Στ. Λαμπριανός: «Mια αστραπή είναι ολάκερη η ζωή του ανθρώπου»

Rodiaki NewsRoom

Κάθε άνθρωπος αφήνει το δικό του στίγμα στον τόπο που μεγάλωσε. Ο Αρχάγγελος της Ρόδου ανέθρεψε στα σπλάχνα του τον κο Στέργο Λαμπριανό.

Μεγαλωμένος σε φτωχή οικογένεια κατάφερε να σπουδάσει, να μορφωθεί και να φτάσει στο ανώτερο βάθρο του τόπου του.

Για οχτώ ολόκληρα χρόνια διετέλεσε Κοινοτάρχης και Δήμαρχος. Με ζήλο, ήθος κι αγάπη για τον τόπο του προσπάθησε να του δώσει ένα καλύτερο αύριο και τα κατάφερε.

Τα τελευταία χρόνια μας συστήνει μια άλλη μεγάλη του αγάπη τη συγγραφή. Έχει εκδώσει ήδη δύο βιβλία και περιμένουμε να εκδοθεί και το τρίτο.

Μέσα από αυτήν τη συνέντευξη θα γνωρίσουμε τον ίδιο αλλά και βιβλία του λίγο καλύτερα.

Κύριε Λαμπριανέ σας ευχαριστώ πολύ που μας δίνετε την ευκαιρία να μάθουμε πολύ σημαντικά κι όμορφα πράγματα για εσάς... Μιλήστε μας σας παρακαλώ πολύ πρώτα από όλα για την καταγωγή σας και τα παιδικά σας χρόνια.
Γεννήθηκα στις 23-3-1940 στον Αρχάγγελο μετά από 4 κόρες, λίγους μήνες μετά την έναρξη του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου. Γονιοί φτωχοί και οι χρόνοι δύσκολοι. Ο πατέρας κτίστης χωρίς δουλειά. Το μεροκάματο στη χάση και τη φέξη. Η μάνα στα χωράφια να φυτέψει κλήματα, ελαιόδεντρα και ξυνόδεντρα. Δουλειές πολλές που δεν έφερναν έσοδα, αλλά απέβλεπαν σε ένα καλύτερο μέλλον.

Έζησα εκείνη την πικρόχολη εποχή και στερήθηκα, όπως όλα τ' άλλα παιδιά της ηλικίας μου, τα πάντα. Λιγοστό το ψωμί, ρούχα πολομπαλωμένα, ξυπόλυτοι στα παλιόνερα στα σοκκάκια, με πληθώρα τις ψείρες στο κεφάλι και τους ψύλλους στα ρούχα μας, με το χλωμό φως της λάμπας πετρελαίου και των ξύλων που εκαίγοντο στο κούμελο...
Τα παιδικά μου χρόνια, όχι και τόσο καλά.

Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια της βιοπάλης και της φτώχειας στον Αρχάγγελο;
Τα χρόνια εκείνα ήτο πικρόχολα. Το πισωχρονογύρισμα φέρνει μύριες τόσες αμυδρές παιδικές θύμησες από συνομήλικους που πέθαναν από τη φθίση και όλες τις στερήσεις. Οι άντρες έπιναν βερεσέ τον καφέ και ο μπακάλης έγραφε στο τεφτέρι τα λιγοστά ψώνια της εβδομάδας, αλεύρι, σάλτσα και λόπια. Αγέλαστοι και μελαγχολικοί όλοι οι άνθρωποι από τη φτώχεια και πιο πολύ από την κακομοιριά κι από τη διπλή κατοχή Ιταλών και Γερμανών μέχρι τις 9-5-1945 που ξεκουμπίστηκαν!
Μετά την Απελευθέρωση τα πράγματα άρχισαν να γίνονται κάπως καλύτερα, αλλά και πάλι η φτώχεια παρέμεινε. Τότε υπήρχαν οι φτωχοί και οι φτωχότεροι.

Τα παιδιά ζούσαμε τη φτώχεια και με βολβούς ξινιάς, με καστανιές στα φρεσκοζεγμένα χωράφια και τους γαλακτερούς σκούλους που βρίσκαμε στα κοντινά χωράφια της γειτονιάς κατορθώσαμε να επιβιώσουμε..
Κάθε εποχή, μας πρόσφερε τα δώρα της όπως η αλεσφακιά, τους ανθούς και τους φρέσκους καρπούς της, η μουριά τα μούρα, οι βάτοι τα βατόμουρα και τόσα άλλα που μας κράτησαν στη ζωή.
Από το 1946 που μπήκα στην πρώτη τάξη του δημοτικού, μας έκαναν το πρωί ρόφημα με σκόνη γάλακτος με κακάο και μας έδιναν ένα μικρό σταφιδόψωμο.
Επισημαίνω πως τότε με τις τόσες μύριες στερήσεις το μυαλό μας ήτο πιο πολύ από την ηλικία μας. Ξέραμε πολλά για την κατάσταση, το πάντα λίγο, μας ήτο αρκετό ....

Διετελέσατε πρόεδρος στην τότε κοινότητα Αρχαγγέλου. Ήταν μία εύκολη υπόθεση; Τι γεύση σας άφησε;
Από το 1982 ανακατεύθηκα ενεργά στα κοινά του τόπου μας ως Πρόεδρος και από το 1987 μέχρι το 1994 ως Πρόεδρος της Κοινότητας και από τις 30-8-1994 μέχρι 31-12-1994 ως Δήμαρχος. Ανέλαβα μια κοινότητα που δεν είχε καθόλου υποδομή στην υγεία, την ύδρευση, την άρδευση, την καθαριότητα, τον κοινοτικό φωτισμό, την οδοποιία, την εκπαίδευση και σε άλλους τομείς. Δεν ήτο και τόσο εύκολη η διαχείριση των κοινών πραγμάτων που από την πρώτη κιόλας μέρα διεκδικούσαν την πρωτιά της επίλυσή τους

Με την ανόρυξη τριών γεωτρήσεων και την κατασκευή δυο δεξαμενών πέτυχα την υδροδότηση των ψηλών συνοικιών που υπέφεραν από συνεχείς ελλείψεις και διακοπές.Αντικατέστησα τον υπάρχοντα φτωχό κοινοτικό φωτισμό με μεγάλα φωτιστικά σώματα και ηλεκτροδότησα τον εθνικό δρόμο από την Τσαμπίκα μέχρι τη διασταύρωση του Κατσέλη με παράλληλο φωτισμό όλων των κεντρικών δρόμων και πλατειών του χωριού με καλαίσθητες κολώνες. Με την προμήθεια δύο απορριμματοφόρων και την τοποθέτηση κάδων σε κάθε γειτονιά βελτιώθηκε το μάζεμα των σκουπιδιών σε καθημερινή βάση. Εμπλούτισα την εκπαίδευση με την ανέγερση του Γ' δημοτικού σχολείου, την ανέγερση του κτηρίου του ΕΠΑΛ και των δύο νηπιαγωγείων καθώς και των αιθουσών για αυτιστικά και με ειδικές ανάγκες παιδιά.

Στον τομέα της υγείας πέτυχα την έδρα και την ανέγερση του Κέντρου Υγείας με την παράλληλη εξέταση και εμβολιασμό των κατοίκων για την ηπατίτιδα από συνεργείο γιατρών από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο Αθηνών. Οργάνωσα το Κοινοτικό κατάστημα για την αυθημερόν εξυπηρέτηση των πολιτών και πέτυχα τη λειτουργία της Αγροτικής Τράπεζας, γραφείων ΔΕΗ, ΟΤΕ και του Παρ/τος ΙΚΑ με την επάνδρωση τριών υπαλλήλων.
Τέλος, να συμπληρώσω ότι έγινε επικάλυψη του χειμάρρου Μαγκαφά από του Μελαχρινού μέχρι τον συνεταιρισμό καθώς και η επικάλυψη των ρεμάτων θαρρενού και Μπέκου μέχρι τον Μαγκαφά... Επίσης η μεταφορά νερού στις παραλίες Στεγνά και Τσινίκι.

Ποιο ήταν αρχικά το επάγγελμά σας και ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Το αρχικό επάγγελμα μα ήτο σχεδιαστής κι επιστάτης στη Νομαρχία Δωδ/σου και μετά τον στρατό ως υπάλληλος του ΙΚΑ Ρόδου από 31-12-1964 μέχρι 10-5-1987 που υπέβαλα παραίτηση, επειδή ήμουν πρόεδρος της κοινότητας. Από παιδί διάβαζα λογοτεχνικά βιβλία πολλών συγγραφέων που θαύμαζα. Κάθε φορά κάτι σκιρτούσε μες στην ψυχή μου, ώσπου μια μέρα ετούτο το σκίρτημα έγινε θέληση και πάθος για συγγραφή του μυθιστορήματος «Μπόρες ζωής», «Αρχαγγελίτικες Ιστορίες», «Η πορεία της ζωής μου», «Ματωμένο γαρύφαλο» και του «Σκιές στον βάλτο» που ακόμη δεν τέλειωσε.

Τι σημαίνει για σας η συγγραφή;
Η συγγραφή δίνει φτερά στο μυαλό, ξεκλειδώνει την ψυχή, απελευθερώνει το άτομο, ενεργοποιεί τις σκέψεις, δημιουργεί όνειρα κι ελπίδες και σπέρνει θαρρετά τους σπόρους της γνώσης και των οραμάτων, ανάκατα με αισθήματα και συναισθήματα αγάπης, πίστης στον Άπλαστο Πλάστη Θεό στον άνθρωπο, στο παιδί και τη γυναίκα, χαράς και φόβου, ελπίδας και ονείρου, στόχου και σκοπού.

Είναι το ξεδίπλωμα του νου και της ψυχής, είναι η έκρηξη του ηφαιστείου των πόθων και των επιθυμιών του κάθε συγγραφέα που όταν διατυπώνει τη σκέψη του σε μαύρες αράδες στις σελίδες του βιβλίου νιώθει ελεύθερος και δυνατός. Είναι μαγικές στιγμές, όταν μια λέξη και μόνο συνεπαίρνει το μυαλό που αντλεί λέξεις, προτάσεις, κεφάλαια με ήρωες μυθοπλασμένους ή και πραγματικούς ακόμη.
Είναι δύσκολη η συγγραφή όταν δεν βουρκώσουν τα μάτια και όταν τα δάκρυα δεν αυλακώσουν το πρόσωπο.
Είναι μια πορεία στην καυτή έρημο μέχρι να βρεις την όαση.

Οι «Μπόρες ζωής» και «Αρχαγγελίτικες ιστορίες» είναι τα βιβλία σας που έχουν εκδοθεί. Μιλήστε μας για αυτά.
Το μυθιστόρημα «Μπόρες ζωής»πραγματεύεται τις δυσκολίες της ζωής, το λοξοδρόμημα ενός φοιτητή για χατήρι μιας καρδιοφλογίστρας λυγερής κοπελιάς, το μπλέξιμό του σε φόνο, τη φυλάκιση του, το θάνατο της μάνας του από το κάχρι του ξεπεσμού του γιούκα της. Συνήλθε μετά τον χαμό της μάνας και σπούδασε δικηγόρος μετά την αθώωσή του.

Επίσης πραγματεύεται την ιστορία ενός άλλου φοιτητή που αντί να σπουδάσει με δανεικά, προτίμησε να μπαρκάρει σε γκαζάδικο σαν μούτσος για να παντρευτεί η αδερφή του και μετά να σπουδάσει και να γίνει γιατρός με τη βοήθεια του καπετάνιου, γιατί ήτο ολόιδιος με τον γιο του που πνίγηκε στη Μαύρη Θάλασσα.
«Οι Αρχαγγελίτικες ιστορίες» είναι μυθοπλασία που καταδεικνύουν την εξυπνάδα, την πονηριά, την τόλμη, την παλικαριά, τη δύναμη της ψυχής, τη νευαισθησία, την έξαψη σε αυτονόητα, την πίστη στον Θεό, την αδιαφορία στα κοινά, τα κουσούρια του κάθε Αρχαγγελίτη αγράμματου ή γραμματισμένου.

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Έχω γράψει την αυτοβιογραφία μου «Η Πορεία της ζωής μου» όπου εξιστορώ με το νι και με το σίγμα πικρόχολες παιδικές θύμησες και χαρές και μπόρες της ζωής μου.
Στη συνέχεια έγραψα το μυθιστόρημα «Το Ματωμένο Γαρίφαλο» που ελπίζω να εκδοθεί και να κυκλοφορίσει μετά το Πάσχα. Τώρα γράφω το μυθιστόρημα «Σκιές στον Βάλτο». Είναι εύκολο το γράψιμο με το λάπτοπ και μια λέξη σου φέρνει έμπνευση και όρεξη να συνεχίσεις.

Πιστεύετε πως τα όνειρα κάποια στιγμή τελειώνουν;
Τα όνειρα τελειώνουν, όταν τελειώσει το φωτεινό διάλειμμα της ζωής. Τα μικρά παιδιά έχουν μόνο επιθυμίες και θέλω. Τα όνειρα αρχίζουν να γεννιούνται σχεδόν ακαθόριστα στην εφηβική ηλικία, για να γίνουν στη νεανική συγκεκριμένα για τη δουλειά, για τις σπουδές, για την αποκατάστασή τους με στόχο τη σύναψη κάποιας καλής σχέσης σε γάμο.
Στη μέση ηλικία τα όνειρα πια επικεντρώνονται στην καλή ανατροφή των παιδιών με στόχο την υγεία, τη μόρφωση και την αρμονική ζωή στην κοινωνία.
Στην τρίτη ηλικία τα λιγοστά όνειρα είναι για την ευτυχία των παιδιών και των εγγονιών τους με την ελπίδα να ζήσουν και να δουν τις πολλές δικές τους χαρές μέχρι το ηλιοβασίλεμα της ζωής. Τα όνειρα και οι ελπίδες σβήνουν πάντα με τον θάνατο.

Τι θα θέλατε να πείτε σήμερα σε όλους τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες αλλαγές και δυσκολίες στη ζωή τους;
Σε όλους τους ανθρώπους που έρχονται σε πρωτόγνωρες καταστάσεις μπορώ να πω θαρρετά και με πλήρη ειλικρίνεια: πίστη στον Θεό, προσευχή, πίστη και αυτοπεποίθηση στον εαυτό τους, δύναμη, κουράγιο, υπομονή, ελπίδα.

Αν δίνετε ένα τίτλο για τη ζωή σας, ποιος θα ήταν αυτός;
Ήρθα στη ζωή από την άβυσσο, έζησα τίμια με πίστη στον Άπλαστο Πλάστη Θεό και αγάπη στον συνάνθρωπό μου.
Μια αστραπή είναι ολάκερη η ζωή του ανθρώπου.