Η δολοφονία του «Κωστή», ξεπεσμός των ανθρωπίνων αξιών... (το παράδειγμα της νεκρής φώκιας της Αλοννήσου)

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
αρχιτέκτονας

Πριν από λίγες ημέρες ο αποτροπιασμός στη θέα του «Κωστή», της σκοτωμένης φώκιας της Αλοννήσου, ήταν έκδηλος, ανατριχιαστικός και καταδικαστέος.

Το ζωάκι δολοφονήθηκε από χέρια του αμείλικτου ανθρώπου που με μίσος κατηύθυνε το καμάκι στην κοιλίτσα της φώκιας.

Αυτό το είδος της μεσογειακή φώκιας είναι σημαντικός και ξεχωριστός και μάλιστα στο Πάρκο της Αλοννήσου βρίσκεται ο μισός πληθυσμός των 700/800 που βρίσκονται στη ζωή.

Το ανυποψίαστο-μασκότ ζωάκι δέχθηκε τη βάρβαρη επίθεση του ανθρώπου-τέρατος που εξάντλησε την κακία του πάνω στο σώμα του θαλάσσιου θηλαστικού.

Τη στιγμή που αυστηροποιούνται οι ποινές με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις οι οποίες προβλέπουν μεγαλύτερες ποινές για μια σειρά ειδεχθών εγκλημάτων όπως είναι η ανθρωποκτονία, ο ομαδικός βιασμός, ο βιασμός ανηλίκου και η θανατηφόρα ληστεία που θα τιμωρούνται πλέον με ισόβια, μπορεί να προστεθεί και η αυστηρότερη πρόβλεψη για τη μορφή βιαιότητας για τα ζώα (υπάρχει, νομίζω, ήδη διάταξη-ο βασανισμός και φόνος ζώου αναβαθμίστηκε σε κακούργημα για το οποίο επιβάλλεται ποινή κάθειρξης έως 10 ετών)

Παράλληλα, αυστηροποιούνται και οι διατάξεις για τα κοινώς επικίνδυνα εγκλήματα, δηλαδή για τον εμπρησμό, τον εμπρησμό δασών, την πλημμύρα και την έκρηξη, ενώ αυξάνεται ο χρόνος φυλάκισης για το δικαίωμα της αποφυλάκισης υπό όρους.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να μην έχει συγκινηθεί από την εικόνα του σκοτωμένου θηλαστικού.

Αυτός/αυτή που όπλισε το ψαροντούφεκο για να τραβήξει τη χαριστική βολή στο χαρούμενο ζωάκι, είναι ένα απόβρασμα της φύσης, ένας απάνθρωπος της κοινωνίας, είναι ένας εγκληματίας των αξιών μας.

Η διαφορά από τον «Μπάμπη» των Γλυκών Νερών με θύμα την Καρολάιν ή του 30χρονου με τη δολοφονία στη Φολέγαδρο με θύμα ένα άλλο κορίτσι, τη Γαρυφαλλιά δεν ξέρω πόσο απέχουν από το στυγερό έγκλημα με τη φώκια της Αλοννήσου.

Ο φίλος Νικόλαος Κοντουδιός στο πρόσφατο εκδοθέν πόνημά του «Καταβολάδες», στο ποίημα με τίτλο «Αλκυόνη» γράφει:
«Στις σκοτεινές τις θάλασσες αφαιρέσαμε το αλάτι
βάλαμε στιβάνια ανάποδα στα μαλλιά
γδύσαμε την ψυχή μας θρέψαμε γύπες σε
εκδορές στο λεπτό το δέρμα δάκτυλα τα χτένια,
ραγισμένο δειλινό των δακρύων δάκρυ
πίσω από της Ψυττάλειας το λαιμό αγκυροβολημένο στο βουνό το τραύμα».

Οι εκφράσεις: θάλασσες χωρίς αλάτι, η αποξήλωση της ψυχής και η θρέψη από γύπες δηλώνουν το μεγαλείο του λόγου της σκοτεινής πλευράς του δολοφόνου του συμπαθούς «Κωστή». Μπορεί να επικηρύχτηκε με 18.000 ευρώ η εγκληματική πράξη από τη ΜΟm όμως η μαυρίλα παραμένει στην όποια (εάν υπάρχει) καρδιά του στυγερού δολοφόνου στην δική μας εκτίμηση.

Μπορεί να είναι ζώο χωρίς μιλιά και κοινωνική σφραγίδα αλλά σημειώνεται ότι το στίγμα της ζωής δεν περιγράφεται μόνο από τους ανθρώπους
Και τα ζώα έχουν ψυχή…

Μπορεί ο άνθρωπος να είναι το κυρίαρχο ον λόγω γλώσσας και επεξεργασίας της ευφυΐας αλλά δεν πρέπει να αισθάνεται ηγεμόνας της Φύσης. Συνυπάρχει με τα άλλα και με την ίδια τη Φύση.
Αν δεν το καταλάβει, η κλιματική αλλαγή ως αντίδραση της Φύσης έρχεται με καταστροφές να το αποδείξει.

Η φιλοσοφία που εκπέμπει η Φύση και η βιοτική συνιστώσα της απαιτεί ένα διαρκή αγώνα για την επιτυχία ενός οράματος συμφιλίωσης του ανθρώπου με τη Φύση, πράγμα που απαιτεί τον κατευνασμό των κυρίαρχων αντιλήψεων από τον άνθρωπο. Χρειάζεται μια νέα ηθική της ευθύνης απέναντι στο περιβάλλον, στον βιοτικό και αβίωτο κόσμο και κυρίως προς τον εαυτό μας ώστε να διατηρηθεί η ολότητα της «ανθρωπότητας» σε μια διαγενεακή ισορροπία με τους άλλους/άλλα. Ο «Κωστής» μάς το επιτάσσει ακόμη και από τον υγρό τάφο του…

Συγγνώμη, «Κωστή», για τον χαμό σου.