Κανένας Έλληνας παίκτης, παιδιά;

Rodiaki NewsRoom

Καθόμαστε και μιλάμε χρόνια και χρόνια για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για το πώς μπορεί αυτό να πάει μπροστά αναπτυξιακά, αναλύοντας θεωρίες που τις «τραβάμε» έως εκεί όπου μας συμφέρει…

Το θέμα, που να πάρει, είναι ότι το θέαμα στη Σούπερ Λίγκα, τον ποδοσφαιρικό «καθρέφτη» μας, είναι αποκρουστικό…
Αναφέρομαι φυσικά στο ότι οι Έλληνες παίκτες είναι μετρημένοι στα… δάχτυλα του ενός χεριού και ουσιαστικά δεν ξέρω πώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε συνονθυλεύματα χωρίς κανένα απολύτως όφελος για τον αθλητισμό της χώρας.

Ασφαλώς και οι συσχετισμοί, οι συνθήκες, ακόμα και οι χώροι φιλοξενίας των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων έχουν αλλάξει και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, έστω και με ό,τι συνέβαινε τη δεκαετία του 2000.
Τώρα, εγώ δεν ξέρω πώς γίνεται οι ακαδημίες να… ξεφυτρώνουν παντού με προπονητές υποτίθεται καταρτισμένους-διπλωματούχους UEFA, ενώ κάποιοι απ’ αυτούς είναι και πτυχιούχοι ΤΕΦΑΑ, και ουσιαστικά να μην γίνεται δουλειά.

Παλαιότερα οι εμπειρικοί, χωρίς καν απολυτήριο δημοτικού, έκαναν θαύματα, μακριά από οποιαδήποτε προκατάληψη και κατηγοριοποίηση.
Τώρα οι ακαδημίες του… παρκαρίσματος παιδιών για μια ή δύο ώρες, έτσι για να μην «πρήζουν» και πολύ τους γονείς, φαίνεται ότι δεν κάνουν και κάτι το σοβαρό, τουλάχιστον στην όποια αλλαγή νοοτροπίας.

Κι αν κατά τύχη κάποιος πιτσιρικάς ξεπεταχτεί και κάνει μια… συμπαθητική σεζόν στη Σούπερ Λίγκα, αμέσως ομάδα, γονείς κι όλοι όσοι μπορούν, με τους κατάλληλους μάνατζερ κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να την… κάνει στο εξωτερικό.

Το κακό είναι πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς… γυαλίζουν για χρόνια πάγκους ομάδων κι όσοι εξασφαλίσουν θέση βασικού, είναι αυτοί που συνεχίζουν και στην Εθνική.
Και φτάσαμε σ’ αυτή την κατάντια, σχεδόν όλο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ν’ απαρτίζεται από παίκτες μας σε ομάδες του εξωτερικού.

Δεν ξέρω αν υπάρχει ειδικός για να μας λύσει την απορία, τώρα που οι αλάνες χάθηκαν και στέρησαν την…ελευθερία από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ ΠΑΤΣΑΪΣ