Φίλιππος Ζάχαρης: Ο κόσμος μετά την πανδημία

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Φίλιππος Ζάχαρης

Δεν είναι ίδιος ο κόσμος μετά την πανδημία, που δυστυχώς συνεχίζεται, ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν βελτιωθεί από τη στιγμή που ο καθένας κάθισε στο σπίτι του για καιρό και αναγκάστηκε να τηρήσει κανονισμούς που του στέρησαν ακόμη και τις σχετικές ελευθερίες που του έχουν απομείνει.

Ο κόσμος δεν είναι όπως πριν την πανδημία διότι ο καθένας και η καθεμιά έμαθε να παραμένει στην ασφάλεια του σπιτιού του, ξεχνώντας τι θα πει διεκδίκηση δικαιωμάτων που επλήγησαν εδώ και δεκαετίες, και σαφώς αποδιωγμένος από το εκτυλισσόμενο κοινωνικό προτσές.
Ναι μεν υπήρξαν σκληρά περιοριστικά μέτρα, ναι μεν οι άνθρωποι αναγκάστηκαν και αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να κυκλοφορούν με τη μάσκα στο πρόσωπο, όμως αυτό που πραγματικά συνέβη, είναι η συναισθηματική απομάκρυνση και η απομόνωση σε όλα τα επίπεδα μπροστά στον φόβο περαιτέρω επιβάρυνσης και εξέλιξης της νόσου.

Όλο αυτό το διάστημα εξελίχθηκε και εξελίσσεται μία τεράστια μάχη για τη χρήση ή μη των εμβολίων, ανέβηκαν και ανεβαίνουν στο διαδίκτυο απίστευτα σχόλια ειδικά από τους αρνητές των εμβολίων για τη θανατηφόρα υποτίθεται επίδρασή τους στον ανθρώπινο οργανισμό, την ίδια στιγμή που μεγιστοποιήθηκαν οι αναρτήσεις περί μαζικού ελέγχου ή υποτιθέμενης ελάττωσης του πληθυσμού. Δεν υπάρχει μετά την πανδημία αυτό που αποκαλείται «διάλογος» ή «σύνεση», υπάρχουν απλά και μόνο «φωνές» πρόκλησης φόβου και τρόμου.

Η πανδημία έφερε στην κυριολεξία τα «πάνω – κάτω». Οι άνθρωποι παρουσιάζονται νευρικοί, ενίοτε καταθλιπτικοί, ισχυρογνώμονες και κυνικοί με την κακή έννοια του όρου, νοιώθει κανείς που κάπου θέλουν να εκτονωθούν. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο κόσμος άλλαξε αποκλειστικά και μόνο από την πανδημία καθώς από δεκαετίες είχαν μπει οι βάσεις για την ανθρώπινη αποξένωση και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ο χρόνος όμως περνά. Και αντί να κάτσουν να σκεφθούν οι άνθρωποι πώς μπορούν να επουλώσουν τις πληγές που άφησε η πανδημία, αντί να επιδιώξουν να επανασυνδεθούν και να ανταλλάξουν τις εμπειρίες τους από όλο αυτό το παρατεταμένο κλείσιμο, βγαίνουν στην καθημερινότητα θωρακισμένοι με μία απίστευτη άμυνα και εκδηλώνουν επίθεση κατά πάντων.

Αυτό οδηγεί μοιραία σε ακόμη μεγαλύτερη αποξένωση και ρητή απομάκρυνση του γόνιμου διαλόγου. Την όλη αυτή κατάσταση εκμεταλλεύονται οι διάφορες κυβερνήσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιβάλλουν το χαρακτηριστικό «πέπλο» σιωπής. Και αυτό φάνηκε και φαίνεται ήδη από την αδιαφορία για μια γενοκτονία που εξελίσσεται στην Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή και που σχεδόν κανείς δεν μιλά.

Οι άνθρωποι λοιπόν άλλαξαν πολύ από την πανδημία και θα έλεγε κανείς πως το σχέδιο φίμωσης εξελίσσεται σύμφωνα με εκπονηθέντα σχέδια για τη μαζική αποξένωση και απομόνωση. Σχέδια που οραματίζονται και εκπονούν οι κυβερνήσεις μεταπολεμικά.

Η πανδημία αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί αφορμή για μία πιο ώριμη σκέψη γύρω από το πραγματικό νόημα της ζωής. Ανεξάρτητα από το πού προήλθε ο ιός, ανεξάρτητα του αν ξέφυγε από εργαστήρια ή κάτι άλλο, οι εικόνες με τις γεμάτες εντατικές, η λανθασμένη διαχείριση της νόσου και τα τεράστια ελλείμματα στα συστήματα Υγείας των χωρών, όλα αυτά έδειξαν ότι οι κοινωνίες και τα κράτη είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν έκτακτα συμβάντα.

Οι δε κυβερνήσεις, πέρα από τις όποιες απαγορεύσεις, δεν γνωρίζουν κάτι άλλο για να αμυνθούν απέναντι σε ενός τέτοιου μεγέθους και έκτασης υγειονομικού προβλήματος. Ως αποτέλεσμα αυτών ήταν να προκύψουν απίθανες και απίστευτες θεωρίες για τον κορωνοϊό που σε τελική ανάλυση πλήττουν ευθέως την επιστήμη, που ναι, από ένα σημείο και μετά «ξέφυγε» μαζί με την τεχνολογία, εντούτοις δεν μπορεί να πει κανείς πως δεν βοηθά στην οριστική εξάλειψη της πανδημίας και γενικότερα στην ασφαλέστερη επιβίωση.

Αυτό λοιπόν που διαπιστώνει κανείς με ευκολία, είναι ότι οι άνθρωποι δεν βγήκαν περισσότερο σκεπτόμενοι από την πανδημία, δεν επεδίωξαν ούτε επιδιώκουν την επικοινωνία – τουναντίον αυτό που ακούγεται σχεδόν καθημερινά από τους πολίτες στις μεταξύ τους συζητήσεις (κυρίως τηλεφωνικές) είναι τα περίφημα ρήματα «χαθήκαμε και αλλάξαμε».

Η πανδημία λοιπόν εξακολουθεί να αποτελεί μεγάλο εμπόδιο στην ανθρώπινη επικοινωνία. Πέρα όμως από τις όποιες άρσεις των απαγορεύσεων, πέρα από το τι κάνουν τα κράτη για τη διαχείρισή της, το γεγονός και μόνο ότι ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος (τουλάχιστον προσωρινά), θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.

Αν και τώρα αυτό δεν γίνει, αν οι πολίτες δεν αφυπνιστούν και δεν μάθουν από την πανδημία, αν η επικοινωνία παραμείνει στα ίδια τα φτωχά επίπεδα, τότε δεν θα μιλάμε πλέον για πανδημία, παρά για πανσπερμία ακατανόητων απόψεων και διάχυτης παραπληροφόρησης.

Αυτό από μόνο του οδηγεί τις κοινωνίες σε μεγαλύτερο κλείσιμο, αφού τα στρατόπεδα αντιπαράθεσης έχουν βρει τα κοινωνικά δίκτυα ως τα μοναδικά ενδεδειγμένα πεδία έκφρασης. Μακριά δηλαδή ο ένας από τον άλλο και διάλογοι μέσω σχολίων. Ο πιο φτηνός και χαλκευμένος τρόπος επικοινωνίας. Για όλα τα υπόλοιπα, φροντίζουν οι προστατευτικές μάσκες.