Αγαπητός Ξάνθης: Δεν είμαστε συνταξιούχοι, είμαστε πηδαλιούχοι στην επιλεκτική δημιουργία

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Υπάρχει ένα όριο ηλικίας από το οποίο μπορεί κανείς/καμιά να οδηγηθεί στη λεγομένη σύνταξη.

Εκφράζεται έτσι η κατάληξη μιας παραγωγικής πορείας χρόνων όπου το άτομο απολαμβάνει από το κράτος πρόνοιας τα συντάξιμα υπόλοιπα χρόνια με την ανάλογη οικονομική υποστήριξη. Αυτό για άλλους είναι μια αποδοχή ενός φυσιολογικού «παροπλισμού» και για άλλους μια νέα αρχή ενός καινούργιου ταξιδίου. Ανάλογα τη ρότα που καθορίζεται από το ίδιο το άτομο, από τις επιλογές του και την αισθητική του.

Η σύνταξη συνδυάζεται στο υποσυνείδητο με το γήρας το οποίο είναι η αναπόφευκτη τελική διαδρομή του ατόμου. Όλοι θέλουμε εν μέρει να το αποφύγουμε αλλά αυτό υπομονετικά και πολλές φορές έρχεται απρόσμενα στην πόρτα μας. Απρόσμενα γιατί, δεν υπάρχει η κατάλληλη προετοιμασία του ανθρώπου στην επίγνωση για τον προορισμό του.

Ένα από τα μειονεκτήματα του «κράτους φροντίδας».
Η τρίτη και η τετάρτη ηλικία αναφέρονται μονό στο δημόσιο διάλογο, «απαξιωτικά-επιλεκτικά» ως δείκτες θαλπωρής σε συσχετισμό με το ΑΕΠ και τους οικονομικούς συντελεστές που απευθύνονται ουσιαστικά στις παραγωγικές ηλικίες.

Κάποτε η ηλικία συνταξιοδότησης ήταν τα 60, σήμερα κυμαίνεται στα 65 και σε δέκα χρόνια ίσως να αγγίζει τα 70 χρόνια.

Στο βιβλίο «Μαζί για ένα κοινωνικό συμβόλαιο για τον 21ο αιώνα» της καθηγήτριας του LSE-London, Monouche Shafik, Μτφρ. Γ. Μαραγκός, Αθήνα: Μεταίχμιο, σ.50, παρουσιάζονται οι τρείς βασικές αρχές του εκσυγχρονιστικού κοινωνικού συμβολαίου:
• Εγγύηση για μια αξιοπρεπή ζωή για όλους
• Όλοι θα συνεισφέρουν, όσο μπορούν και θα έχουν τις μέγιστες ευκαιρίες να το κάνουν, με εκπαίδευση και επιμόρφωση καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής τους ακόμη και στις ηλικίες συνταξιοδότησης και με την αρωγή του κράτους αλλά και με την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών και,
• Παροχή προστασίας σε θέματα ασθένειας, υγείας, ανεργίας. Κίνδυνοι τρίτης ηλικίας είναι καλύτερο να επιμερίζονται σ’ όλη την κοινωνία παρά να αναλαμβάνονται αποκλειστικά από άτομα, οικογένειες ή εργοδότες.

Διακρίνουμε την παγκόσμια τάση, οι συνταξιούχοι να μην αντιμετωπίζονται σαν υποδεέστερα οργανικά στοιχεία της κοινωνίας αλλά ως συμπληρωματικά της δημιουργίας, της κατασκευής, της σύμπραξης.

Οι μοντέρνοι συνταξιούχοι δεν είναι αυτοί που εγκλωβίζονται στο χθες, στις ιστορικές και μόνο αναφορές του παρελθόντος, αλλά οφείλουν να μετέχουν στην κινηματική προσπάθεια της ζώσας κοινότητας έχοντας κατά νου την αξία της μνήμης ως συγκριτική εμπειρία.

Οι συνεχείς αναφορές για τη νεολαία αφήνουν μια γεύση παραπόνου στους συνταξιούχους ότι αυτοί πλέον δεν είναι ικανοί να προσφέρουν το ελάχιστο στη γενική πρόοδο της χώρας. Γιατί πρόοδος θα υπάρχει πάντοτε και δεν είναι δίκαιο μια κοινωνική τάξη να απομονώνεται και να ταυτοποιείται ως το βασικό βοηθητικό προσωπικό.

Γιατί απλά, μια υγιής και μετρημένη παραγωγική ομάδα που μπορεί να περιλαμβάνει και τους συνταξιούχους θα υποστήριζε το σύστημα υγείας με λιγότερες ίσως επισκέψεις και χειρουργεία. Αυτή η τάξη που σήμερα κατανέμεται στα μετόπισθεν θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό κορμό επιλεκτικής δημιουργίας εφόσον αποδοθεί η κατάλληλη φροντίδα, όχι επίλογος αλλά ως κύριο κεφάλαιο στον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης (HDI).

Για τον υπολογισμό του δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης εκτιμώνται οι τρεις διαστάσεις της ανθρωπινής προόδου, ήτοι: η μακροζωία, η γνώση ή εκπαίδευση και ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Άρα ο χώρος που μπορεί να δοθεί στους ηλικιωμένους μπορεί να είναι γεμάτος από αποκαλύψεις, νέες δράσεις, κίνητρα για την παρουσία τους και όχι βέβαια για την επικείμενη απουσία τους.

Αυτό συντείνει στη γενικότερη αναπτυξιακή και σίγουρα ευημερούσα πορεία μίας χώρας, μιας κοινότητας.

Το να βλέπεις κανείς με φρέσκια ματιά τα πράγματα δεν είναι θέμα ηλικίας, αλλά ζήτημα ορμής και διάθεσης. Και τα δύο περιφέρονται στο μυαλό μας και στη συναισθηματική νοημοσύνη. Και απ’ αυτή οι συνταξιούχοι έχουν πλούσια.
Υ.Γ. Το άρθρο γράφτηκε πριν από την τραγωδία της Πύλου με τους μετανάστες.

Η Μεσόγειος θα εξακολουθεί να είναι σταυροδρόμι πολιτισμών και γλωσσών αλλά και κοιμητήριο ψυχών. Το ένα είναι ιστορία, το άλλο είναι ανθρώπινο γεγονός!