλυτη συνύπαρξη του καθενός αφενός με τον εαυτό του και αφετέρου με τους άλλους. Οι εσωτερικές αναζητήσεις, η αμφισβήτηση πολλών ως τώρα επιλογών και η απομόνωση οδήγησαν σε ξεκαθαρίσματα εσωτερικών λογαριασμών.

Η πνευματική καλλιέργεια του καθενός είναι αυτή που θα τον βοηθήσει να διαχειριστεί δημιουργικά όλο αυτό τον απροσδόκητα πολύ χρόνο με τον εαυτό του. Το κορίτσι λοιπόν που για χάρη του έγιναν πολλά δεν είναι άλλο από την Μιρέλα Πάχου.

Μετρά πολλά χρόνια μακριά από το σμαραγδένιο νησί και δεν είναι λίγα όσα πέτυχε στην πρωτεύουσα! Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό κατάφερε όχι μόνο να τελειοποιήσει την επιστήμη της και να διαπρέψει, αλλά και να εξελιχθεί μουσικά και να παρουσιάσει αξιόλογες δουλειές στη δεύτερη αγάπη της: τη σύνθεση και την ερμηνεία αγαπημένων τραγουδιών.

Αυτό που κάνει τη Μιρέλα να ξεχωρίζει δεν είναι τα επίκτητα χαρίσματά της.Με πολύ ελκυστικό παρουσιαστικό και ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα εύκολα μπορεί να σταθεί στην όποια περίσταση και να χαρίσει ενδιαφέρουσες ερμηνείες.

Όμως θα μείνει αξέχαστη και θα εισχωρήσει στην καρδιά του ακροατή της λόγω της εσωτερικής ζεστασιάς της και της ευγένειας της ψυχής της. Αγαπά πολύ καθετί που κάνει και πάνω απ’ όλα είναι αυθεντική. Σε κοιτά στα μάτια με παιδικό ενθουσιασμό και γενναιόδωρα σου δίνει από τη λάμψη τη δική της. Κάνει χώρο να περάσεις και σέβεται όσο λίγοι τη δημιουργία και την προσωπική ανάγκη του άλλου για περιθώριο κινήσεων σε κάθε διαπραγμάτευση μαζί της.

Αν και οι δυό μεγαλώσαμε στο ίδιο νησί δε συνυπάρξαμε ποτέ εκεί αφού τα χρόνια που μας χωρίζουν δε μας επέτρεψαν να ανταμώσουμε στα χρόνια τα μαθητικά.

Ένα από τα λάγνα βράδια του Οκτώβρη, πάνε πια χρόνια από τότε μια φίλη από χρόνια πολλά ηθοποιός θα τραγουδούσε μαζί της. Της τηλεφώνησα και την ενημέρωσα ότι θα πάω και να μου κλείσει τραπέζι.

«Σταυρός του νότου» η αγαπημένη μου μουσική σκηνή. Δύο υπέροχες φωνές μαζί και επιλογή τραγουδιών που μου θύμισε τη θρυλική εποχή του Isambela live στο Grand Hotel. To βράδυ κύλησε με τραγούδια, γέλια και πολύ καλή παρέα.

Στο τέλος της βραδιάς η αγαπημένη Μαριάννα Πολυχρονίδη με περίμενε για να μου γνωρίσει το κορίτσι-θαύμα που ως τότε μού είχε αυτοσυστηθεί όπως σε όλη την Ελλάδα ως «Μιρέλα» το τραγούδι που έγραψε για χάρη της ο απρόβλεπτος πάντα Σπύρος Γραμμένος κι έγινε εμμονή στο στόμα όλων το όνομά της. Μόλις βρεθήκαμε κοντά με αγκάλιασε με όλη της τη δύναμη σαν γνώριμες από καιρό και μου έδωσε την εντύπωση πλάσματος μαγικού, ακομπλεξάριστου και πολύ ταπεινού συνάμα.

Η αναγνωρισιμότητα δεν την άλλαξε καθόλου. Αντίθετα φερόταν πιο σεμνά κι από κάποιον εκτός καλλιτεχνικών παρασκηνίων. Αυτό με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή και το χαμόγελό της που φώτιζε όλο της το πρόσωπο. Τη φανταζόμουν με ξέπλεκα μαλλιά να τρέχει στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κι άλλοτε πάλι να χάνεται στα διάφανα νερά της Σύμης που έχει και καταγωγή. Ο νους μου έτρεξε σε χρόνια περασμένα τότε που ο πατέρας μου με σεργιάνιζε τα Σαββατόβραδα στα κουτούκια του νησιού όπου ο πατέρας της, ο αγαπημένος Αγαπητός Πάχος τραγουδούσε παρέα με μεγάλα πια ονόματα όπως είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης και η Ισιδώρα Σιδέρη. Δε σταματήσαμε να μιλάμε και γρήγορα βρήκαμε κι άλλη φίλη γνωστή όχι από τη Ρόδο μα την Αθήνα. Από τότε μια ιδιαίτερη αγάπη αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Πήγαινα σε όλα της τα live, άκουγα τα τραγούδια της και λαχταρούσα το αντάμωμά μας.

Κάποια στιγμή σε μια συζήτηση της είπα ότι γράφω πολλά χρόνια στίχους μα ποτέ δεν έχω δώσει εκτός από μία φορά που έγινε τελικά παιδικό τραγούδι. Μου ζήτησε να τα δει και ενώ ως τότε φοβόμουν την αυτοέκθεση ένιωσα οικειότητα κι εμπιστοσύνη μεγάλη και της έστειλα αρκετά. Πέρασε καιρός και μια μέρα μου τηλεφωνεί και μου προτείνει να μελοποιήσει ένα. Όταν μου λέει ποιο, παγώνω κι έρχονται αυθαίρετα στον νου τα λόγια του πατέρα μου σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου…«έκανες αυτό γιατί ήθελες να δημιουργήσεις πάνω στις στάχτες που έμειναν από τη συντριβή σου». Έτσι και τώρα ανυποψίαστη επέλεξε μέσα από τα τόσα που είχε στη διάθεσή της αυτό που γράφτηκε με μάτια που έκαιγαν και καρδιά παγωμένη από τα τερτίπια της ζωής.

Τι να πρωτοπώ για την αγαπημένη μου και τι να πρωτοθυμηθώ. Πόσες κουβέντες μαγικές, πόσα όνειρα για να γίνει τραγούδι. Έχει ταλέντο ζηλευτό και πάθος για τις νότες. Δεν είναι ίσως και τυχαίο το όνομά της έχει μέσα τρεις νότες ώστε να τη φωνάζεις και να νομίζεις ότι μελετάς το πεντάγραμμο! Μι,ρε,λα... κι εγώ να λέω Μιρέλα. Και να ονειρεύομαι το επόμενο μήνυμα που θα ακουγόταν το επόμενο μέτρο... Πάντα το επόμενο καλύτερο από το προηγούμενο, πάντα προστεθειμένο κι ένα ακόμα όργανο κι εγώ όλο και πιο ψηλά στον ουρανό... Σαν πως δεν θα ήθελα να φτάσω να ακουστώ στις συνοικίες «το όνειρο» και να ξυπνήσω τις καρδιές που αναπαύονται σε τόπο χλοερό.

Η κατάσταση των απαγορεύσεων δυσχέραινε κάθε προγραμματισμό όμως η διάθεση και το μεράκι απογειωνόντουσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το ίδιο και η αμοιβαιότητα στη σχέση μας και η αλληλοεκτίμηση και η αγάπη που εναπόθετε το κορίτσι αυτό σε κάθε βήμα αυτής της αναπάντεχης συνεργασίας μας ήταν για μένα απροσδόκητα λυτρωτική και ταυτόχρονα πρόκληση να γράψω κι άλλα, να νιώσω έτοιμη να βγάλω από τα συρτάρια όλα όσα χρόνια τώρα κρατούσαν επτασφράγιστο μυστικό τα αγκάθια που μάτωναν ενίοτε το πιο πολύτιμο όργανο του ανθρώπινου σώματος, την καρδιά.

Πέρασαν οι μήνες, άλλαξαν οι εποχές και το όνειρο εκεί να στέκει και να καρτερά μια πόρτα να διαβεί. Βήμα το βήμα, ώρες τις ώρες και μονοπάτια αναζήτησης κι άλλοτε χασίματος οδήγησαν σε μία «Λάθος διαδρομή» που όμως κατέληξε σε ένα ξέφωτο ζωής που όμοιό του δεν είδα. Πώς να χωρέσουν μέσα σε λέξεις τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν οι λέξεις που χάραξε σε ένα φύλλο χαρτί για να πάρει τζούρα ζωής ακούγονται σαν ήχος μαγικός από χείλη ζηλεμένα.

Η ζωή πάντα είναι απρόβλεπτη συνηθίζω να λέω μα και πάντα ανταποδίδει αυτά που σου πρέπουν. Έρχονται ακάλεστοι οι στίχοι του Μεγάλου Αλεξανδρινού... Έχε εμπιστοσύνη στη ζωή, ξέρει τι κάνει.

Ξέρει τι φέρνει, τι παίρνει πίσω. Βρες μόνο τι θέλει να σου πει με τις πράξεις της. Μη μετανιώσεις για τίποτα. Ποτέ. Μόνο για την αδράνεια Κ. Καβάφης.

Η ποίηση πάντα ερμηνεύει τη ζωή με πινέλο τις λέξεις... Συνθέτει τους πιο πολυσήμαντους πίνακες ανάσας και απροσπέλαστης ανάγκης αυτοεπιβίωσης σε στιγμές απόλυτου θριάμβου ανυπαρξίας.

Κάθε άνθρωπος καταλαμβάνει τον χώρο που αξίζει στα τετραγωνικά της κάθε ζωής και η Μιρέλα σίγουρα έχει καταλάβει αρκετά στη δική μου.

Είπα και πριν ότι οι λέξεις προκαλούν εικόνες κι αυτές πρέπει να τις δώσεις με μαεστρία στον αποδέκτη του μηνύματος που φεύγει από τον πομπό σου. Ένα Κυριακάτικο πρωινό του Φλεβάρη μια νεοσύστατη παρέα αντάμωσε στις παρυφές του Υμηττού όπου τα χιόνια ακόμη έστεκαν αγέρωχα και προσέδιδαν στο τοπίο μια εικόνα σαν από παραμύθι αφού τέτοιο δεν ήταν κι αυτό που ζούσαμε!

Η Μιρέλα πανέμορφη μέσα στην ηλιόλουστη παγωνιά που αντανακλούσε στο άπλετο λευκό την καθαρότητα που εξέπεμπε η εσωτερική της κληρονομιά από γονείς σπουδαίους στα τεχνάσματα της ζωής, που την έμαθαν να στέκεται καμαρωτή σαν την ψηλή κορυφή του χιλιοπατημένου αυτού βουνού στο πέρασμα των χρόνων και να διευθύνει με τα αέρινα ανοίγματα των χεριών της την πιο δύσκολη μελωδία που έχει γραφτεί, αυτή των αισθημάτων.

Τα πιο σύγχρονα μέσα τεχνολογίας στην αναζήτηση καταγραφής σκηνών που θα αποτύπωναν το κάθε γράμμα κάθε λέξεις και θα προκαλούσαν τον ακροατή να βγει στον δρόμο ακόμη και για Ιθάκη φτωχική, ακόμη και για μια «Λάθος διαδρομή».

Τελικά, είναι πια απόλυτα αποδεκτό από όποιον τη γνωρίζει να μιλά για ένα παιδί, αφού μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την κάθε κίνησή της αποφορτισμένη από υστεροβουλίες, κακεντρέχειες και αρνητισμούς.

Γιατί η ζωή είναι πάντα ωραία και μοιραία σπρώχνει όποιον ερωτοτροπεί με «Λάθος διαδρομές» σε σημεία όπου η μόνη επιλογή είναι να φτάσει στο τέρμα με σιγουριά ότι ποτέ δεν θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, παρά μόνο αν κινήσει για το στερνό ταξίδι στα νερά της Στυγός...

Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι κι οι δυό μας είμαστε επιβάτες σε ταξίδια μακρινά, αυτά που μάθαμε να κάνουμε κοιτώντας πότε τα νερά της παραδείσου όπως λέει ο αγαπημένος μου Καζαντζάκης από τα βράχια των Μύλων και πότε επιβάτες μιας αβύσσου αναμετρώντας τις δυνάμεις μας με το άπειρο κάλλος των νερών που μέσα τους κρύβουν τόσα χιλιάδες μυστικά από τα χρόνια που οι ιππότες διέσχιζαν έφιπποι τα πλακόστρωτα δρομάκια της Παλιάς Πόλης.

Με την ευχή η «Λάθος διαδρομή» να είναι η αρχή μόνο και να μας χαρίσει πολλές ακόμα αγαπημένη αντάμα πάντα στο όνειρο.

- Υπάρχει άραγε κάτι που δε διαγράφεται ποτέ από τη μνήμη μας; σε ρώτησα.

Δε χρειάστηκε να σκεφτείς πολύ.

- Η θάλασσα, είπες. Μπορεί κανείς να ξεχάσει τα βουνά, τις κοιλάδες, τα δάση, τα ποτάμια, ακόμη και τους καταρράκτες παρά τον θόρυβο που κάνουν, όχι όμως τη θάλασσα. Περικλείει όλα τα μυστήρια και ξέρει όλα τα παιχνίδια, είναι παμπάλαιη και απίστευτα νέα. Κανένα άλλο τοπίο δε μοιάζει τόσο με τη ζωή, να γιατί δε μπορούμε να την ξεχάσουμε, επειδή θυμάται την παιδική ηλικία του κόσμου. Πρέπει να τη σεβόμαστε όσο και τη ζωή και να την ατενίζουμε όρθιοι...

Βασίλης Αλεξάκης, Το κλαρινέτο

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Μιρέλα.

Το τραγούδι κυκλοφορεί από το Ogdoo Music και μπορείτε να το ακούσετε στο youtube «Λάθος Διαδρομή»