Τοποθετούνται οι σκαλωσιές για τις εργασίες στο Εθνικό Θέατρο

Rodiaki NewsRoom

Με γοργούς ρυθμούς τοποθετούνται οι σκαλωσιές περιμετρικά του κτηρίου του Εθνικού Θεάτρου της Ρόδου ώστε να ξεκινήσουν άμεσα οι εργασίες για την αποκατάσταση και επαναλειτουργία του.

Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί το κτήριο κατά τη διάρκεια των εργασιών θα καλυφθεί με ένα πανό το οποίο θα αποτυπώνει την όψη που θα έχει το θέατρο όταν οι εργασίες εξωτερικά θα έχουν τελειώσει.

Εκτιμάται ότι το έργο αποκατάστασης και επαναλειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου της Ρόδου, θα έχει ολοκληρωθεί σε περίπου δύο χρόνια.

Την εργολαβική σύμβαση, ύψους 17.191.422,74 ευρώ υπέγραψαν πρόσφατα ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου, Γιώργος Χατζημάρκος, ο δήμαρχος Ρόδου, Αντώνης Καμπουράκης και ο εκπρόσωπος της αναδόχου εταιρείας “P. &C. DEVELOPMENT S.A.”, Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος.

Το ιστορικό θέατρο
Το θέατρο έχει μία σημαντική και μεγάλη ιστορία. Το καθεστώς της ιταλοκρατίας από πολύ νωρίς επιθυμούσε τη δημιουργία ενός πολιτιστικού κέντρου κατάλληλου να φιλοξενήσει θεατρικές και λυρικές παραστάσεις στη Ρόδο.

Αρχικά λοιπόν ανατέθηκε το 1927 σχετική εντολή στον αρχιτέκτονα Φλορεστάνο Ντι Φάουστο ώστε να εκπονήσει τη μελέτη ενός τέτοιου κέντρου το οποίο μάλιστα θα ονομαζόταν... «Απόλλων».

Τελικά το έργο δεν υλοποιήθηκε, εξαιτίας του μεγάλου κόστους της κατασκευής, αλλά και των δυσανάλογων τότε πολιτιστικών αναγκών της πόλης και του νησιού της Ρόδου.

Στη συνέχεια δόθηκε εντολή στον αρχιτέκτονα Πετράκκο αλλά τελικά μετά την παρέλευση αρκετών ετών, αναλαμβάνει το 1934 ο Αρμάντο Μπερναμπίτι την ανέγερση ενός κλειστού θεάτρου, σε χώρο ιδιοκτησίας της οικογένειας του Μίνωα και της Μαρουλίτσας Βενετοκλή στο κέντρο της πόλης απέναντι από το ήδη υπάρχον Διοικητήριο.

Tο κτήριο είναι ένα τυπικό δείγμα ορθολογιστικής αρχιτεκτονικής της Δωδεκανήσου, με τη χαρακτηριστική χρησιμοποίηση του εξωτερικού σοβά με τρόπο που να προσομοιάζει με ισόδομη κατασκευή πέτρας , τυπική εκείνων των χρόνων που στόχευε να εναρμονίσει τα νέα κτήρια με τα κτήρια της Μεσαιωνικής Πόλης.

Το Θέατρο ονομάστηκε “Teatro Giacomo Puccini” και εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 1937, με την παράσταση του μελοδράματος του Puccini, Madame Butterfly και πρωταγωνίστρια στον κεντρικό ρόλο της Cio-Cio-San, την τότε επιφανή υψίφωνο της ιταλικής λυρικής σκηνής, Rosetta Pampanini.

Το θέατρο μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 1.100 θεατές, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να καθίσουν στις θέσεις της πλατείας που χωριζόταν σε δύο ισομερή διαζώματα, ή στις θέσεις του εξώστη και των θεωρείων.

Το κτήριο διέθετε επαρκές σύστημα κυκλοφορίας και ασφάλειας του κοινού και των εργαζομένων του, αφού υπήρχαν γρήγορες έξοδοι εκκένωσης, εκτός της κεντρικής ανατολικής κύριας εισόδου, αλλά και το φουαγιέ του ορόφου και ο εξώστης εξυπηρετούνταν από δύο ευρύχωρα κλιμακοστάσια στο βάθος της πλατείας, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Αξιοσημείωτος είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του φυσικού κλιματισμού του θεάτρου, ο οποίος αποτελούνταν από ένα σύστημα αγωγών, που διέρχονται από αδιόρατα σημεία της συνολικής κατασκευής, έως και της οροφής της.

Μάλιστα το καλοκαίρι το θέατρο, γινόταν... κυριολεκτικά καλοκαιρινό λόγω των τεσσάρων αφαιρούμενων, μεγάλων σε επιφάνεια, φωταγωγών της οροφής.

Το έργο διακρινόταν για την άρτια διαρρύθμιση αλλά και την εξαιρετική ακουστική του, διέθετε μεγάλη σκηνή με διαστάσεις 12μ X 12μ και βάθους 16μ, ενώ διέθετε και, άρτια, εξοπλισμένο σύστημα χειροκίνητης εναλλαγής σκηνικών και αυλαίας, γεγονός που εξυπηρετούσε ακόμα και τις πιο απαιτητικές παραστάσεις του Λυρικού Θεάτρου.

Η καλλιτεχνική δράση του νέου Θεάτρου συνεχίζεται, από το 1937 έως και την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων, φιλοξενώντας για παράδειγμα, τις παραστάσεις «Ριγγολέτος» του Βέρντι, «Μποέμ», «Λουκία Λαμερμούρ».

Το 1939 πραγματοποιήθηκαν και δύο παραστάσεις με πρωταγωνίστρια την κόρη του κυβερνήτη Ντε Βέκκι την Pia η οποία μάλιστα δέχτηκε στην τελευταία παράσταση και πρόταση γάμου επί σκηνής, από τον μέλλοντα σύζυγό της, Ray Ventura, που έπαιζε κι εκείνος στην ίδια παράσταση.

Επίσης το Θέατρο λειτουργεί και ως κινηματογράφος, με έργα που συμβάλουν στη μετάδοση της φασιστικής προπαγάνδας, ενώ οι κινηματογραφικές προβολές συνεχίζονται και μετά την απελευθέρωση.

Κάτω από αυτές τις νέες συνθήκες, παρουσιάζεται ως πρώτη παράσταση μετά την απελευθέρωση η «Μαρία η Πενταγιώτισσα» από περιοδεύοντα θίασο των Αθηνών ενώ τον Ιούνιο του 1947, ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου παρουσίασαν μία σειρά παραστάσεων όπως: «Παπαφλέσσας» του Σπύρου Μελά, «Πολύ κακό για το τίποτα» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Βαβυλωνία» του Δημητρίου Βυζάντιου, «Πέρσες» του Αισχύλου, «Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος» του Μπέρναρντ Σω και ακολούθησαν και πολλές άλλες σπουδαίες παραστάσεις.

Στο Θέατρο πραγματοποιούνταν διάφορα είδη εκδηλώσεων που του έδιναν ζωή αλλά κατά την περίοδο 1972-1980 έγιναν σοβαρές και ατυχείς τεχνικές παρεμβάσεις που αλλοίωσαν τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά του χώρου, και συνέβαλαν στο να χάσει τα πλεονεκτήματα του, παρ’ ότι μέχρι και το κλείσιμό του, το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρόδου ανέβασε αρκετές παραστάσεις και οι διάφορες εκδηλώσεις ήταν πολλές.

Η τελευταία μουσική παράσταση δόθηκε το 2005 και έκτοτε το μνημείο έκλεισε, με τα γνωστά αποτελέσματα που βλέπουμε όλοι σήμερα.