Ο Ιωάννης Μελισσανίδης εκπαιδεύει τα παιδιά της Ρόδου!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης, έρχεται κάθε χρόνο στο νησί και μαθαίνει στα παιδιά μας χορό

Τι μεγάλος αθλητής αυτός ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Ατλάντα που έκανε τόσο μικρός τα χείλη μας να γελάσουν, για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες!

Τι μόρφωση και συγκροτημένη σκέψη έχει αυτός ο Ολυμπιονίκης που μιλάει τόσο σωστά ελληνικά, που ανατρέχει στους Αρχαίους Έλληνες γνωρίζοντας τη βαθιά τους φιλοσοφία κι όταν επέμεινε να τον φωνάζουν «Ιωάννη» δεν είχαν δοθεί ακόμα τα ονόματα που δίνονται συνεχώς σήμερα πια στα παιδιά!

Ο μοναδικός Έλληνας Χρυσός Ολυμπιονίκης που η υπογεγραμμένη του μπλούζα εκτίθεται στο Διεθνές Ολυμπιακό Μουσείο της Λωζάνης, ανάμεσα σε παγκόσμιους θρύλους του αθλητισμού, ενώ μία μαρμάρινη επιγραφή φέρει τ’ όνομά του στο Ολυμπιακό πάρκο της Ατλάντα.

Είναι ο Ιωάννης Μελισσανίδης, τόσο οικείος και τόσο λαμπερός ταυτόχρονα ενώ μου δίνει αυτή τη συνέντευξη αυτή την τρίτη φορά που διδάσκει χορό στα παιδιά της Ρόδου, στο σεμινάριο «Dance Summer Camp» όπου του πρότεινε να διδάξει η Μαριάννα Παπακωνσταντίνου, της οποίας ήταν κριτής στο Παιχνίδι Χορού της τηλεόρασης, και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά.

Δεν το περίμενε η Μαριάννα να δεχτεί την πρότασή της, αλλά από τότε εκείνος έρχεται κάθε χρόνο σ΄ αυτή την κορυφαία χορευτική συνάντηση και το κάνει με πάθος.

Όλα τα κάνει με πάθος, ακόμα και το προσκύνημα στο Σύμπλεγμα του Διαγόρα, πηγαίνοντας στην Ψαροπούλα και στο Αρχαίο Στάδιο της Ρόδου, πολλές φορές ενώ βρίσκεται στο νησί.

Όπως παθιάζεται και τώρα που ξενυχτά τις νύχτες στην τηλεόραση και παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες των οποίων υπήρξε πρωταγωνιστής.

«Συγκινούμαι κάθε φορά που βρίσκομαι στη Ρόδο, μου λέει, το νησί ενός συναθλητού μου, εντός και εκτός εισαγωγικών, του Διαγόρα! Πραγματικά είναι συγκινητικό γιατί ξέρω τι σημαίνει αθλητισμός, ξέρω τι σημαίνει πρωταθλητισμός, κι αυτό το νησί έχει γεννήσει σπουδαίους αθλητές και τότε αλλά και πρόσφατα και πραγματικά νιώθω σαν να είναι και δικό μου νησί. Και κάθε φορά που έρχομαι στη Ρόδο πάω και κάνω το προσκύνημά μου στο άγαλμα του Διαγόρα, που τον σηκώνουν στους ώμους τους οι δύο γιοί του. Πάω, αγγίζω τα χέρια τους, τα πόδια τους, κάνω το δικό μου προσκύνημα. Είναι η δική μου υποχρέωση, η δική μου εσωτερική ανάγκη ως αθλητή προς αθλητή, να κάνω το προσκύνημά μου εκεί, αλλά και στο Στάδιό σας, στο Αρχαίο Στάδιο».

Βλέπω έρχονται κοντά μας οι άνθρωποι, σαν χαιρετούν σας μιλούν...
Οι Ροδίτες είναι άνθρωποι που σου μιλάνε και σε κοιτάνε στα μάτια. Λαμβάνω τόσο μεγάλη αγάπη, αστείρευτη, και τη νιώθεις την αγκαλιά όταν είναι ζωντανή, κι όταν στη χειραψία σου σφίγγουν το χέρι, με δύναμη. Με σταματούν στο δρόμο, κορνάρουνε. Εικοσιπέντε χρόνια αυτή η αγάπη δεν έχει σταματήσει, απ΄ όλη την Ελλάδα και τη νιώθω και στη Ρόδο, αυτό το ακριτικό νησί. Αγαπώ τους ακρίτες, είμαι κι εγώ από τη Μακεδονία, είσαστε οι πρεσβευτές της Ελλάδας, μέσω του τουρισμού. Χαίρομαι που η Ρόδος έχει γεννήσει αθλητισμό, πολιτισμό και είναι ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού, μαζί κάποια ακόμα νησιά.

Γιατί είστε στη Ρόδο, αυτές τις μέρες;
Γίνεται το «Dance Summer Cump», με εξαιρετικούς χορογράφους, δασκάλους, μέσα σ’ αυτούς είναι και η Μαριάννα Παπακωνσταντίνου που ήμασταν μαζί στο “So you think you can dance” του ΑΝΤ1 πριν τέσσερα χρόνια όπου ήταν η πρώτη φορά που ήμουνα κριτής. Ήταν η πρώτη φορά που κλήθηκα να κρίνω εγώ τα παιδιά, κι είναι δύσκολο γιατί ξέρω πόσο το θέλουν. Είναι η τρίτη χρονιά που έρχομαι στη Ρόδο γι’ αυτό, κι είμαι χαρούμενος.

Δεν είναι εύκολος ο ρόλος του κριτή!
Εγώ ο ίδιος έχω αδικηθεί από κριτές γιατί το άθλημα της ενόργανης δεν έχει χρονόμετρο, μεζούρα, ή βάρος, δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο, υπάρχει το υποκειμενικό κριτήριο των εννιά κριτών, κι επειδή τότε στην Ελλάδα δεν υπήρχαν Πανευρωπαϊκές, Παγκόσμιες διακρίσεις, το πρώτο Πανευρωπαϊκό, το πρώτο Παγκόσμιο, το πρώτο Ολυμπιακό ήρθε μαζί με τον προπονητή μου τον κ. Καπνίδη. Πραγματικά ήταν τιτανομαχία αυτό που κάναμε και χωρίς να υπάρχουν χορηγοί από πίσω γιατί ξέρετε καλώς κάνουν και υπάρχουν, αλλά 25 χρόνια μετά συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο ήταν να ‘ρθουν αυτά τα μετάλλια με δεδομένο ότι δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο. Έπρεπε να πείσουμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από τους Ρώσους, από τους Κινέζους, τους Αμερικάνους που έχουν μια τεράστια Ακαδημία να τους στηρίζει. Εμείς έπρεπε να αποδείξουμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι απ΄ αυτούς και το καταφέραμε. Αυτό έλεγα στα παιδιά στο So you think you can dance: «ονειρευτείτε όσο πιο πολύ μπορείτε, αλλά άλλο τόσο αγωνιστείτε για το όνειρό σας. Δεν μπορεί κανείς να σας στερήσει τ΄ όνειρο και κανείς δεν μπορεί να σας πει δεν γίνεται». Είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα για το ότι δούλεψα και δουλεύω πάρα πολύ για να κατακτήσω τ΄ όνειρό μου, κι ότι δεν πατάς στην κορυφή του Ολύμπου αν δεν ιδρώσεις και δεν ματώσεις.

Τι είπατε στα παιδιά της Ρόδου όταν πρωτοήρθατε;
Τους είπα «γειά σας, είμαι ο Ιωάννης, θα απολαύσουμε αυτό που κάνουμε, αλλά είμαι εδώ για να σας ζορίσω. Δεν ήρθα εδώ για να σας λέω πόσο καλοί είστε αν δεν είστε καλοί. Είμαι εδώ για να σας διορθώσω, για να σας πω μετά ότι είστε πραγματικά πολύ καλοί». Γιατί έχουμε μάθει, ξέρετε, πολύ εύκολα να λέμε σε όλους πόσο ταλέντα είναι και πάντα να είμαστε με το θετικό πρόσημο όταν δεν υπάρχει.

Γιατί το κάνουμε αυτό, από ευγένεια;
Δεν είναι ευγένεια, κάνεις κακό στο παιδί. Στο παιδί πρέπει να μιλάς με την αλήθεια, μόνο με την αλήθεια και το εκτιμούν τα παιδιά. Στο ωραίο η ψυχή μου σκιρτά. Όταν βλέπω κάτι λάθος, πάω κοντά στο παιδί και το διορθώνω. Επαναλαμβάνω αυτό ακριβώς που κάνουν και τους ρωτώ αν τους αρέσει. Μου λένε «όχι» και τους απαντώ «είναι αυτό ακριβώς που κάνεις εσύ. Πώς να μου αρέσει εμένα;».Και το αντιλαμβάνονται αμέσως τα παιδιά. Όταν δεν τους κοροϊδεύεις, όταν τους λες μπράβο όταν τους αξίζει το μπράβο, το εκτιμούν και βλέπεις ότι παθιάζονται, δίνουν κι άλλο, ιδρώνουν.

Πώς είναι το επίπεδο των παιδιών στη Ρόδο, έχετε πια εικόνα αφού είναι η τρίτη χρονιά που έρχεστε.
Είναι καλό. Υπάρχουν και μικρά παιδιά τα οποία έχουνε δυνατά στοιχεία τεχνικά και σωματοδομικά και υπάρχουν και κάποια πιο μεγάλα παιδιά που είναι 15χρονα, 16χρονα που για εμένα είναι ήδη κάποια από αυτά χορευτές! Δηλαδή μπορούν με μία σωστή προετοιμασία να φύγουν στο εξωτερικό, Βέλγιο, Ισπανία, αλλά κι εδώ στη Λυρική Σκηνή. Έχουμε παιδιά που είναι δυνατά. Την πρώτη φορά τους είχα πει να κυνηγούν την τέχνη τους, να κυνηγούν τα όνειρά τους, ο χορός δεν είναι εύκολος, ο χορός είναι σαν τον πρωταθλητισμό. Εγώ είχα ξεκινήσει μαζί και κλασικό μπαλέτο γιατί αυτά πάνε μαζί, πρέπει να πάνε μαζί. Κι ο χορός είναι πρωταθλητισμός, δηλαδή πρέπει να προσέχεις τη διατροφή σου, τα κιλά σου, να γυμνάζεσαι και να προπονείσαι καθημερινά μ΄ ένα κενό την εβδομάδα από μικρός γιατί αν πραγματικά θέλεις να γίνεις χορευτής ή χορεύτρια ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και όταν πας να πάρεις ένα ρόλο στο εξωτερικό σ’ ένα Μπρόντγουέι ή στην Αγγλία που υπάρχουν άλλοι τόσοι που τον θέλουνε, αλλά πρέπει να δείξεις εσύ ότι είσαι μοναδικός και διαφορετικός.

Το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει;
Το ταλέντο δεν φτάνει ποτέ. Δηλαδή όταν μου το λένε αυτό και μου λένε ακόμα «τι μεγάλο ταλέντο που είσαι» λέω «με προσβάλεις»! Και το έλεγα και τότε και το λέω και τώρα. Το λένε με αγάπη και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μεγάλο λάθος, ότι είναι το Ο,1%. Το 99,9% είναι η δουλειά σου. Κι όταν μου λένε «έχεις μεγάλο ταλέντο», λέω «ωραία, και τα τέσσερα κατάγματα κοπώσεως στα πόδια μου, από το ταλέντο ήρθαν; Τα τέσσερα κατάγματα κοπώσεως στα χέρια, από το ταλέντο; Δύο σπασμένα πλευρά από το ταλέντο, η μέση;» Τα λέω όχι για να φοβίσω τον κόσμο, αλλά γιατί δεν μπορείς να γίνεις ο πρώτος στον πλανήτη σ΄ αυτό που κάνεις ή ανάμεσα στους πρώτους αν δεν κοπιάσεις. Απ’ τις πτώσεις πας στις πτήσεις! Είναι χρυσός κανόνας αυτός, κι από εκεί μαθαίνεις, από τις πτώσεις μαθαίνεις πώς να πετάξεις.

Σαν σήμερα (Τρίτη) τα ξημερώματα, 27 Ιουλίου του 1996 στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, πήρατε το Χρυσό μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους! Τι σκέφτεσαι σήμερα, πώς το βλέπετε αυτό που κάνατε τότε;
Μαζί με τον προπονητή μου τον κ. Θανάση Καπνίδη, τη δασκάλα του μπαλέτου Χρύσα Λύτου και τον φυσιοθεραπευτή μου κ Χρήστο Καρβουνίδη! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί για εμένα, το μετάλλιο ανήκει και σ΄ αυτούς. Κι ήταν το πρώτο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού από το 1896 και μάλιστα όχι σ΄ ένα άθλημα με αντικειμενικό κριτήριο. Επιπλέον το έφερα στην ηλικία των 18-19 ετών και παραμένω ο νεώτερος στην ιστορία της Ελληνικής γυμναστικής και μέσα στους τρεις νεώτερους της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι ρεκόρ τα οποία δεν σπάνε. Και δεν έχει αλλάξει 24 χρόνια. Το να φέρεις μία τέτοια διάκριση σε τόσο μικρή ηλικία όταν συνήθως γίνεται στα 25-26, υπάρχουν αθλητές 30-31, 32... Αυτό που κάναμε με τον κύριο Καπνίδη ήταν πραγματικά μια τιτανομαχία και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που αφοσιώθηκε και έδωσε τις ώρες του σ΄ ένα παιδί που είχε ένα τρελό όνειρο, να πετάξει σαν τον Ίκαρο και να φέρει στην Ελλάδα μία διάκριση η οποία δεν είχε έρθει ποτέ. Και μάλιστα τότε κάναμε σύνθετο ατομικό, έξαθλο. Τώρα πια στις δύο με τρεις τελευταίες Ολυμπιάδες, μπορείς να κατέβεις στους αγώνες με ένα μόνο άθλημα. Έτσι και οι ώρες προπόνησης είναι πολύ λιγότερες και το σώμα καταπονείται πολύ λιγότερο, ενώ τότε έπρεπε να κάνω και τα έξι αγωνίσματα και να διακριθώ σε όποιο απέδιδα καλύτερα. Κάναμε οκτώ ώρες προπόνηση την ημέρα, συν τους τραυματισμούς που σας είπα, αλλιώς δεν θα ‘ρχονταν τόσοι τραυματισμοί.

Και μετά η ώρα του βάθρου, τι ήταν, πώς τη βιώσατε;
Κάθαρση. Περηφάνια, συγκίνηση και κάθαρση αν μπορώ να πω τι ένιωσα πάνω στο βάθρο. Γιατί είναι όλο αυτό το άδειασμα από όλη αυτή την προσπάθεια, την υπερπροσπάθεια ένα άδειασμα και ταυτόχρονα ένα γέμισμα υπερηφάνειας και συγκίνησης. Η συγκίνηση είναι τόσο μεγάλη που μπορείς να εξαϋλωθείς, να φύγεις. Να βλέπεις τη σημαία, να ακούς τον εθνικό ύμνο της χώρας σου ενώπιον του προέδρου τότε της Αμερικής του Μπιλ Κλίντον. Σ’ ένα άθλημα που το αγαπάει πολύ ο κόσμος, κι είναι μέσα στα τρία πιο δημοφιλή για τους Ολυμπιακούς αγώνες: την ενόργανη, τον στίβο και τον υγρό στίβο.

Τα αισθάνεστε έντονα τα πράγματα!
Η ζωή η ίδια είναι έτσι. Δηλαδή αν τη ζωή δεν την αντιμετωπίσεις έτσι και δεν την πιάσεις εσύ από τα κέρατα τότε η ίδια η ζωή θα καρφώσει τα κέρατα σ΄ εσένα. Αν δεν ζεις τη ζωή σου έντονα, μ΄ όλα τα χρώματα, μ΄ όλες τις εντάσεις, μ΄ όλες τις αισθήσεις έτσι όπως το ακουμπώ, κι όπως το νιώθω στη ψυχή μου.

Η πορεία σας στη συνέχεια είναι εξίσου εντυπωσιακή. Παραστάσεις, χορός στα λαμπερά θέατρα του κόσμου!
Ένα μέρος των σπουδών μου ήταν στην Ιατρική, η αγάπη μου πάντα ήταν το θέατρο και το χωροθέατρο. Έφυγα στο Λονδίνο, στη Βασιλική Ακαδημία θεάτρου, μετά στην Αμερικάνικη Ακαδημία θεάτρου στο Λος Άντζελες, με υποτροφία και πειραματίζομαι με κάτι που αγαπούσα και αγαπώ πάρα πολύ εξ ου και στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου είχαμε εκπροσωπήσει την Ελλάδα πολιτιστικά, κι είχαμε κάνει τον «Σίσυφο», εμπνευσμένο από τον Σάμιουελ Μπέκετ. Πήγε πάρα πολύ καλά, προσθέσαμε άλλες δύο παραστάσεις. Πραγματικά ο κόσμος διψάει. Το κάναμε και στο Λος Άντζελες μετά, πήγε πολύ καλά. Οι δύο τελευταίες μου δουλειές ήταν με τη Ρούλα Πατεράκη, την σπουδαία ηθοποιό και σκηνοθέτη. Κάναμε το «Φαίδρο» του Πλάτωνα στη Σχολή Καλών Τεχνών και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Εκείνη έπαιξε το Σωκράτη, κι εγώ ήμουν ο Φαίδρος, ο μαθητής που υπάρχει και μιλάει για την ουσία του έρωτα σ΄ ένα βαθιά φιλοσοφικό κείμενο.

Ξενυχτήσατε χθες (Τρίτη) να βλέπετε Ολυμπιακούς Αγώνες!
Νομίζω εδώ στον «Κούκο» όπου μένω, θα έχουν κάνει παράπονα γιατί είδα και τον Στέφανο (Τσιτσιπά) και τη Mαρία Σάκαρη και τον Παναγιώτη Γκιώνη ο οποίος έκανε ένα συγκλονιστικό αγώνα. Βράχνιασα γιατί το ‘βλεπα και δεν άντεχα... Η συνέντευξή μας ήταν να γίνει στις 12 και την κάνουμε τώρα στις 2 το μεσημέρι γιατί μέχρι τις 7 το πρωί, τους έβλεπα. Το ζω κι εγώ μαζί τους, το ζω έντονα.

Τι λέτε για το Λευτέρη Πετρούνια;
Καλή επιτυχία, πάμε για το χρυσό. Είμαι σίγουρος, αν όλα πάνε καλά. Με τους αθλητές ποτέ δεν ξέρεις. Η Οσάκα, η Γιαπωνέζα που άναψε τη δάδα, το Νο1 στο τένις έχασε και δεν μπήκε καν στα προημιτελικά στη 16αδα γιατί σ΄ εκείνο το συγκεκριμένο αγώνα ίσως δεν ήταν συγκεντρωμένη, ήταν παραπάνω αγχωμένη, και το Νο1 έχασε από το Νο64, ας πούμε.

«Θέλω να πάω Καστελλόριζο, μου λέει τελειώνοντας αυτή την κουβέντα. Έχω φέρει στη βαλίτσα μου, μια ελληνική σημαία που την κρατούσα και στους αγώνες και την πήρα μόνο και μόνο επειδή θέλω να την ανοίξω εκεί. Θέλω να πω ευχαριστώ σ΄ αυτούς τους ανθρώπους που υπάρχουν εκεί, που είναι ακρίτες, που φυλάνε τα θαλάσσια σύνορά μας. Θέλω να κάνω κάτι γι αυτούς. Να μιλήσω στα παιδιά του σχολείου τους, το χειμώνα... Κάτι να κάνω»...

Φωτό : Στέλιος Καλησπέρης