Πραγματοποιήθηκε στη Λίνδο μνημόσυνο για τον Γιάννη Ζίγδη
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 406 ΦΟΡΕΣ
Μνημόσυνο για τον πολιτικό Γιάννη Ζίγδη έγινε την περασμένη Κυριακή στη γενέτειρά του Λίνδο με τη συμπλήρωση 24 χρόνων από τον θάνατό του.
Το μνημόσυνο έγινε στην εκκλησία της Παναγιάς της Λίνδου και οργανώθηκε από τη δημοτική κοινότητα.
Παρέστησαν πολλοί κάτοικοι της Λίνδου ενώ μίλησαν ο βουλευτής της ΝΔ Βασίλης Υψηλάντης, η αντιπρόεδρος του Ιδρύματος «Γιάννης Ζίγδης» Α. Χαραλαμποπούλου και ο εφημέριος του ναού, οι οποίοι εξήραν την προσωπικότητα και το έργο του Δωδεκανήσιου πολιτικού.
Σε post του στο διαδίκτυοο κ. Μιχάλης Στρατάκης αναφέρει για τον Γιάννη Ζίγδη τα εξής:
«Με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην πολιτική σκηνή, δε μπορώ παρά να θυμηθώ τον Γιάννη Ζίγδη.
Οι νεότεροι ιδέα δεν έχουν, όμως οι παλιότεροι σίγουρα τον θυμούνται.
Και τον θυμούνται με αισθήματα αγάπης και σεβασμού, ακόμη κι αν ποτέ δεν υπήρξαν ψηφοφόροι του ή υποστηρικτές της ΕΔΗΚ, της οποίας ήταν πρόεδρος, μετά τον Γεώργιο Μαύρο.
Θυμούμαι τον αείμνηστο Γιάννη Ζίγδη, σαν κι εδά, στο γραφείο του στην Ακαδημίας, καταστεναχωρημένο, επειδή δεν είχε λεφτά μήτε το ενοίκιο του γραφείου του να πληρώσει.
Σαν κι εδά θυμούμαι εκείνη την ημέρα του 1979, που σ' εκείνο το γραφείο καθόμασταν οι δυο μας και ανταλλάσσαμε πίκρες κι αναστεναγμούς, όταν εμπήκε μέσα ο Νικήτας Βενιζέλος, κορυφαίο στέλεχος του κόμματος.
Μας χαιρέτησε και χωρίς άλλη κουβέντα άφησε πάνω στο γραφείο του προέδρου ένα φάκελο.
Τον άνοιξε ο Γιάννης Ζίγδης, έβγαλε από μέσα ένα πάκο χαρτονομίσματα, εκράτησε μερικά και τα υπόλοιπα τα επέστρεψε στον Νικήτα Βενιζέλο.
«Πάρε τα αυτά, δεν τα χρειαζόμαστε, άλλωστε την άλλη εβδομάδα θα πάρω το μισθό μου και θα εξοφλήσω όλα τα χρέη μας», του είπε.
Εκάλεσε μέσα τη γραμματέα του και της έδωσε τα λεφτά. «Πήγαινε να πληρώσεις το ενοίκιο» της είπε κι αισθάνθηκα πως έφυγε ένα τεράστιο βάρος από την ψυχή του.
Μόλις η γραμματέας του έφυγε, σηκώθηκε και πήγε στο διπλανό κουζινάκι για να ψήσει καφέδες στον Νικήτα και σε μένα.
Σαν κι εδά θυμούμαι και μια δεύτερη συνάντησή μας, στο σπίτι του.
Εργένης ήτανε ο πρόεδρος, κοσμοκαλόγερος και, μα την Παναγία, στεναχωρέθηκα όταν είδα την ακαταστασία στο φτωχικό διαμέρισμα και μια στίβα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη.
Εκατάλαβε τη στεναχώρια μου.
«Αύριο θα 'ρθει η κυρία που καθαρίζει» μου 'πε, μα εγώ εκάτεχα πως καμιά κυρία δεν τον φρόντιζε.
Ό,τι μπορούσε μοναχός του το 'κανε κι έτσι κυλούσε η μοναχική ζωή του.
Έτσι και τελείωσε η ζωή του Γιάννη Ζίγδη.
Σαν κι εδά τον θυμούμαι και σκέφτομαι πόσο τυχερός ήτανε που τουλάχιστο έφυγε νωρίς, χωρίς να δει τη σημερινή κατάντια ορισμένων».