Παρακμή και κοινωνικός καρναβαλισμός

Φίλιππος Ζάχαρης

Πολλές είναι οι ευκαιρίες που χάθηκαν και εξακολουθούν να χάνονται επειδή οι πολίτες αγνοούν παντελώς τις δυνατότητες που έχουν για να αλλάξουν τα δεδομένα.

Μιλάνε για μια ανυπόφορη ρουτίνα και μία επαναλαμβανόμενα βαρετή ζωή λες και στόχος τους είναι να περνάνε κάθε μέρα και να κλείνουν τον κύκλο της με την εκπλήρωση και μόνο των στοιχειωδών αναγκών, συμπεριλαμβανομένων των προγραμματισμένων κινήσεων που επαναλαμβάνονται ρητώς.

Και ενώ οι συζητήσεις για την περίφημη και περιβόητη αλλαγή πολλαπλασιάζονται, στην ουσία με την παρατεταμένη αδράνεια δεν γίνεται τίποτε περισσότερο από τη συντήρηση μιας αυστηρά επαναλαμβανόμενης ρουτίνας που δεν αλλάζει αλλά πάνω απ΄όλα δεν ανατρέπει τους ισχύοντες κανονισμούς που τηρούνται ευλαβικά χωρίς καμία σκέψη για τη θέσμιση άλλων.

Και όταν λέω κανονισμούς, εννοώ όλες αυτές τις νομικές και μη διατάξεις που μπαίνουν σε ισχύ επειδή και μόνο ο άνθρωπος δεν θεωρεί τον εαυτό του ικανό να θεσπίσει ο ίδιος νόμους και κανόνες που θα εκπορεύονται από τις ανάγκες του και που θα έχουν σταθερή ισχύ και δεν θα κακοποιούνται λεκτικά λόγω της ανεφαρμοστικότητάς τους σε σχέση με την πραγματικότητα.

Εν ολίγοις σήμερα ζούμε μία φαντασίωση και πάνω απ’ όλα ουτοπία. Και δυστυχώς οι ευκαιρίες συνεχίζουν να χάνονται.

Αν κάτι προκαλεί αισιοδοξία, είναι η χρεοκοπία του σημερινού συστήματος εξουσίας που δίνει τη δυνατότητα για πραγματικά νέες σκέψεις για μια κοινωνία χωρίς αγκυλώσεις και προσκόμματα, μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, ρατσισμό και ανισότητες, μια κοινωνία που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μετάβαση σε έναν πραγματικά νέο κόσμο, έναν κόσμο σκεπτόμενο και πάνω απ΄όλα σκεπτικά προσιτό.

Σήμερα οι άνθρωποι έχουν πάψει να επικοινωνούν μεταξύ τους, έχουν πέσει θύματα μιας καθεστωτικής προπαγάνδας που αποκοιμίζει τις μάζες, όλα δείχνουν σα να έχουν ισοπεδωθεί και δυστυχώς μέσα σε αυτήν την παντός είδους και έντασης ισοπέδωση γίνονται θελκτικές ακόμη και μεγαλύτερες ξενοφοβικές αντιλήψεις, οι θεωρίες περί ανωτερότητας της κάθε φυλής, λες και δεν πέρασε ποτέ ο χιτλερισμός και όλα αυτά που επακολούθησαν με τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Αδράνεια λοιπόν, απραξία και κενοδοξία. Ένας κόσμος σε αποσύνθεση, κοινωνίες υπό διάλυση και ανεπίδραστες σκέψεις οι οποίες δεν μπορούν να λάβουν σάρκα και οστά γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε τίποτε.

Ρίξτε μια γρήγορη ματιά στις κυβερνήσεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, δείτε ποιοι μας κυβερνούν και ποιοι κάνουν πολέμους λόγω καταπολέμησης και αποφυγής εσωτερικών αδιεξόδων όπως η Ρωσία.

Θαυμάστε καθεστώτα όπως αυτά της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, θυμηθείτε πως πριν λίγο καιρό, στο τιμόνι των ΗΠΑ ήταν μια καρικατούρα ονόματι Τράμπ με κάθε είδους καρναβαλισμούς και ζηλευτές ατάκες.

Σκεφθείτε πως Πούτιν και Τραμπ – ρητοί εκπρόσωποι του κοινωνικού καρναβαλισμού, διοικούσαν ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, αυτό σκεφθείτε και γελάστε βαθιά, πάνω απ’ όλα όμως, αναλογιστείτε τι και πώς το αποδέχεται ο κόσμος.

Τα πράγματα όμως ενίοτε σοβαρεύουν όταν δολοφονούνται αθώοι άνθρωποι όπως στην Ουκρανία, όταν στο τιμόνι της Ρωσίας εξακολουθεί να βρίσκεται ένας παράφρονας που απειλεί ολόκληρο τον κόσμο.

Και από την άλλη, αναλογιστείτε και την κατάντια της αριστεράς που έχει μετατραπεί σε έναν ακόμη επίκαιρο ιδεολογικό καρνάβαλο, μια αριστερά που εφαρμόζει ευθέως προγράμματα της δεξιάς και το αντίθετο.

Οι ευκαιρίες πάντως υπάρχουν ακόμη, παρά το γεγονός ότι η βαθιά ύπνωση έχει κατακυριεύσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που δεν μπορεί να αλλάξει την καθημερινή ρουτίνα, έναν κόσμο που παραμένει νοσηρά στάσιμος παρά τη γενικευμένη κοινωνική παρακμή και υποβάθμιση.

Μια κίνηση όμως είναι όλα, ένας πραγματικός σε όλες του τις διαστάσεις, διεγερτικός κοινωνικός οργασμός από πολίτες που παίρνουν επιτέλους την απόφαση να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά ακόμη.

Μόνο το ότι ο εκ-καρναβαλισμός των κοινωνιών δεν είναι πια ουτοπική υπόθεση παρά πιεστική ανάγκη. Γιατί, για πόσο ακόμη θα ζούμε μέσα στην αστειότητα και την ασημαντότητα; Πόσο μπορεί ο κόσμος να συνεχίσει να ζει χωρίς αξίες, παράδοση αλλά πάνω απ΄όλα παιδεία;

Στην Ελλάδα αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά εδώ και πολύ καιρό. Δεν απομένει παρά μια κίνηση προς αναζήτηση της ποιότητας.

Σε μια ζωή που συντηρεί τη ρουτίνα και τη βαρεμάρα, λέξεις που όσες φορές ειπώνονται, τόσο περισσότερο επαναλαμβάνονται, δυσκολεύοντας τις προσπάθειες για συνολική κοινωνική ανατροπή.