Κ. Σάρλης: Ο ανεκδιήγητος δρόμος στο Ροδίνι και οι πάπιες που πεθαίνουν απ’ την πείνα

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ιωαν. Σάρλης*

Ήθελα να ταυτίσω μέρος του τίτλου αυτού του άρθρου μ’ εκείνον του μυθιστορήματος της Αυστραλής συγγραφέα Colleen McCullough (Κολίν Μακάλοου) «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» που το 1983, το μυθιστόρημα αυτό προσαρμόστηκε σε μια τηλεοπτική μίνι σειρά με τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν.

Καθημερινά σχεδόν περπατώ στο πάρκο με τις πάπιες στο Ροδίνι, αντικρίζοντας το «θέαμα» της γκαντεμιάς των υπευθύνων για την εγκατάλειψη τόσο του πάρκου με τις πεθαμένες πάπιες, όσο και του δρόμου που είναι πλέον μη προσβάσιμος, όχι μόνο από μοτοποδήλατα και αυτοκίνητα, αλλά και από τους ίδιους τους πεζούς, ξεστομίζοντας προς τους άρχοντες του δήμου μας της Ρόδου, δημάρχους, αντιδημάρχους, αρμόδιους, - τέλος πάντων - δημοτικούς συμβούλους του παρελθόντος και του παρόντος: «Σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ!...»

Σε κάποια σημεία μάλιστα των υδάτων, πρόβαλαν μαρμάρινες γούρνες κι εμείς παιδιά τότε, σκύβαμε και πίναμε νερό μέσα από τις χούφτες μας! Τη σήμερον ημέρα, διαβαίνοντας, αντικρίζω τη μιζέρια αυτού του πάρκου και την κακομοιριά των αρμοδίων του δήμου μας, ξεστομίζοντας και πάλι: «Σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ!...»

Αργότερα με τη γυναίκα και τα παιδιά μου, καθώς και πλήθος κόσμου, επισκεπτόμασταν το πάρκο του Ροδινιού για να καμαρώσουμε ζώα, πτηνά και πιθήκους στα κλουβιά, πολύχρωμους παπαγάλους, ξωτικά ζωάκια, κ.ά. που με την πάροδο των χρόνων εγκαταλείφθηκαν και χάθηκαν στο πουθενά, λες κι έπεσε επιδημία. Κι αυτό εξ’ αιτίας της αδιαφορίας των υπευθύνων του δήμου μας, τέως και νυν. Κρίμα! Πώς, λοιπόν, να μη ξεστομίσω σε όλους εσάς τους κυβερνώντες του νησιού μας: «Σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ!...»

Πριν ένα - δυό χρόνια, είδα μπουλντόζες, φορτηγά αυτοκίνητα, συνεργεία και άφθονο εργατικό προσωπικό να δουλεύουν όλοι με ζήλο στους χώρους του πάρκου στο Ροδίνι. Και αναφώνησα «Δόξα τω Θεώ, επιτέλους!». Δυστυχώς, έμελλε όλο αυτό το σκηνικό να αποδειχθεί ένα φιάσκο, ήταν ίσως μια αναλαμπή, ένας σπινθήρας δουλειάς που έσβησε γρήγορα.

Δέντρα που γέρνουν στην «αγκαλιά» άλλων μετά το πέσιμό τους στο μονοπάτι απέναντι στο δρόμο, καθώς κι εκείνο το σπασμένο δέντρο δίπλα στο σπιτάκι που παρεμποδίζει τους επισκέπτες να το διαβούν, ενώ διάπλατα κλείνει τον κεντρικό δρόμο ολάκερο ξεριζωμένο δέντρο και τόσα άλλα δέντρα που αποτελούν «εκτρώματα» για το άλλοτε πανέμορφο τοπίο του Ροδινιού. Διερωτώμαι, λοιπόν, αν υπάρχει, άραγε, κάποιος να ενδιαφερθεί, γι’ αυτήν την κοιλάδα στο Ροδίνι, ώστε να μην μπω και πάλι στον κόπο να φωνάξω: «Σαν δεν ντρέπεστε λέω εγώ!...»

Και φθάνω στο σήμερα. Ένας δρόμος που κατάντησε δύσβατος, αυτός του Ροδινιού, απροσπέλαστος θα έλεγα από τροχοφόρα και όχι μόνο εξ αιτίας της αδιαφορίας των αρμοδίων για τους οποίους αν και γνωρίζω ονόματα δεν θα τα αναφέρω επί του παρόντος, αφήνοντάς τους,- προς το παρόν-, στην «ασυνείδητη» συνείδησή τους.

Όμως τους προειδοποιώ πως θα είμαι αμείλικτος κριτής, ώστε να τους εκθέσω ανεπανόρθωτα στον τύπο και την ηγεσία τους εάν δεν συνετιστούν «επί το έργον», οπότε και τελώ εν αναμονή εξελίξεων. Όσο για τα παγώνια, αυτά λόγω πείνας αποδήμησαν σε γειτονικά χωράφια για να επιβιώσουν βρίσκοντας εκεί τροφή, ενώ οι εγκαταλειμμένες πάπιες δεν το κουνάνε ρούπι, υπομένοντας καρτερικά την πείνα και το θάνατό τους.

Τι κι αν περιμένουν από μένα και μερικούς άλλους «λυπησιάρηδες» συμπολίτες μας να τις ταϊσουμε; Μπροστά στο «θέλω» τους να επιβιώσουν είναι,- τουλάχιστον,- λίγα ψίχουλα αυτά που τους δίνουμε. Και καλά από το σπίτι μου ή από τους κάδους του οπωροπωλείου Σακελλάρη Σκόνη ό,τι μπορέσω να μαζέψω με την άδειά του, οι αρμόδιοι του δήμου μας είναι τόσο δύσκολο να μεσολαβήσουν, ώστε οι λαϊκές αγορές να προσφέρουν τροφή στις πάπιες του Ροδινιού σε συνεννόηση με τους παραγωγούς από τα περισσεύματα των «ζαρζαβατικών» τους που ούτως ή άλλως τα έχουν για πέταμα; Είναι μια καλή λύση κατ’ εμέ, προκειμένου αυτές να μην πεθαίνουν από την πείνα ή να μην πεθαίνουν όχι τραγουδώντας, αλλά «παπιάζοντας» Γι’ αυτό, για μια ακόμη φορά θα ξεστομίσω: «Σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ!...»

Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω εδώ την αναγκαιότητα διατήρησης στη ζωή των παπιών που ούτως ή άλλως αποτελούν το μοναδικό είδος «οικόσιτου» στο Ροδίνι και που τις καμαρώνουν κουνιστές και λυγιστές στο διάβα τους, γιαγιάδες, παππούδες, γονείς και παιδιά, Έλληνες και ξένοι τουρίστες και ιδιαίτερα όταν αυτές τρέχουν να προϋπαντήσουν τους αφανείς «σωτήρες» τους με τις τσάντες και τις σακούλες τροφών.

Θα σταθώ, ακόμη, στο «κατεπείγον» της ανακατασκευής και επανατσιμεντόστρωσης του δύσβατου πλέον, αν όχι του ανεκδιήγητου δρόμου, καθώς και την απαλλαγή-καθάρισμα του πάρκου από τα πεσμένα δένδρα, αφενός για να μην επικαλεστώ το «Μια πάπια μα ποια πάπια» και αφετέρου να μη χρειαστεί να ξαναπώ το «Σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ!...»

* Δάσκαλος - καθηγητής, οικονομολόγος – πολ. επιστήμονας, τ. προϊστάμενος Γραφείου ΤΕΕ Δ/σου, μέλος του Δ.Σ. Πολ. Συν/χων δημοσίου Νομού Δωδεκανήσου