Δ. Γάκης για τη μέρα της γυναίκας: Ψωμί και τριαντάφυλλα- Ο αγώνας της Δωδεκανησιακής Μέλισσας

Rodiaki NewsRoom

Η ιστορική διαδρομή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας δεν ξεκινά με την υιοθέτησή από τον ΟΗΕ το 1977. Πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας, με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, φωνάζοντας το σύνθημα «ΨΩΜΙ» και «ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ». Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ού αιώνα.

«ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια.

«ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους.

Δύο λέξεις που ενώνουν διαχρονικά, τους δύο πυλώνες της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, τον κοινωνικό και τον προσωπικό.

Εμείς έχοντας την 7η Μαρτίου ως ορόσημο, θα ήθελα να αναφερθώ ειδικά στη συμβολή της Δωδεκανήσιας γυναίκας, στο μεγάλο εθνικό κοινωνικό και πολιτιστικό της έργο, και να τιμήσουμε την πολύμορφη προσφορά της στον αγώνα για την Ελευθερία, κάνοντας μια σύντομη αναφορά στη συμβολή της γυναικείας οργάνωσης «Δωδεκανησιακή Μέλισσα» στον αγώνα για την Ενσωμάτωση.

Στην Αθήνα και τον Πειραιά την περίοδο του Μεσοπολέμου δημιουργήθηκαν πολυπληθείς και ζωντανές παροικίες Δωδεκανησίων, που αυτοεξορίζονταν για να μην εξιταλιστούν αυτοί και κυρίως τα παιδιά τους, ειδικά όταν επιβλήθηκε η ιταλική παιδεία σε όλα τα ελληνικά σχολεία. Οι εκτοπισμένοι Δωδεκανήσιοι ίδρυσαν πατριωτικές οργανώσεις που όραμα και στόχο είχαν την ένωση της πατρίδας τους με τη μητέρα Ελλάδα. Το 1931 μια εμπνευσμένη και σπουδαία γυναίκα, η Αντιγόνη Ζουρούδη, μόλις εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αποφάσισε και ίδρυσε ένα γυναικείο πατριωτικό σωματείο που ονομάστηκε «Δωδεκανησιακή Μέλισσα». Συγκέντρωσε τις γυναίκες της Δωδεκανήσου που ζούσαν στην Αθήνα και στον Πειραιά και όλες μαζί αποφάσισαν, με τη δράση τους, να προβάλλουν το Δωδεκανησιακό ζήτημα και την ελληνικότητα των εθίμων, τους χορούς, τα τραγούδια της αλύτρωτης πατρίδας τους. Το 1936 ίδρυσε -και λειτούργησε μέχρι το 1940, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος και εισέβαλε η Ιταλία στην Ελλάδα- τέσσερα «Κυριακάτικα Δωδεκανησιακά Σχολεία», όπως τα ονόμασε, στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Στα σχολεία αυτά δίδασκαν κάθε Κυριακή στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες, επιφανείς Δωδεκανήσιοι άνδρες και γυναίκες την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Τα σχολεία αυτά αναδείχτηκαν εθνικά φυτώρια και με τις εκδηλώσεις που οργάνωναν προκαλούσαν συναγερμό υπέρ των δωδεκανησιακών δικαίων. Στον πόλεμο το «Κυριακάτικο Δωδεκανησιακό Σχολείο» της Αντιγόνης Ζουρούδη μεταβάλλεται σε «Κρυφό Σχολειό», σε κέντρο δηλαδή εθνικής χαράς και ενθουσιασμού. Όλοι μαζί ψυχαγωγούσαν τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο και φρόντιζαν τους τραυματίες που επέστρεφαν, ελπίζοντας ότι η ελληνική νίκη στα βόρεια σύνορα θα φέρει και τη δική τους λευτεριά και ότι οι Ιταλοί, αν έχαναν τον πόλεμο, θα έφευγαν από τα Δωδεκάνησα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που σκοτώθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας ήταν ο Αλέξανδρος Διάκος και καταγόταν από τη Χάλκη. Μετά την πολυπόθητη ένωση με τη «μητέρα Ελλάδα», η «Δωδεκανησιακή Μέλισσα» συνέχισε τη δράση της στην αρχή με στόχο την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων αδελφών, κυρίως των νέων και των παιδιών που κινδύνευε η υγεία τους από τον υποσιτισμό της Κατοχής, και στη συνέχεια, στη δεκαετία του ’60 και μέχρι σήμερα, δουλεύοντας χωρίς διακοπή, θέσπισε τη χορήγηση υποτροφιών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Δημήτρης Γάκης

Πρώην Βουλευτής Δωδεκανήσου

του ΣΥΡΙΖΑ