Δημήτρης Γάκης: Ο Νεκτάριος έδωσε τη μάχη της ζωής, τη μάχη των ιδανικών, τη μάχη της πολιτικής και της καθημερινότητας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Δημήτρης Γάκης
Πρώην βουλευτής Δωδ/σου ΣΥΡΙΖΑ

Σαν μολύβι πλάκωσε την καρδιά μας η είδηση της απώλειας του Νεκτάριου Σαντορινιού. Της απώλειας του συντρόφου μας, του φίλου μας, του βουλευτή, του υπουργού, του αγωνιστή μας.

Ένα δυνατό «γιατί;» βγαίνει από τα πνευμόνια μας για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Ένα αγανακτισμένο άδικο μάς πνίγει.

Μια μεγάλη βουβαμάρα σκέπασε την πόλη της Ρόδου η οποία με ταχύτητα διαδόθηκε σε όλα τα Δωδεκάνησα και εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Γιατί ο Νεκτάριος ήταν ένα παιδί της Ρόδου, της Σύμης, της Δωδεκανήσου αλλά και όλης της χώρας μας.

Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε με τη δουλειά του, με το χαμόγελό του, με την ανιδιοτέλειά του, με την αγωνιστικότητα και το κέφι του να κατακτήσει τις καρδιές όλων μας.

Γυρνώντας πολλά χρόνια πίσω, βυθίζοντας τις σκέψεις και το μυαλό μας στην ψυχή μας και στην καρδιά μας, βρίσκουμε το Νεκτάριο στη νεανική του ηλικία να ασχολείται με πάθος για τα κοινά.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαός της Δωδεκανήσου τον τίμησε με το αξίωμα του βουλευτή σε ηλικία μόλις 42 ετών, ούτε ένα τυχαίο ότι στις εκλογές του 2019 συγκέντρωσε έναν πρωτοφανή αριθμό ψήφων για βουλευτή της αντιπολίτευσης.

Δεν είναι επίσης τυχαίο που ο πρόεδρός μας, ο Αλέξης Τσίπρας, τον θεωρεί έναν από τους καλύτερους και αποτελεσματικότερους υπουργούς που είχε.

Ο Νεκτάριος αγαπούσε και πονούσε τα νησιά μας και τους νησιώτες.

Μέχρι την τελευταία στιγμή «αλώνιζε» πάνω - κάτω τα Δωδεκάνησα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τους πόνους και την αρρώστια του.

Και ναι, χωρίς υπερβολή αφήνει ένα βαθύ αποτύπωμα στην κοινωνία.

Μπορούμε να τον λέμε:
ο κύριος «μεταφορικό ισοδύναμο»,

ο κύριος «αφαλάτωση»,

ο κύριος «Σχολή Πλοίαρχων Καλύμνου»,

ο κύριος «αναβίωσης των ημερών μνήμης και δημοκρατίας»,

ο κύριος «Έπαυλη της Ρόδου»,

ο κύριος «αναμορφωτής των λιμανιών της Δωδεκανήσου».

Θυμάμαι τον Νοέμβριο του 2016, όταν έγινε υφυπουργός Νησιωτικής Πολιτικής είχα γράψει στο Facebook:

«Ο Νεκτάριος θα αποδειχθεί η «χρυσή» επιλογή του πρωθυπουργού μας. Εκείνο που χρειάζεται είναι η στήριξη όλων μας για να αποκτήσει περιεχόμενο και αποτέλεσμα η νησιωτική πολιτική. Η προσπάθεια ξεκινάει. Είναι υπόθεση όλων μας να σηκώσουμε τα μανίκια μας».

Στην τελευταία ανακοίνωσή του πριν λίγες μέρες μάς αφήνει βαριά παρακαταθήκη γράφοντας:

«Όποιο και αν είναι το προσωπικό μας άχθος, έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία και στις επόμενες γενεές να σταθούμε στη σωστή πλευρά του ποταμού και να παλέψουμε για την αλλαγή. Χωρίς δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον.»

Ο Νεκτάριος διέτρεξε με επιτυχία όλα τα στάδια της κοινωνικής και πολιτικής διαδρομής.

Ολοκληρωμένος επιστήμονας, χημικός μηχανικός του ΕΜΠ, γραμματέας της νομαρχιακής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 σε ηλικία 42 ετών, υφυπουργός Νησιωτικής Πολιτικής, αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής.

Τον Νεκτάριο όμως δεν θα το θυμόμαστε μόνο ως έναν από τους πιο ικανούς πολιτικούς που έβγαλαν τα Δωδεκάνησα, θα τον θυμόμαστε και ως φίλο, ως παρέα, ως τον διπλανό μας άνθρωπο.

Ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος που στα μάτια του συμπύκνωνε ένα μείγμα ευαισθησίας και συμπόνιας προς τους απλούς ανθρώπους με μία έμφυτη οξυδέρκεια και ικανότητα για την επίλυση των προβλημάτων τους.

Ήταν άνθρωπος ήρεμος, πράος, καλοκάγαθος. Ποτέ δεν άφηνε τις πολιτικές διαφορές να εξελιχθούν σε προσωπικές αντιπαραθέσεις.

Κατάφερνε οι ιδέες και τα πιστεύω του να εντάσσονται στην κοινωνική ηθική και να γίνονται εργαλείο εφαρμογής κανόνων για μια διαφορετική κοινωνία που θα κυριαρχεί η δικαιοσύνη, η ισότητα και η αλληλεγγύη.

Έπαιρνε δύναμη από τους ανθρώπους και την ανταπέδιδε με αγάπη.

Έκλεβε λάμψη από τη Ματίνα που πλούτιζε το χαμόγελό του. Έπαιρνε δύναμη από την αγάπη της Μελίνας και του Κωνσταντίνου και μοίραζε τη δική του αγάπη με πάθος σ’ όλη την οικογένειά του. Είναι σίγουρο ότι θα τους λείψει αφάνταστα αλλά από τον παράδεισο θα τους καμαρώνει με περηφάνια.

Κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, σύντροφε, θα νιώθουμε την ψυχή σου να παίζει με τα σύννεφα.

Κοιτώντας τη γαλάζια θάλασσα, θα βλέπουμε την καρδιά σου να τραγουδάει από το ιστιοπλοϊκό σου στα κύματα.

Κοιτώντας δίπλα μας, θα βλέπουμε το χαμόγελό σου, θα ακούμε τη φωνή σου τόσο δυνατά σα να είναι μέσα από ντουντούκα, όπως τότε στις πορείες που σου άρεσε να τη χρησιμοποιείς.

Αγαπημένε μας σύντροφε, δεν μπορώ να βρω λόγια να σε αποχαιρετήσω, γιατί δε νιώθω ότι θα σε αποχαιρετήσω. Θα σε νοιώθουμε πάντα κοντά μας.

Θέλω να σε διαβεβαιώσω μόνο ότι παίρνεις μαζί σου ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μας.

Εξάλλου, η υπέροχη γυναίκα σου η Ματίνα και τα εξαιρετικά παιδιά σου η Μελίνα και ο Κωνσταντίνος, θα μας θυμίζουν συνεχώς τον Νεκτάριό μας.