Rafale, φρεγάτες, drones και διαχρονικός καβγάς

Φίλιππος Ζάχαρης

Πάντα υπάρχουν τρόποι να βρεθούν χρήματα όταν πρόκειται για εξοπλισμούς.

Πάντα υπάρχει το επιχείρημα της απειλής από τη «γειτονική χώρα» και ως εκ θαύματος το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία. Επί του παρόντος σε εμάς στην επικαιρότητα είναι τα Rafale και οι φρεγάτες. Στην Τουρκία οι S-400, τα πολεμικά drones και πολλά άλλα.

Οι μέθοδοι και η παρουσίαση των υποτιθέμενων επιτακτικών αναγκών σε στρατιωτικό υλικό ήταν ανέκαθεν οι ίδιοι εδώ και δεκαετίες, ενώ πάντα υπήρχε και ένα ωκεανογραφικό ερευνητικό σκάφος που απειλούσε να παραβιάσει τα χορικά μας ύδατα τη στιγμή που στην Τουρκία – πάντα την ίδια στιγμή – ελληνικά σκάφη παραβίαζαν, λέει, τα τουρκικά χωρικά ύδατα.

Βεβαίως όλα αυτά λαμβάνουν χώρα και προκαλούν τις αντίστοιχες εντυπώσεις στους δύο λαούς όταν υπάρχει η ανάλογη προβολή από τα ΜΜΕ, που και στα δύο κράτη «ζουν» στην κυριολεξία από την παρατεταμένη κρίση, έχουν με λίγα λόγια μπόλικη τροφή για σχόλια και κοσμοϊστορικές αναλύσεις.

Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας παγιδεύουν τους λαούς τους για να εξυπηρετούνται άλλα σχέδια, μεγαλεπήβολα ή μη. Και μιας και όλα γίνονται επί του παρόντος για την εισχώρηση στο οικονομικό παιχνίδι της λεκάνης της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, κανείς δεν θα έπρεπε να ψάχνει για ποιο λόγο υπάρχει αυτός ο διαχρονικός καυγάς.

Για πολλούς αυτά είναι νέες κρίσεις, οριοθετημένες, καθορισμένες και εκπορευόμενες από το πνεύμα της εποχής. Οι κρίσεις αυτές όμως κρατάνε καιρό και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Αλλιώς πέφτουμε θύματα της προπαγάνδας των Γκρίζων Λύκων και της Χρυσής Αυγής.

Οι εθνικιστικές ονειρώξεις των δύο χωρών – και το εννοώ – αρχίζουν και τελειώνουν με ένα υποτιθέμενο θερμό επεισόδιο που τελικά ως διά μαγείας δεν συμβαίνει. Επίσης, στα αξιοσημείωτα, καταγράφεται και η πολυδιαφημιζόμενη θέληση για «έναρξη διαλόγου» και από τις δύο πλευρές μετά τις λεκτικές και σε κάποιες φορές άκρως επικίνδυνες αντιπαραθέσεις.

Είναι σίγουρο – και αυτό αποδεικνύεται ιστορικά – ότι η Τουρκία εποφθαλμιά ελληνικά νησιά. Είναι επίσης σίγουρο ότι στην Κύπρο κανείς δεν θέλει πραγματική λύση μιας και υπάρχει πάντα αυτή η αξεπέραστη διχογνωμία και οι υποτιθέμενες πυροσβεστικές παρεμβάσεις από τον ΟΗΕ που ως εκ θαύματος δεν αποδίδουν.

Λύση θα μπορούσε να είχε βρεθεί από καιρό, αρκεί και οι δύο πλευρές – και κυρίως η Τουρκία - να ήταν έτοιμες να συζητήσουν πραγματικά και αυτό δεν το λέω εγώ παρά οι διαμεσολαβητές, που ενίοτε δεν κουνούν επικριτικά το χέρι μόνο στην Τουρκία.

Βέβαια ο μέσος εθνικιστής θα έχει να πει πολλά επί του θέματος. Όμως το ζητούμενο είναι να ικανοποιηθούν οι πολίτες και όχι ο κάθε φανατικός, αυτοί που εν προκειμένω στην Κύπρο κάποτε ζούσαν αρμονικά και ειρηνικά.

Και για να μη χαλάσω τη σούπα της Νεοδεξιάς και ακροδεξιάς (και όχι μόνο), ναι οι Τούρκοι είναι αδιάλλακτοι σε πολλά και όχι μόνο στην Κύπρο. Κανείς δεν το αρνείται. Όμως άλλο η αδιαλλαξία και άλλο το «να πάρουμε την Πόλη πίσω ξανά». Έτσι δεν είναι αξιότιμοι κύριοι που γεμίζετε με ανοησίες τα social media; Συνέλθετε, ζούμε στο 2021 και οι διαφορές λύνονται με διάλογο.
Αυτός ακριβώς ο διάλογος δεν επιτυγχάνεται με την «περήφανη αγορά» πολεμικών αεροσκαφών και φρεγατών, που όπως προείπα ως εκ θαύματος χρήματα βρίσκουν οι κυβερνήσεις για να τα αγοράσουν.

Είναι καιρός λοιπόν οι πολίτες των δύο χωρών να αποδομήσουν τις κυβερνήσεις αυτές και με άλλους τρόπους – όπως μόνο οι εκείνοι γνωρίζουν – να έρθουν πιο κοντά. Στις πραγματικές Δημοκρατίες δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, δεν υπάρχουν τεχνητά διλήμματα πολύ περισσότερο κόκκινες γραμμές.

Οι καθεστωτικές προπαγάνδες είναι αυτές που δημιουργούν το εμπόλεμο κλίμα και στις δύο χώρες, με την καθεμία ξεχωριστά να δηλώνει διά της κυβέρνησής της ότι δεν προκαλεί παρά επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο. Ποιο είναι αυτό όμως το περιβόητο Δίκαιο που θα πρέπει να τηρείται;
Αυτό που όρισαν οι φιλοπόλεμες κυβερνήσεις ή το Δίκαιο της Δημοκρατίας και των ανοιχτών συνόρων ή της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών;
Το πιο τραγικό απ’ όλα δεν είναι η ρητορική των ακροδεξιών μορφωμάτων που και στις δύο χώρες είναι το ίδιο.

Είναι οι όψιμοι δήθεν δημοκράτες που με την πρώτη κρίση σηκώνουν τα λάβαρα της επανάστασης.
Γιατί σε τελική ανάλυση ο ακροδεξιός είναι γνωστός για τις απόψεις που πρεσβεύει. Οι άλλοι όμως, οι όψιμοι διεθνιστές κάνουν γαργάρα την εκάστοτε κρίση και τάσσονται σύσσωμοι κάτω από τη σημαία, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων το νόημα της πραγματικής δημοκρατίας από το οποίο απουσιάζει η εθνικιστική ρητορική.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν την Πόλιν και τους νόμους, όχι κράτος. Αυτό δεν τους εμπόδιζε βέβαια να προβαίνουν ενίοτε σε σφαγιασμούς. Οι μεγάλες τραγωδίες όμως τους στηλίτευαν.
Σήμερα το καμάρι της Ελλάδας είναι τα Rafale και οι φρεγάτες. Για δε την Τουρκία οι ρωσικοί S-400 και τα εγχώριας κατασκευής πολεμικά drones.

Χρήματα βρίσκουν πάντα οι κυβερνήσεις όταν πρόκειται να μοστράρουν πίσω από την ακρίβεια της στρατιωτικής τεχνολογίας που στοχεύει ανθρώπινες ψυχές. Και το αμυντικό δόγμα είναι το βασικό επιχείρημά τους. Αυτή είναι η δημοκρατία τους.