«Φως στην Ψυχή», ένα σπουδαίο θεατρικό έργο της Αδελφότητας Κρητών Ρόδου «Ο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ»

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Η Αδελφότητα άλλη μια φορά πρωτοτύπησε με ένα βαθυστόχαστο θεατρικό έργο του Ηρακλειώτη συγγραφέα Στέλιου Βισκαδουράκη σε διασκευή του Γιάννη Νιωτάκη και σκηνοθεσία Γιάννη Φλώρου που άγγιξε την ψυχή και το πνεύμα των θεατών. Το έργο προβλήθηκε στο κοινό της Ρόδου με περίσσια επιτυχία.

Σε μια ξεχωριστή εποχή γεμάτη από φοβίες και απειλές διαφορετικές πινελιές αισιοδοξίας και αλληλεγγύης είναι απαραίτητες για την προσωπική τόνωση. Λέξεις μαγικές, όπως «ΦΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ» γίνονται βάλσαμο και έρχονται να απαλύνουν έστω και σημειακά την γκρίζα εποχή μας.

Η τέχνη βγαίνει μπροστά, δυναμικά για να μας «ταΐσει» με το φαγητό της ευχαρίστησης και της ικανοποίησης τσαλακώνοντας ασθένειες, αδυναμίες, απελπισίες.

Η ελπίδα έρχεται φουριόζα να γεμίσει ένα μπουκαλάκι μέλι από τη Σμύρνη αλλά και ένα φιαλίδιο λάδι από την Κνωσό και να προσφέρει τη χαρά της ανάτασης.

Τρία μικρά κομμάτια στο έργο συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο δημιούργημα που αποτυπώνει με έμφαση το ιδανικό της αγάπης και την υπηρέτηση των αξίων βγαλμένα από την αυθεντικότητα του λόγου της Κρήτης.

Από την προσφυγιά και τον διωγμό της Σμύρνης, μέχρι και το πρωτοκοίταγμα του ζευγαριού στα χώματα της Μεγαλονήσου αλλά και την κορύφωση με τη ζωή στη Σπιναλόγκα και τα τεκταινόμενα δηλώνουν μια θεατρική σειρά γεμάτη αγωνία και αδυναμία που καταλήγει σε δύναμη ψυχής και συνεννόηση με τα Θεία. Εδώ ο Εσταυρωμένος του Αγίου Παντελεήμονα γίνεται συνομιλητής του λεπρού ναυτικού και η φυσαρμόνικα εργαλείο επικοινωνίας του ματαφυσικού με τη γήινη ασθένεια.

Χωρίς συγκρούσεις μεταξύ των λεπρών η ασθένεια γίνεται συγκολλητική ταινία και βάση συνεννόησης αλλά και εσωτερικής χαράς για να μπορέσει να γεννηθεί μια αγάπη μεταξύ του Τζο και της Δάφνης. Τι παράδοξο!

Η επιστήμη κρατάει με το φάρμακο της ανοιχτούς τους ορίζοντες και τον νόστο των λεπρών για τον γυρισμό στη γενέθλια γη.

«Ο άνθρωπός χρειάζεται τους ανθρώπους» ακούγεται στο έργο.

Αυτός ο βασανισμένος άνθρωπος είναι στο επίκεντρο του έργου. Όχι ο κουζουλός, όχι ο ανέμελος, όχι ο χωρατατζής αλλά ο γνωστικός, ο επιμελημένος, ο συνειδητός. Με ασπίδα την αγάπη οικοδομεί τη γέφυρα προς τη ζωή μέσα από το πλούσιο συναίσθημα που του προσφέρει η γνησιότητα του τόπου και η ετερότητα της γλώσσας και των εθίμων.

Η συγκίνηση και το βάθεμα των συναισθημάτων μέσα από τις λέξεις πόνου και ελπίδας των θεατρικών παικτών διαδέχονται η μια την άλλη για να καταλήξουν σ’ ένα φτερούγισμα ανάγκης, περίσκεψης και αναθεώρησης πολλών σημερινών πραγμάτων.

Η ζωή είναι στιγμές και πρέπει να τις υπολογίζουμε, να τις σεβόμαστε και κυρίως να τις μοιραζόμαστε μέσα απτό το «εμείς» και όχι από το στείρο «εγώ».

Ο νικητής δεν πρέπει να είναι το «εγώ» αλλά το μοίρασμα της αγάπης και του έρωτα. Μια πανδημία, μια αρρώστια, ένα θάνατος έρχεται να μας το επιβεβαιώσει ότι η ζωή είναι ωραία. Και γίνεται ωραία όταν μπορείς να την σεβαστείς και να την υπηρετήσεις κάτω από συνθήκες δύστροπες και ασυνήθεις.

Το έργο μετέφερε αξιοπρόσεκτα την αλήθεια της ζωής και την ευθύνη των πράξεων σ’ εμάς που συνδεθήκαμε έστω και για δύο ώρες με την εξέχουσα θεατρική παρουσία των ηθοποιών της Αδελφότητας.

Η πορεία του ανθρώπου δεν είναι τυχαία είναι επιλογές, είναι προτεραιότητες, είναι αξίες, είναι ανάγκες. Υπάρχουν όμως και εκπλήξεις άλλοτε δυσάρεστες και άλλοτε ευχάριστες. Στις ευχάριστες λέμε «ναι», λέμε «ευχαριστούμε», λέμε «αμήν» στις δυσάρεστες κοιτάμε ξανά τον εαυτό μας, μελετάμε ξανά το περιβάλλον μας, παρακαλούμε τον Χριστό και την Παναγία για την υπέρβασή τους.

Έτσι είναι ο άνθρωπος· σκληρός και ασυναίσθητος και παράλληλα τρυφερός και αισθηματίας κάνοντας την αισιοδοξία και την προσδοκία οδηγό ζωής. Δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Διαλέγουμε τη δεύτερη.

Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές της Αδελφότητας και αυτούς που πήραν μέρος. Μας γέμισαν ελπίδα, αγάπη και αλτρουισμό.

Η Σμύρνη, η Κρήτη, η Σπιναλόγκα τα χωροθετούν, η ψυχή μας τα υιοθετεί, η συμπεριφοράς μας οφείλει να τα προβάλλει.