Η ανατροπή της σχέσης «πολιτικής-αγορών»

Rodiaki NewsRoom

Γιάννης Παρασκευάς: "Η τεχνοκρατική σύλληψη της πολιτικής"

Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς

Το τόξο της Ηθικής είναι πολύ μακρύ και στοχεύει στη δικαιοσύνη. Πολιτική και Ηθική όφειλαν και οφείλουν να αποτελούν το αδιαχώριστο δίδυμο για την επίτευξη του στόχου της διασφάλισης της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Μια Κοινωνική Δικαιοσύνη που θα ωθούσε τον πολίτη στην ενεργό συμμετοχή του στα «πολιτικά και Κοινωνικά δρώμενα».

Το προ πολλών χρόνων διαζύγιο Πολιτικής- Ηθικής οδήγησε τους πολίτες στην άρνηση συμμετοχής και στην καθ’ όλα ομολογημένη «απαξίωση πολιτικής και διαχειριστών της πολιτικής».

Ο δρόμος παγίωσης του φαινομένου ήταν μακρύς και φαίνεται πλέον βέβαιο, ότι αυτός ήταν ο στόχος και η επιδίωξη αυτών που συνέλαβαν, διαμόρφωσαν και εφάρμοσαν «την άλλου είδους πολιτική», αυτήν τη διαζευγμένη από την Ηθική.

Η τεχνοκρατική σύλληψη της πολιτικής, είναι αυτό που μας κατατρύχει, αυτό που απεμπολεί την κοινωνική δικαιοσύνη, αυτό που δημιουργεί τις ανισότητες, οικονομικές, δικαιωμάτων και ευκαιριών.

Η τεχνοκρατική σύλληψη και εφαρμογή της πολιτικής στην άσκηση εξουσίας, είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την πίστη στις αγορές και με την ευρύτερη άποψη και θέση, ότι έτσι μπορούμε να οδηγηθούμε στην κατάκτηση του κοινού καλού.

Αυτός ο τεχνοκρατικός τρόπος σκέψης για την πολιτική, οδηγεί στη στέρηση του δημόσιου- πολιτικού λόγου από ηθικά επιχειρήματα, αντιμετωπίζει μεγάλα υπαρκτά Κοινωνικά και Οικονοικα ζητήματα- προβλήματα, με μια μονομερή και μονοδιάστατη επιμονή, σαν να αποτελούν ζητήματα και προβλήματα «οικονομικής αποδοτικότητας».

Η αυτου του είδους αντιμετώπιση των προβλημάτων και οι απαντήσεις, δίνουν την αίσθηση ότι αφορούν μόνο τους ειδικούς, οικονομολόγους, οικονομέτρες και άλλους παρεμφερείς.

Αυτός ο τρόπος σύλληψης της πολιτικής δεν είναι τωρινός, ήταν αναγκαίος για την επικράτηση της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και για την εύκολη υλοποίηση των στόχων της, που δεν ήταν άλλοι από την εξατομίκευση και απαξίωση της πολιτικής.

Η εκπαραθύρωση της ηθικής από την πολιτική κονίστρα, η εμφάνιση των δήθεν τεχνοκρατών στο πολιτικό προσκήνιο, έφερε την έκπτωση της πολιτικής και την ανακήρυξη της πίστης στις αγορές, ως κυρίαρχο ρυθμιστή των πολιτικών- οικονομικών και Κοινωνικών εξελίξεων.

Η πίστη στις αγορές αντέστρεψε την ιεραρχική σχέση Πολιτικής και οικονομίας, η πολιτική έγινε υποχείριο των αγορών και εθελόδουλος υπηρέτης της.

Αυτή η ανατροπή είχε σαν αποτελέσματα τη διόγκωση των οικονομικών και πολιτικών ανισοτήτων και την εμφάνιση της έντονης Λαϊκής δυσαρέσκειας, που εντέχνως αποκλήθηκε λαϊκισμός.
Κατά την άποψη των τεχνοκρατών, η όποια αντίδραση στο φαινόμενο, είναι λαϊκισμός και εκ των προτέρων καταδικαστέο.

Οι αντιδρώντες στο φαινόμενο χαρακτηρίστικαν οπισθοδρομικοί, πολέμιοι της προόδου,επαρχιώτες, πολέμιοι της προόδου και των ανοιχτών θυρών και οι φίλοι και οπαδοί της πίστης στις αγορές, κοσμοπολίτες, προοδευτικοί και φωτισμένοι.

Η έκπτωση της πολιτικής, τους έδωσε το δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι η διαχωριστική γραμμή, δεν είναι μεταξύ αριστεράς και δεξίας, αλλά μεταξύ ανοιχτών και κλειστών κοινωνιών.
Η Τεχνοκρατική προσέγγιση ζητημάτων δημοσίου συμφέροντος και διακυβέρνησης, αντιμετώπιζε τα θέματα ως κάτι που απασχολούσε τους ειδικούς και όχι τον πολίτη, που τον θεωρούσαν και τον θεωρούν, ανίκανο να καταλάβει.

Αυτή η αντίληψη και λειτουργία περιόρισε το εύρος της Δημοκρατικής συζήτησης, υπέσκαψε τους όρους του δημόσιου διαλόγου και προκάλεσε στους πολίτες την αίσθηση της ανικανότητας και της αδυναμίας της όποιας παρέμβασης.

Οι πολίτες έχασαν την όποια εμπιστοσύνη στην πολιτική και στα κόμματα διαπιστώνοντας την πλήρη σύμπλευσή τους και την υιοθέτηση εκ μέρους τους, της τεχνοκρατικής σύλληψης της πολιτικής.
Στυλοβάτες στην προσπάθεια επικράτησης της παγκοσμιοποίησης και των δήθεν αξιών της αγοράς, ήσαν τα Κόμματα της σόσιαλ-δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, γενικώς τα κεντροαριστερά κόμματα.

Η επιλογή για πρώτη φορά της απόλυτης αποδοχής των αξιών της αγοράς και προ της εκλογής του Τραμπ, έγινε απο το δημοκρατικό κόμμα της Αμερικής, το οποίο μετετράπη σε κόμμα του τεχνοκρατικού φιλελευθερισμού, αγκαλιάζοντας την ανώτερη οικονομικά τάξη και το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

Στις ίδιες επιλογές οδηγήθηκαν τα Εργατικά και Κεντροαριστερά-Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, οικεία βουλήσει ή πιεζόμενα.
Η αλλαγή του παγκόσμιου σκηνικού άρχισε επί Ρίγκαν και Θάτσερ, πρόβαλαν και ισχυριζόντουσαν ότι για τα προβλήματα των κοινωνιών, υπεύθυνες ήταν οι κυβερνήσεις και αυτός που θα έδινε λύσεις ήταν οι αγορές.

Την ταφόπλακα στην πολιτική και την πλήρη επικράτηση των αγορών στην παγκόσμια σκηνή, την έφεραν δημοκρατικοί δήθεν πολιτικοί, Κλίντον στην Αμερική, Μπλαίρ στην Αγγλία, (θυμήσου τον τρίτο δρόμο), Σρέντερ στη Γερμανία (εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις) και στα καθ’ ημάς ο Σημίτης.

Τη διαφοροποίηση της πολιτικής τη βάπτισαν ως προσπάθεια ελέγχου των αγορών και εξανθρωπισμού της, στην πραγματικότητα όμως εδραίωσαν τη δύναμη και την κυριαρχία τους. (των αγορών)
Μια τελευταία φωνή ακούστηκε παγκόσμια για την επαναφορά της ηθικής στην άσκηση εξουσίας και αυτή προεκλογικά, από τον Μπάρακ Ομπάμα.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης προτίμησε από ότι είδε το φως της δημοσιότητας και έχει γραφεί, τις παραινέσεις των συμβούλων του Κλίντον, ότι πρέπει να διασωθούν οι τράπεζες χωρίς καμμιά τιμωρία.

Το Τραπεζικό Σύστημα των ΗΠΑ την ώρα της κρίσης, σώθηκε από την πολιτική απόφαση του Ομπάμα, ίσως η τελευταία ευκαιρία ανατροπής της Πυραμιδικης σχέσης αγορών-πολιτικής.
Αυτή την αλλαγή στην πολιτική του την πληρώσαμε ακριβά την περίοδο των μνημονίων, γιατί επικράτησε η άποψη (φερέφωνο της Αμερικής η Ευρώπη) ότι, αντί της Κοινωνίας πρέπει να σωθούν οι τράπεζες.

Η Ιστορία διδάσκει και από αυτήν θα πρέπει να διδαχθούν τα δικά μας κεντροαριστερά κόμματα, πως η όποια «τυφλή» πίστη στις αγορές και στις ρυθμιστικές τους ικανότητες είναι πλάνη, και αν δεν ανανήψουν και αν δεν αλλάξουν ρότα, η Λαϊκή δυσαρέσκεια θα μεγενθύνεται και η εκλογική τους απήχηση θα παραμείνει καθηλωμένη.

Η όσμωση των Κεντροαριστερών κομμάτων με τις Αγορές και η υιοθέτηση της τεχνοκρατικής σύλληψης της πολιτικής, τα αποξένωσε με τις κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπούσαν και διέρρηξε την κοινωνική τους αντιστοίχηση.

Υ.Γ. Αν θέλεις να χάσεις τον πόλεμο ανάθεσέ τον στους Στρατηγούς, αν θέλεις να διαλύσεις την Κοινωνία και να εξαθλιώσεις τους πολίτες, ανάθεσε το στους οικονομολόγους τεχνοκράτες.
Στοιχεία για τη γραφή του κειμένου πάρθηκαν από το βιβλίο του Sandel η «τυρρανία της αξίας».