Ομότιμοι καθηγητές του πανεπιστημίου Αιγαίου η Ελένη Σκούρτου, η Αναστασία Κιτσαρά και ο Κωσταντίνος Βρατσάλης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Δημήτρης Γάκης

Σήμερα, Τετάρτη 25 Μαΐου, είναι μια μέρα γιορτής για το πανεπιστήμιο Αιγαίου, για τη Ρόδο για τις καθηγήτριες Αναστασία Κιτσαρά και Ελένη Σκούρτου και για τον καθηγητή Κώστα Βρατσάλη, οι οποίοι αναγορεύονται σε ομότιμοι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Είναι όμως και μία ουσιαστική γιορτή με την οποία η πανεπιστημιακή κοινότητα, με απόφαση της Συγκλήτου του πανεπιστημίου Αιγαίου, αναγνωρίζει τη μέχρι τώρα προσφορά των ανωτέρω καθηγητών στην εκπαιδευτική κοινότητα. Όμως παράλληλα πιστεύω, αναγνωρίζει την αξία τους και απονέμοντας τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή εκφράζει την επιθυμία να τους κρατήσει στην αγκαλιά του. Επιθυμεί να τους έχει παρόντες στη διδακτική και την ερευνητική διαδικασία. Και αυτό είναι μια συνεχή αναγνώριση της αξίας τους. Γνωρίζω πολύ καλά την Ελένη Σκούρτου και τον Κώστα Βρατσάλη και για αυτούς μπορώ να πω δυο λόγια ζητώντας συγγνώμη από την κυρία Κιτσαρά.

Η Ελένη και ο Κώστας είναι από τους πρώτους αλλά όχι μοναδικούς Ρόδιους πανεπιστημιακούς εκπαιδευτικούς που κερδίζουν με την αξία τους αυτήν την τιμητική διάκριση. Να θυμηθούμε τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μηνά, τον ξεχωριστό Νικήτα Πολεμικό, τον χειμαρρώδη Κώστα Τσολακίδη και τις μεγάλες κυρίες, δασκάλες και καθηγήτριες μου, την ερευνήτρια Οικονομολόγο με τεράστια συμβολή σε αναπτυξιακά ζητήματα της περιοχής μας Πέρσα Φώκιαλη και τη μαχητική υπερασπίστρια των δικαιωμάτων φύλου και της διάδοση του φεμινιστικού κινήματος, Μαρία Γκασούκα.

Η Ελένη Σκούρτου και ο Κώστας Βρατσάλης, βγαλμένοι από τα σπλάχνα της Ρόδου, υπηρέτησαν επί 35 χρόνια την αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης στα Δωδεκάνησα και σε όλο το Αιγαίο, υπηρέτησαν τη θεμελίωση και την εξέλιξη του πανεπιστημίου Αιγαίου σε δύσκολα χρόνια.

Με την Ελένη ζήσαμε πολλά χρόνια ως γείτονες, ως φίλοι, ως μια οικογένεια αλλά κυρίως ως δύο άνθρωποι που κουβεντιάζαμε πολλά πράγματα. Η Ελένη ανήκει σε μια εκπαιδευτική οικογένεια που όλα της τα αδέρφια, η Μαρίκα, ο Νίκος και ο Μιχάλης διαπρέπουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Η χαρακτηριστική απλότητα του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς της Ελένης σου έδινε το δικαίωμα, σε προκαλούσε να ανοιχτείς, να της εκφράσεις τις απορίες σου τους προβληματισμούς σου. Και το έκανες αυτό γιατί χαιρόσουνα να παίρνεις τις απαντήσεις σου, να ρουφάς τις γνώσεις της.

Απαντήσεις πάντα με σεβασμό, με τεκμηρίωση, με ευαισθησία. Όση απλότητα είχε στη συμπεριφορά της τόση απλότητα είχε και στην παρουσίαση της επιστημοσύνης της, τόση απλότητα αλλά και τόσο βάθος στις επιστημονικές γνώσεις της.
Επιβεβαίωνε με τη στάση της ότι μόνο αυτός που γνωρίζει καλά ένα επιστημονικό πεδίο μπορεί με το κάνει κατανοητό στους συνομιλητές του. Θυμάμαι τελευταία την ευαισθησία, με την οποία υλοποίησε ένα πρόγραμμα, εργαζόμενη απογευματινές ώρες, για να καλύψει τις εκπαιδευτικές ελλείψεις και ανάγκες των παιδιών των Ρομά. Η κοινωνία στην αρχή κοίταζε περίεργα αυτό το πρόγραμμα. Η Ελένη επέμενε στο δίκιο της και στο τέλος της «απονεμήθηκε» βραβείο γι’ αυτή της την προσφορά από την ίδια την κοινωνία της Ρόδου.

Ο Κώστας Βρατσάλης ήταν ένα άλλου είδους, άλλης πάστας, επιστήμονας. Πάντα τεκμηριωμένος, συγκροτημένος, κοινωνικοποιημένος και πολιτικοποιημένος. Παράλληλα με την επιστημονική του προσφορά ήταν πάντα παρών στους κοινωνικούς αγώνες της Ρόδου. Τα αδέρφια του ο Μανώλης και ο Στέλιος μέσα από τη λειτουργία του πρώτου τυπογραφείου της Ρόδου συνέβαλαν τα μέγιστα στα κοινωνικά και πολιτιστικά πράγματα και στην προώθηση της λογοτεχνικής και επιστημονικής σκέψης. Ο Κώστας είναι ένας επιστήμονας που σε κέρδιζε κι αυτός με την απλότητά του, με το χαμόγελό του αλλά και με την αυστηρότητα της υπεράσπισης της άποψής του, την παρουσίαση των θέσεών του και της διάδοσης των γνώσεών του. Δε στρογγύλευε τίποτα.

Του άρεσε και του αρέσουν οι γωνίες γιατί εκεί κρύβεται όλη η ουσία της εκπαιδευτικής αλλά και της πολιτικής του αντίληψης. Με δυο λέξεις θα μπορούσα να πω ότι ο Κώστας πουθενά και για τίποτα «δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του».
Αυτή βέβαια η στάση του δημιουργεί αποστάσεις, οι οποίες όμως γρήγορα γεφυρώνονται μόλις γνωρίσει κανείς τον χαρακτήρα του, την ανιδιοτέλειά του και την ειλικρίνειά του και μετατρέπονται σε ισχυρές φιλίες. Γιατί ο Κώστας είναι άνθρωπος του κεφιού, της παρέας, της κουβέντας.

Είναι άγνωστες συμπεριφορές για τον Κώστα η υποκρισία και το χτύπημα της πλάτης. Και αυτά εκτιμούνται στο βάθος του χρόνου και τα αναγνωρίζει σήμερα η επιστημονική κοινότητα και η κοινωνία της Ρόδου. Υπάρχει βέβαια και ο χώρος της πολιτικής, στον οποίο ο Κώστας μπορεί να προσφέρει περισσότερα στην αλλαγή στη σκέψη και στη δράση της.
Εύχομαι και στους τρεις εκπαιδευτικούς του πανεπιστημίου μας από την καινούργια τους θέση από το καινούργιο τους ρόλο συνέχιση της μέχρι τώρα προσφοράς τους.

Έχουν παρά πολλά να προσφέρουν και στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά κυρίως στην κοινωνικοποίηση της γνώσης στη Ρόδο.