Ακαδημίες ποδοσφαίρου ή πάρκινγκ παιδιών;

Rodiaki NewsRoom

Το ερώτημα κατά καιρούς απασχολεί τον κόσμο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και ορισμένους γονείς. Αν και είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να απηχεί σε όλους όσοι έχουν παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ότι τους περισσότερους τους ενδιαφέρει επί της ουσίας, απλάώς να τα …παρκάρουν για μια-δυο ώρες.

Και για το μόνο που νοιάζονται (ελάτε, ας το παραδεχθούμε έστω σιωπηρά) είναι αν ο γιος τους έπαιξε βασικός και σε ποια θέση. Λειτουργούν όμως οι Ακαδημίες έτσι όπως θα έπρεπε στην Ελλάδα; Είναι ένα μέγα ζήτημα, άρρηκτα συνδεδεμένο, κατά την άποψή μου, και με την ποιότητα του ποδοσφαίρου στην πατρίδα μας αλλά και με την προοπτική ανάπτυξής του.

Δεν χρειάζεται κάποιος να κάνει ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι λέξεις «ποδοσφαιρικές ακαδημίες» είναι πολύ «βαριές», σύνθετες και ρεαλιστικά πολύ δύσκολο να υποστηριχτούν. Αν και είναι δύσκολο μέσα σε ένα άρθρο περιορισμένων λέξεων να αναφερθούν ένα σωρό παράμετροι που συνδέονται με τις Ακαδημίες και τη λειτουργία τους, θα εστιάσουμε μόνο σε μια, που μάλλον κατά γενική παραδοχή (όλων των υγειών σκεπτόμενων) είναι μια από τις βασικότερες.

Πώς μπορεί να αναπτυχθεί μια ακαδημία και να παράξει έργο όταν «πρέπει» να παίξουν όλα τα παιδιά, επειδή ο μπαμπάς πληρώνει κάθε μήνα; Και επιπρόσθετα. Ένα ταλέντο πώς μπορεί να έχει πρόοδο και βελτίωση όταν παίζει μαζί με άλλα παιδιά που δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες;

Έχουν όλες οι Ακαδημίες μια «ομάδα ελίτ», των παιδιών δηλαδή που πράγματι έχουν προοπτικές να σταδιοδρομήσουν στο άθλημα; Αν το σκεφτείτε λίγο προφανώς θα είστε και εσείς σε θέση, από μόνοι σας να απαντήσετε στα συγκεκριμένα ερωτήματα.

Μήπως είναι και αυτός ένας σημαντικός λόγος που πλέον ένας 16χρονος, δυσκολεύεται να σταθεί σε ένα παιχνίδι του πρωταθλήματος της Α’ Τοπικής Κατηγορίας; Τι συνέβαινε μέχρι και πριν από κάποια χρόνια; Θυμάστε; Οι 15χρονοι και οι 16χρονοι όχι απλώς έπαιζαν στην Α’ Κατηγορία αλλά ήταν και βασικοί.

Τα παραδείγματα αμέτρητα. Είναι γνωστά. Ήταν παιδιά πιο έτοιμα, πιο «σκληραγωγημένα». Και έπαιζαν όχι επειδή πλήρωναν «μηνιάτικο». Έπαιζαν επειδή άξιζαν. Τα υπόλοιπα που δεν μπορούσαν, δεν έπαιζαν. Επέλεγαν ίσως κάποιο άλλο άθλημα. Δεν είναι κακό να αποδεχθούμε το ότι δεν κάνουν όλοι για να παίζουν ποδόσφαιρο.

Είναι αυτονόητο. Αναρωτιέμαι πόση πραγματικά μεγαλύτερη πρόοδο θα είχε το ποδόσφαιρο στη χώρα μας αν συνέβαινε ένα μόνο πράγμα:
- Να υπήρχε μια ομάδα επίλεκτων παιδιών σε κάθε Ακαδημία (κάτι σαν «Υπερακαδημία») που θα έπαιζε μόνο η αφρόκρεμα. Χωρίς να αποτελεί κριτήριο η μηνιαία καταβολή.

Τροφή για σκέψη και προβληματισμό…