Μανώλης Μαστορογιαννάκης: «Φως στην ψυχή» και ο βράχος της Σπιναλόγκα δάκρυσε

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Μανώλης Μαστορογιαννάκης
Συγγραφέας

Όσοι είναι συνειδητοποιημένοι επισκέπτες που πηγαίνουν στο νησί της Σπιναλόγκα για προσκύνημα, ασφαλώς θα νιώθουν την αύρα εκείνων που έζησαν εκεί, κατά τη διάρκεια που λειτουργούσε ως λεπροκομείο τον περασμένα αιώνα.

Ο βράχος της Σπιναλόγκα ήταν ο σιωπηλός αποδέκτης του πόνου και της οδύνης εκείνων που έπασχαν από λέπρα και είχαν εξοριστεί από τις κοινωνίες τους στο απομονωμένο αυτό νησί. Για δεκαετίες, από το 1903, το νησί της Σπιναλόγκα ήταν το ακίνητο πλοίο στον κόλπο της Ελούντας που «φιλοξενούσε» τους λεπρούς. Μέχρι το 1957, που με την ανακάλυψη του φαρμάκου της λέπρας και τη θεραπεία τους έκλεισε οριστικά το λεπροκομείο.

Η Σπιναλόγκα ήταν, όλα αυτά τα χρόνια, ο βράχος των δακρύων. Το θεατρικό έργο «Φως στην ψυχή» που παρουσίασε η θεατρική ομάδα της Αδελφότητας Κρητών στις 20 και 21-1-2023 στο δημοτικό θέατρο ήταν ένα αφιέρωμα σ’ αυτούς του ανθρώπους, που βίωσαν την αρρώστια, τον πόνο και την απομόνωση. Ο συγγραφέας του έργου Στέλιος Βισκαδουράκης με ευαισθησία και ευγένεια ψυχής ανέδειξε κάθε ρόλο του θεατρικού του έργου ως τον ήρωα που παρουσιάζει τη δική του αλήθεια και πώς τη βιώνει στη ζωή του.

Με το συναίσθημα να καθορίζει τη συμπεριφορά και την έκφραση της ίδιας της ζωής. Αυτό που συγκίνησε ιδιαίτερα είναι η θέση του σκηνοθέτη της ομάδας, Γιάννη Φλώρου, στο τέλος κάθε παράστασης. Τον συνέπαιρνε, έλεγε, που κάθε ηθοποιός «συναντούσε» τον ήρωα που υποδυόταν. Και πως, αυτός ο ήρωας, έπαιρνε έναν βαθύτερο συμβολισμό και μια ουσιαστικότερη, κάθε φορά, υπόσταση στην παράσταση.

Έτσι, ο Αρμόδιος συμβόλιζε την αγνότητα και την αγάπη, το βαθύτερο δέσιμο της οικογένειας. Η Μυρτώ την αφοσίωση, την αγάπη και το στήριγμα που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη στη ζωή του. Ο Τζό ήταν η ενσάρκωση της φιλίας, της πίστης και της πνευματικής σχέσης με τον Θείο. Ο Δάσκαλος συμβόλιζε την πραότητα, την καρτερία και τη σοφία. Ο πρόεδρος του νησιού την αλληλεγγύη, την προσμονή και την ελπίδα.

Ο γιατρός την ανθρώπινη προσφορά της επιστήμης και την αισιοδοξία. Ο Απόστολος την ανθρωπιά, ξεπερνώντας τον φόβο της αρρώστιας, για να συμπαρασταθεί στον συνάνθρωπό του. Η Δέσποινα εξέφραζε την καρτερία, την προσμονή και τη μεγαλοψυχία. Ενώ η Δάφνη ήταν η έκφραση της ελπίδας που επιζητά ο άνθρωπος, για να πορευτεί στη ζωή του, για να έρθει το φως που έχουν ανάγκη οι ψυχές των ανθρώπων. Το ζητούμενο του θεατρικού έργου, που είναι και το δίδαγμα, που αποκόμισαν οι θεατές που παρακολούθησαν την παράσταση.

Για μια ακόμη φορά οι εραστές της τέχνης των Κρητών της Ρόδου παρουσίασαν με τη θεατρική τους δημιουργία «Φως στην ψυχή» την αγάπη τους στον άνθρωπο και τη θεατρική τέχνη. Που αποκτούσε ατμοσφαιρικότητα από το υπέροχο σκηνικό του Σταμάτη Κούρου και το μοναδικό ηχόχρωμα της μουσικής που επέλεξε ο π. Εμμ. Σκλιβάκης. Και όπως χαρακτηριστικά δήλωσαν πολλοί θεατές, «αυτό το θεατρικό έργο μας έκανε πιο πλούσιους σε συναισθήματα. Μας έφερε πιο κοντά στον άνθρωπο.

Μας έδειξε ότι το φως που οι ανθρώπινες ψυχές έχουν ανάγκη για να πορευτούν στη ζωή μπορούμε να το βρούμε στον συνάνθρωπό μας και στις φωτεινές ανταύγειες που η ζωή μας χαρίζει». Πραγματικά, η ζωή είναι ένα ουράνιο τόξο που το φως του ήλιου το γεμίζει με χρώματα που δίνουν ουσία στη ζωή του ανθρώπου.

Καλή συνέχεια στους αγαπημένους φίλους της θεατρικής ομάδας της Αδελφότητας Κρητών Ρόδου, ώστε να συνεχίσουν τη δημιουργική τους πορεία και τον καινούργιο χρόνο.