Η... μικρή Ρηνούλα έγινε πλέον 64 ετών και μπήκε για τέταρτη φορά στο χειρουργείο
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 4598 ΦΟΡΕΣ
Πριν από 58 ολόκληρα χρόνια, τέτοια εποχή, «Η ΡΟΔΙΑΚΗ» ξεκίνησε μια μεγάλη καμπάνια, για τη σωτηρία ενός μικρού παιδιού 6 μόλις ετών, της Ρηνούλας Κουρμαδιά από τη Ρόδο, το οποίο αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και έπρεπε να χειρουργηθεί εκτάκτως στο εξωτερικό.
Η ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας ήταν πραγματικά εντυπωσιακή: Μέσα σε λίγες εβδομάδες, συγκεντρώθηκε ένα τεράστιο για την εποχή ποσό, το οποίο ήταν ικανό το 1963 για να στείλει σε εξειδικευμένο Νοσοκομείο της Σουηδίας, το κορίτσι αυτό που ήταν μόλις 6 ετών και να χειρουργηθεί προκειμένου να γίνει καλά.
Εκτός από την ίδια, πρωταγωνιστής σε αυτή την εκστρατεία, ήταν ο αείμνηστος πρώην διευθυντής της «ΡΟΔΙΑΚΗΣ» Γιώργος Μαρτίνης και βέβαια ο πατέρας της Λευτέρης Κουρμαδιάς, ο οποίος 86 ετών σήμερα, θυμάται και ευγνωμονεί ακόμη τον κόσμο που στήριξε και βοήθησε την κόρη του και την οικογένειά του.
Ο αγώνας σωτηρίας της μικρής Ρηνούλας, δεν άφησε αμέτοχους και τους ίδιους τους Σουηδούς. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που θα χειρουργούνταν σε εξειδικευμένο νοσοκομείο της Σουηδίας, από τους κορυφαίους για την εποχή και παγκόσμιας φήμης Σουηδούς καρδιοχειρουργούς.
Η οικογένεια, αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στη Σουηδία, έτσι ώστε οι γιατροί να μπορούν να παρακολουθούν την κατάσταση της υγείας της.
Η Ρηνούλα, στη Σουηδία εκτός από την υγεία της βρήκε αρκετά χρόνια αργότερα και τον σύζυγό της, που δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του γιατρού που την χειρούργησε, με τον οποίο έκαναν μια υπέροχη οικογένεια.
Από τότε πέρασαν 58 χρόνια και πρόσφατα η Ρηνούλα Κουρμαδιά, μπήκε και πάλι στο χειρουργείο σε νοσοκομείο της Σουηδίας, προκειμένου να γίνει μία ακόμα επέμβαση. Η τέταρτη για την ακρίβεια από το 1963, η οποία κρίθηκε απαραίτητη για να βελτιώσει την υγεία της.
Με αφορμή αυτή την επέμβαση, ο πατέρας της Λευτέρης, θυμήθηκε και πάλι τον αγώνα, τις αγωνίες, τη συμπαράσταση και βέβαια την αγάπη και την αλληλεγγύη που βίωσαν όλα αυτά τα χρόνια ο ίδιος και η οικογένειά του και θέλησε με τον τρόπο αυτό, να εκφράσει για ακόμα μια φορά τις ευχαριστίες του σε όλους τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, που νοιάστηκαν τόσο πολύ τότε καταφέρνοντας έτσι να σώσουν το παιδί του.
«Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω πια σήμερα. Ζω με αυτές τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σχεδόν 60 χρόνια. Και μέχρι να χτυπά η καρδιά μου, δεν θα σταματήσω ποτέ να λέω ευχαριστώ».