Το πολιτιστικό ημερολόγιο της Ρόδου του 20ου αιώνα, δια χειρός Γιώργου Διακοσάββα

Rodiaki NewsRoom

Μια εντυπωσιακή έκδοση, με ουσία, περιεχόμενο και ντοκουμέντα συγκεντρωμένα σε 758 σελίδες, τα οποία αφορούν το πολιτιστικό ημερολόγιο του τόπου μας τα τελευταία 100 τουλάχιστον χρόνια, επιμελήθηκε ο συμπολίτης μας Γιώργος Αλ. Διακοσάββας με τη στήριξη του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού και Αθλητισμού του δήμου Ρόδου. Για τη σημαντική και σπουδαία αυτή έκδοση για τον τόπο μας, ο κ. Διακοσάββας επισημαίνει:

«Στον ολοήμερο, από ήλιο σε ήλιο, αγώνα για επιβίωση και στα νυχτέρια, οι Ροδίτες, στα πέτρινα χρόνια, περιχαρακώθηκαν γύρω από τις συνήθειές τους. Με οικογενειακή συνοχή διατήρησαν και ανέδειξαν τον πατροπαράδοτο πολιτισμό τους, τα ήθη και έθιμά τους και πάτησαν γερά στα δυο τους ποδάρια, στα οποία κράτησαν ισοζυγισμένα εκκλησιαστικές παραδόσεις και δημοτική μουσική. Με την μέθοδο της αλληλοδιδακτικής, ιερείς και ψάλτες μάθαιναν «απατοί τους», ο ένας απ’ τον άλλο, τη λειτουργική βυζαντινή μουσική.

Παράλληλα, λυράρηδες τσαμπουνιέρηδες, βιολιστές, σαντουριέρηδες, λαουτιέρηδες, τραγουδιστάδες, σπουδαίοι χορευτές, αυτοδίδακτοι θεατρόφιλοι και άλλοι παραδοσιακοί καλλιτέχνες, ταλαντούχοι από τη φύση τους, διασκέδαζαν τον κόσμο και διατήρησαν όλον τον μουσικό πλούτο από στόμα σε στόμα τότε που δεν υπήρχαν τυπογραφεία, μουσικά συστήματα, βιβλία με παρασημαντική, παρτιτούρες και ηχογραφικά στούντιο.

Εξάλλου, το αισθητήριο που καλλιεργήθηκε από τους πνευματικούς μας ανθρώπους, υπαγόρευε στον λαό μας ότι, η διατήρηση της γλώσσας και των παραδόσεων αποτελούσαν γι’ αυτόν τις απροσπέλαστες ανασχέσεις και συμπληγάδες όπου θα προσέκρουαν οι κακόβουλοι κατακτητές που ήθελαν την πλήρη αφομοίωση του λαού μας από τα δικά τους ξενόφερτα χούγια.

Άπειροι σπουδαίοι καλλιτέχνες αυτοδίδακτοι αλλά και σπουδαγμένοι διπλωματούχοι καθηγητές ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους και πρόσφεραν στον τόπο μας όσο και οι μακρινοί μας πρόγονοι, υπηρετώντας την παραδοσιακή μουσική αλλά και την κλασική, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, και ο εκσυγχρονισμός παράλληλα με την τουριστική ανάπτυξη το επέβαλαν.

Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς πώς θα ήταν η μουσική στο νησί μας αν δεν υπήρξαν κάποιοι στυλοβάτες να την υπηρετήσουν με αγάπη και πάθος, παίρνοντας στοιχεία από τους φιλόμουσους κατακτητές στην ιταλική κατοχική περίοδο και κατόπιν από το ελεύθερο Ελληνικό Κράτος μετακινούμενοι στο κέντρο και υποβαλλόμενοι σε οικονομικές επιβαρύνσεις, στερήσεις και ταλαιπωρίες για να δημιουργήσουν Σχολές ελπιδοφόρες για το μουσικό μέλλον των παιδιών μας;

Σ’ αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους, τους άξιους συναδέλφους μουσικούς και στις συνθήκες που αντιμετώπισαν υπηρετώντας την τέχνη τους, θα αναφερθώ αποδίδοντας την ευγνωμοσύνη μου ως χρέος τιμής για όσα μας πρόσφεραν ώστε να υπάρχει σήμερα πληθώρα ωδείων, μουσικών σχολών και πολιτιστικών συλλόγων που προσφέρουν εργασία και γνώσεις και προδιαγράφουν ευοίωνο το μέλλον για τα παιδιά του τόπου μας». Το βιογραφικό του συγραφέα Ο Γιώργος Αλ. Διακοσάββας, γεννήθηκε το 1947 στην Αρνίθα της Νότιας Ρόδου.

Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του, μέχρι το 1959, όταν μετέβη στην πόλη της Ρόδου για να φοιτήσει στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο και στη συνέχεια στο Οικονομικό Λύκειο. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από αυτό προσλαμβάνεται ως υπεύθυνος λογιστηρίου στο εργοστάσιο ροδιοανατολικής τέχνης «ΊΚΑΡΟΣ» του Κ.Δ. Χατζηκωσταντή. Από το 1967 έως το 1969 υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, απ’ όπου απολύεται ως έφεδρος ανθυπολοχαγός (σήμερα φέρει τον βαθμό του εφέδρου λοχαγού).

Το 1971, ύστερα από δημόσιο πανελλήνιο διαγωνισμό, εισάγεται μεταξύ των πρώτων στην Τράπεζα της Ελλάδος και υπηρετεί στο υποκατάστημα Ρόδου αρχικά ως λογιστικός υπάλληλος και στη συνέχεια ως αναπληρωτής προϊστάμενος λογιστηρίου. Το 1995 αποχωρεί από την υπηρεσία του, λόγω εθελουσίας εξόδου, με τον βαθμό του τμηματάρχη.

Παράλληλα με την επαγγελματική του δράση διακατέχεται από καλλιτεχνικές ανησυχίες. Σπουδάζει μουσική στο Ελληνικό Ωδείο: κλασικό τραγούδι στη Ρόδο με την Κικίτσα Αγιακάτσικα-Δημητράκη και κλασική κιθάρα στην Αθήνα με τον Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου από τις τάξεις των οποίων λαμβάνει πτυχία

. Στη συνέχεια βυζαντινή μουσική στο Δημοτικό Ωδείο Ρόδου και στο Ωδείο «Μουσικοί Ορίζοντες »στην Αθήνα, απ’ όπου αποφοίτησε με δίπλωμα. Το 1975 συνεργαζόμενος με το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών ιδρύει το πρώτο τμήμα στη νεοσύστατη από τον ίδιο Σχολή κλασικής κιθάρας στη Ρόδο. Στο τμήμα αυτό σπούδασαν και αποφοίτησαν Ροδίτες μαθητές −και όχι μόνο− εκ των οποίων σήμερα πολλοί υπηρετούν σε ωδεία, στο δημόσιο Μουσικό Σχολείο και σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια ως καθηγητές, ενώ άλλοι διακρίνονται ως σολίστ

. Στο διάστημα της τεσσαρακονταπενταετούς και πλέον καλλιτεχνικής του δραστηριότητας συνεργάζεται με Έλληνες και ξένους διαπρεπείς μουσικοπαιδαγωγούς, διοργανώνει ρεσιτάλ, πανελλήνια σεμινάρια και διαγωνισμούς στη Ρόδο και συμμετέχει σε εξεταστικές επιτροπές, αναπτύσσοντας και προβάλλοντας τη δημοτικότητα της κιθάρας στη Ρόδο και στον ελλαδικό και διεθνή χώρο.

Η πνευματική του δραστηριότητα συνεχίζεται με την ίδρυση το 1990 του μουσικοπαιδαγωγικού-πνευματικού συλλόγου, «ο Απόλλων», με σκοπό την ανάπτυξη του Ελληνικού Ωδείου Ρόδου, όπου υπηρέτησε ως πρώτος πρόεδρός του. Λίγο αργότερα γίνεται μέλος του Πολιτιστικού Οργανισμού δήμου Ρόδου και μουσικός διευθυντής του νεοσύστατου Δημοτικού Ωδείου Ρόδου, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Σήμερα είναι μέλος του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Δωδεκανήσου, του Συλλόγου Ιεροψαλτών Ρόδου «Ευάγγελος Μουτάφης» και της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου.

Το 2005 εξέδωσε το πρώτο συγγραφικό του έργο, πόνημα ζωής, που αναφέρεται στη γενέτειρά του, με τίτλο: «ΑΡΝΙΘΑ», παραδοσιακό χωριό στη Νότια Ρόδο, οδοιπορικό στην ιστορία και λαογραφία του, σελίδες 744. Ακολούθησε το 2019 το δεύτερο έργο του με τίτλο: "ICARO - ΙΚΑΡΟΣ: 60 Χρόνια Καλλιτεχνικής Αγγειοπλαστικής Ροδιοανατολικής Τέχνης", σελίδες 600.

Σήμερα, παράλληλα με τα μουσικά του ενδιαφέροντα (διδάσκει κλασική κιθάρα στο Ωδείο Μουσικοί Ορίζοντες και προσφέρει τις υπηρεσίες του ως άμισθος ιεροψάλτης στην ενορία του, Αγία Σκέπη, πόλεως Ρόδου), ασχολείται με την έρευνα και συγγραφή κειμένων ιστορικού και λαογραφικού περιεχομένου (διηγήματα και ευθυμογραφήματα) και με την σύνθεση έντεχνης μουσικής, έργα πουπαραμένουν ακόμα ανέκδοτα.

Στο Φεστιβάλ Καλλιτεχνικής Δημιουργίας Ροδίων (Αύγουστος του 2018), σε πανηγυρική εκδήλωση που συμμετείχαν διπλωματούχοι απόφοιτοι της τάξης του, βραβεύτηκε από τους: Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, Εφορεία Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου, Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, Δήμο Ρόδου, ΔΟΠΑΡ, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου, Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων νήσου Ρόδου,

Ομοσπονδία Δωδεκανησιακών Παροικιακών Συλλόγων Ρόδου και Σύλλογο Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ρόδου, για την καθιέρωση της κλασικής κιθάρας στη Ρόδο με τη δημιουργία σχολής στο Ελληνικό Ωδείο και την 45ετή προσφορά του σ’ αυτόν τον χώρο, όπου συνεχίζει να δίνει μέχρι σήμερα έμπρακτα τη δημιουργική του παρουσία.

Είναι παντρεμένος από το 1973 με τη Μαρία Εμμανουήλ Παρασκουλάκη, συνταξιούχο δασκάλα, με την οποία απέκτησαν δυο παιδιά, την Εμμανουέλα, καθηγήτρια φιλόλογο-γλωσσολόγο Med που υπηρετεί στο 5ο Γυμνάσιο Ρόδου και τον Αλέξανδρο, δημοσιογράφο-διευθυντή της εφημερίδας LIFO, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Αθήνα.