Γ. Ζωγραφίδης για τον Ιάκωβο Χατζημιχάλη

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Ζωγραφίδης
Τέως επιθεωρητής Εργασίας Δωδ/νήσου

Την 1ην Απριλίου του 2023 ημέρα Σάββατο, εγκατέλειψε ήρεμα και ταπεινά τον μάταιο ετούτο κόσμο, ο Ιάκωβος Μιχ. Χατζημιχάλης.

Υπάρχει άραγε άνθρωπος στο χώρο της εργασίας , είτε από την πλευρά των εργαζομένων, των λογιστών, των δικηγόρων, των εργοδοτών που να μην τον γνώρισε, να μην εξυπηρετήθηκε ή να μην άκουσε κάτι γι’ αυτόν;

Υπάρχει άραγε άνδρας ή γυναίκα ντόπιος ή αλλοδαπός που χτύπησε την πόρτα της Υπηρεσίας του και δεν βρήκε λύση στο εργατικό του πρόβλημα;
Αξίζει να αναφέρω ότι ο Ιάκωβος γεννήθηκε στο Πυλί της νήσου Κω το 1945. Γονείς του ήσαν: ο Μιχάλης Χατζημιχάλης, ο ονομαστός τεχνίτης αυτοκινήτων Αράμπαλης, μέλος λαμπρής οικογένειας της Κω και η μητέρα του η σεμνή Σταματία Έψιμου, βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Αδέλφια του ο Πέτρος και η Ειρήνη συζ. Μιχαήλ Περεζού.

Ο Ιάκωβος τέλειωσε το Ιπποκράτειο Γυμνάσιο Κω και ήταν πτυχιούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών.
Συμμετείχε στους αγώνες των Δωδεκανησίων φοιτητών ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου του 1967 και μετά τη μεταπολίτευση κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής με την Ένωση Κέντρου Νέες Δυνάμεις με αρχηγό τον αείμνηστο Γιάννη Ζίγδη.

Το πολιτικό κλίμα της περιόδου εκείνης δεν του επέτρεψε να εκλεγεί, αλλά πάντοτε υπήρξε ενεργός πολίτης που άφησε το στίγμα του στην κοινωνία της Ρόδου και ευρύτερα της Δωδεκανήσου.

Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση του 1974 τοποθετήθηκε προϊστάμενος στο τότε Γραφείο Εργασίας Δωδεκανήσου και από την πρώτη ημέρα κλήθηκε να το οργανώσει, αφού η δικτατορία το διατηρούσε υποτιμημένο… Τρανή απόδειξη, αποτελεί η απομάκρυνση από αυτό του μαχητή επόπτη εργασίας, αείμνηστου Μιχάλη Χατζηνικόλα από τον Αρχάγγελο της Ρόδου.

Ο Ιάκωβος Χατζημιχάλης, λοιπόν, με δυο πρωτοδιόριστες νεαρές υπαλλήλους, τη Ζωή Ρούμελη, τη Γεωργία Τσουλφά και τον οδηγό Σταμάτη Νικολάου από τ’ Αφάντου, άνοιξαν το αραχνιασμένο εκείνο Γραφείο.

Την επόμενη χρονιά διορίστηκε εκεί ο Σπύρος Κατσούρης από την Κρεμαστή Ρόδου και ακολούθησα εγώ το 1976 , ενώ το 1980 εντάχθηκαν στο δυναμικό της Υπηρεσίας οι συναδέλφισσες Μαρία Κυριζή από την Καρδάμαινα της Κω και η Μαρία Μαυριού από τον Αρχάγγελο της Ρόδου.
Την υπηρεσία αυτή ο Ιάκωβος ήταν εκείνος που με τις ποικίλες ενέργειές του την ανέδειξε από Γραφείο σε Τμήμα και από Τμήμα σε Διεύθυνση με τρία Τμήματα, στα οποία υπηρέτησαν επάξια ο γράφων, ο τεχνικός Γιώργος Νικολόπουλος και ο οικονομολόγος Γιώργος Στάθης.
Η πόρτα της Υπηρεσίας ήταν πάντοτε ανοικτή σε συνδικαλιστές, εργαζόμενους, λογιστές, δικηγόρους και εργοδότες, που προσέρχονταν εκεί προκειμένου να διεκπεραιώσουν εργασίες τους ή να επιλύσουν τις εργατικές τους διαφορές.

Εκείνος ως προϊστάμενος συμμετείχε στις επιτροπές του ΙΚΑ, του ΟΑΕΔ, στην εκπαίδευση της Σχολής Μαθητείας του ΟΑΕΔ, στην Επιτροπή της Εργατικής Κατοικίας, της Εργατικής Εστίας, στις επιτροπές των λιμενεργατών ξηράς και λιμένος Ρόδου, στην Επιτροπή Διορισμού Πολυτέκνων, Αναπήρων και Παλαιών πολεμιστών και σε άλλες.

Όλα τα χρόνια της υπηρεσίας του η Επιθεώρηση Εργασίας Δωδεκανήσου λειτουργούσε όπως το οργανωμένο μελίσσι.

Δεν παραμέλησε όμως ποτέ την Κω, την Κάρπαθο και την Κάλυμνο που τότε δεν είχαν ανάλογες υπηρεσίες. Όλοι οι συνάδελφοί μας μετέβαιναν πρόθυμα στα νησιά αυτά για να τα στηρίξουν, ενώ υποθέσεις που επιλύονταν ειρηνικά ή συναινετικά οδηγούνταν στα ποινικά δικαστήρια.

Με πρωτοβουλία του Ιάκωβου τιμήθηκαν οι προκάτοχοί του, αείμνηστοι Δημητρίου και Μιχάλης Χατζηνικόλας και διατηρούσε με σεβασμό στο γραφείο τους τις φωτογραφίες τους.

Ο Ιάκωβος στη συμπεριφορά του υπήρξε ευγενής και υπομονετικός, πάντα δίπλα σε όλους τους συναδέλφους, στα ευχάριστα και τα δυσάρεστά μας.

Υπηρεσιακή του πυξίδα ήταν το επίγραμμα του 1ου π.Χ αιώνα που απονεμήθηκε στον αγορανόμο Κίλλον Δημήτριον, αντίγραφό του οποίου επιμελήθηκα και κοσμεί μέχρι σήμερα την Επιθεώρηση Εργασίας Δωδεκανήσου.

«Περί δε του μισθού των εργαζομένων
και των μισθουμένων αυτούς, όπως μηδέτεροι αδικώνται,
εφρόντιζεν επαναγκάζον κατά τους νόμους,
τους μεν μη αθετείν αλλ’ επί το έργον πορεύεσθαι,
τους δε (εργοδότες) αποδιδώναι τοις εργαζομένοις τον μισθόν άνευ δίκης».

Εκτός των υπηρεσιακών του καθηκόντων ο Ιάκωβος υπήρξε ενεργό μέλος της Λέσχης LIONS Ρόδου, πρόεδρος της Αδελφότητας Κω και μέλος της Ε.Π.Σ Δωδεκανήσου.
Υπήρξε ακόμα ερασιτέχνης μεν, αλλά καλλίφωνος ψάλτης, ενώ είχα την τιμή να μου απαγγείλει τα πρώτα μου ποιήματα.

Τιμήθηκε από Εργατικά Σωματεία και άλλους φορείς για το ήθος και την προσφορά του στην Κοινωνία.
Στην εξόδιο ακολουθία που έγινε στον Ιερό ναό των Ταξιαρχών Ρόδου ήμασταν παρόντες όλοι οι παραπάνω αναφερθέντες συνεργάτες του και φίλοι καθώς και ο τέως περιφερειάρχης Γιάννης Μαχαιρίδης, οι πρώην δήμαρχοι Στάθης Κουσουρνάς και Φώτης Χατζηδιάκος, ο πρώην βουλευτής Δωδεκανήσου Γιάννης Παρασκευάς, ο αγαπημένος του φίλος Νίκος Ζωίδης, ο πολιτευτής Αντώνης Γιαννικουρής και άλλοι επώνυμοι και μη για να του δώσουμε με αναστεναγμό και δάκρυ τον τελευταίο ασπασμό μας.

Ο ξαφνικός και αδόκητος θάνατός του άφησε πίσω του απαρηγόρητη τη σεμνή Πηνελόπη της ζωής του, την αγαπημένη του Ματίνα Νικολιδάκη, τις θυγατέρες του Αλεξάνδρα, Βενετία και Μαρία, τους γαμπρούς του και τον αγαπημένο του εγγονό.

Όμως:
Εκείνους που οι ζωντανοί στη μνήμη συχνά φέρνουν,
κουβέντα λέει παλαιή, ΑΘΑΝΑΤΟΙ απομένουν.

Ο Ιάκωβος θα μείνει στην αιωνιότητα, ως πράος, ορθολογιστής, σεμνός και ηθικός δημόσιος λειτουργός, καλός οικογενειάρχης και αξιαγάπητος φίλος. Ευχήθηκα την ημέρα του αποχωρισμού μας, να τον κατατάξει ο δίκαιος Θεός μεταξύ των δικαίων και να τον αναπαύσει εν ειρήνη.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΚΑΙ ΦΙΛΕ ΙΑΚΩΒΕ.