Η πρώτη ποιητική συλλογή του Σακελλάρη Καρπάθιου με τίτλο «Ποίηση ψυχής»

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Παναγιώτης Γιαμαίος*

Προ ολίγων ημερών έλαβα τιμητικά μια ποιητική συλλογή από τον εκλεκτό συμπατριώτη, αγαπητό φίλο, διακεκριμένο επιστήμονα ιατρό, κ. Σακελλάρη Καρπάθιο, με τίτλο: «Ποίηση ψυχής». Είναι, πράγματι, ποίηση ψυχής, γιατί ο νέος μας ποιητής …αδειάζει συσσωρευμένο πλούτο συναισθημάτων μιας ζωής, που ζητούσαν επιτακτικά διέξοδο, σαν το ηφαίστειο που ενεργοποιείται μετά από πολλά χρόνια σιωπής.

Διάβασα ένα απόγευμα ολόκληρη την ποιητική συλλογή του φίλου Σακελλάρη στην παραλία των «Κασονιών», με μουσικό χαλί το φλοίσβο που ‘φερνε το μαϊστράλι. Ιδανικός συνδυασμός! Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση, με κεντρισμένες όλες τις αισθήσεις, κι αγναντεύοντας Ψέριμο και Μαστιχάρι, μου γεννήθηκαν αβίαστα κάποιες σκέψεις, που έχουν οπωσδήποτε σχέση με το δυνατό ποιητικό ερέθισμα που δέχθηκα και τις οποίες επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας.

Όταν γράφεις σε λόγο πεζό (πραγματείες, δοκίμια- μελέτες μυθιστορήματα, μονογραφίες κ.λπ.), το πλαίσιο σύνταξης -μορφή και περιεχόμενο- είναι εκ των πραγμάτων πολύ αυστηρό. Μοιάζεις με οδηγό που κυκλοφορείς με τροχοφόρο σε οδικό δίκτυο με μεγάλη κυκλοφορία και ως εκ τούτου πρέπει να γνωρίζεις καλά τον Κ.Ο.Κ., για να φτάνεις ασφαλής στον προορισμό σου. Υπάρχουν πολλές λωρίδες κυκλοφορίας, κόκκινα φανάρια, απαγορεύσεις, προτεραιότητες, όρια ταχύτητας κ.λπ.

Αν, όμως, επιλέξεις λόγο ποιητικό, τα πράγματα αλλάζουν. Κατεβάζεις χειρόφρενο, αναπτύσσεις ταχύτητα, τέτοια που σε απογειώνει, ανεβαίνεις στην τροπόσφαιρα κι από κει βλέπεις τον κόσμο με μάτια αετίσια, μα, προπάντων, με τα μάτια της ψυχής. Δεν υπάρχουν περιορισμοί, κανόνες, οριοθετήσεις. Γίνεσαι ο μυθικός Περσέας που ιππεύει το φτερωτό του άλογο, τον Πήγασο, χωρίς γκέμια, χωρίς πέταλα.

Τότε, η σκέψη, η ψυχή, το είναι σου ολάκερο, ταξιδεύει μέσα σ’ έναν ατέρμονο λειμώνα χωρίς σύνορα. Σ’ αυτή την ξεγνοιασιά του μυαλού, σ΄ αυτό το καθεστώς πλήρους ελευθερίας και έκστασης η φαντασία λύνεται πλιότερο κι οι λογισμοί αυγατίζουν, γιατί δεν κυβερνά η λογική αλλά το ξέχειλο συναίσθημα.

Μια λέξη, που στον πεζό λόγο έχει συγκεκριμένο εννοιολογικό βάρος και μέγεθος, τοποθετημένη στην ανάλογη θέση μέσα στην πρόταση, στον ποιητικό λόγο, η ίδια, λαμβάνει διαστάσεις απείρως μεγαλύτερες, γιατί το νόημά της διαστέλλεται, ανοίγει σαν το λάστιχο, γίνεται πηγή αστείρευτη που αρδεύει όχι μόνο την ψυχή του δημιουργού, αλλά κι αυτών που …περιδιαβαίνουν τους στίχους του.

Τι είναι, λοιπόν, το ποίημα; Είναι μια εκ βαθέων εξωτερίκευση συναισθημάτων απ’ αυτό το σύνθετο χαρμάνι που ανακατεύουν γενναιόδωρα ο λογισμός και η ψυχή του δημιουργού του κι αποτυπώνονται στο χαρτί απ’ τον τελευταίο υπάκουο εργάτη αυτής της διεργασίας, το χέρι, δια της γραφίδος.

Ο Σακελλάρης μας, λοιπόν, παρατούσε τακτικά τα καθημερινά, τα γήινα, τα πεζά αλλά επιβεβλημένα κι απογειωνόταν με το φτερωτό του άλογο στους αιθέρες. Άφηνε κλινικές, μαιευτήρια και νυστέρια, θαλάμους νοσοκομείων και αμφιθέατρα διδασκαλίας και μεταφερόταν κρυφά στο πεδίο που τον μαγνήτιζε παιδιόθεν απ΄ό,τι φαίνεται, στο ποιητικό του εργαστήρι.

Αράδιαζε στίχους. Έγραφε, έσβηνε, πρόσθετε, άλλαζε, αφαιρούσε, …χτένιζε, κατέληγε. Έπλεκε με το γλωσσάρι της ψυχής του τις δικές τους προσλαμβάνουσες για τον κόσμο, με σταθερούς πυλώνες την αγάπη του για την πατρίδα - μεγάλη και μικρή - την αγάπη του για την πλάση, την οικογένεια, τον Θεό, τον έρωτα.

Σίγουρα η ποίηση απηχεί εσωτερική ανάγκη του ποιητή για εξομολόγηση. Αυτή, όμως, έχει και αποδέκτες. Απευθύνεται σ’ όλους εμάς τους αναγνώστες της. Κι ο Σακελλάρης, με το δικό του ποιητικό χάρισμα μάς κάνει κοινωνούς των δικών του γενεσιουργών πνευματικών συλλήψεων, των καταθέσεων της ψυχής του. Αιχμαλωτίζει τη σκέψη μας πάνω στις ράγες του ποιητικού του καμβά. Κι αυτό που μένει απ΄αυτή την πνευματική μέθεξη είναι η τέρψη. Η συγκατάθεση και το γαλήνεμα και της δικής μας ψυχής.

Στο προλογικό του σημείωμα, ο ποιητής Σακελλάρης, με ειλικρινή σεμνότητα ζητά την επιείκειά μας στην αξιολόγηση του έργου του. Δείχνει να έχει αμφιβολίες για το τελικό αποτέλεσμα. Ως αναγνώστης της πρώτης ποιητικής συλλογής του τον διαβεβαιώνω ότι στο παρθενικό του ποιητικό ταξίδι ως κυβερνήτης θα έχει πάρα πολλούς συνεπιβάτες στα σαλόνια και στις κουπαστές του πλοίου του, οι οποίοι δε θα μετανιώσουν που θα μπαρκάρουν μαζί του. Τον συγχαίρω από καρδιάς γι’ αυτή την κατάθεση και του λογοτεχνικού του στίγματος και του εύχομαι καλοτάξιδη η «Ποίηση ψυχής» του!

* O Παναγιώτης Γιαμαίος είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Αναγνωστηρίου Καλύμνου «ΑΙ ΜΟΥΣΑΙ».