Σήμερα το ετήσιο μνημόσυνο των Μεγάλων Ευεργετών Βενετοκλέων

Rodiaki NewsRoom

Στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου πόλεως Ρόδου (παλαιό Κοιμητήριο) θα τελεσθεί σήμερα στις 9.30 το πρωί το ετήσιο μνημόσυνο των Μεγάλων Ευεργετών Μίνωος και Δημητρίου Βενετοκλή και Μαρουλίτσας Βενετοκλή.

Το Μνημόσυνο διενεργεί η Μητρόπολη Ρόδου από το 1920 στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου την οποία δημιούργησαν οι Εθνικοί Ευεργέτες.

Γιοι του Βασιλείου και της Δέσποινας, οι αδελφοί Mίνως και Δημήτρης Βενετοκλής γεννήθηκαν στη Ρόδο το 1836 και 1837 αντίστοιχα.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Π.Γ. Αθανασόπουλος μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών στην πατρίδα τους, συνέχισαν με γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές στην Αθήνα, ο Δημήτριος στη Φιλοσοφική και ο Μίνως στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η αδελφική αγάπη και αλληλεγγύη ανάμεσά τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε, όταν ο Δημήτριος ολοκλήρωσε τις σπουδές του και πήγε στην Κύπρο για να εργαστεί ως δάσκαλος, ανέλαβε τη συντήρηση του μικρότερου αδελφού του Μίνωα, που ακόμα σπούδαζε νομικά.

Ο Μίνως αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής το 1869 κι έγινε ο πρώτος Ρόδιος που πήρε δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως δικηγόρος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στην εκεί ακμάζουσα και πολυπληθή ελληνική παροικία. Στη διάρκεια της μακράς επαγγελματικής σταδιοδρομίας του απέκτησε φήμη και περιουσία.

Ο Δημήτριος, αφού υπηρέτησε πολλά χρόνια στην Αστική Σχολή Λευκωσίας, πήγε κι αυτός στην Αλεξάνδρεια κοντά στον αδελφό του και το 1878 διορίστηκε ως ο πρώτος γυμνασιάρχης του νεότευκτου Αβερωφείου Γυμνασίου.

Οι σπουδαίες υπηρεσίες που προσέφερε στην εκπαίδευση αναγνωρίστηκαν με πολλές τιμητικές διακρίσεις, όπως το παράσημο του Φοίνικα της Γαλλικής Ακαδημίας (1893) και ο Αργυρούς Σταυρός των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος, που του απένειμε η ελληνική κυβέρνηση (1895).

Το 1905, στα 68 του χρόνια και έχοντας συμπληρώσει 25 χρόνια ως Γυμνασιάρχης του Αβερωφείου, ο Δημήτριος επιστρέφει στη γενέτειρα, όπου ήδη έχει οριστικά εγκατασταθεί ο αδελφός του Μίνως.

Η αγάπη τους για την πατρίδα τους ήταν τέτοια, ώστε διαθέτουν την περιουσία τους σε διάφορες ευεργεσίες, όπως η κατασκευή κρηνών στις συνοικίες της Μητρόπολης και της Αγίας Αναστασίας και η ανέγερση του ναού του Αγίου Δημητρίου στο παλαιό νεκροταφείο της Ρόδου.

Kορυφαία δωρεά των δύο αδελφών αποτελεί, βέβαια, η ίδρυση του Βενετοκλείου Γυμνασίου, που εξελίχθηκε σε σπουδαίο κέντρο ελληνικής παιδείας και πνευματικής αναγέννησης του τόπου.

Ανταπόδοση των οφειλομένων προς την πατρίδα θεωρούσαν οι ιδρυτές του Βενετοκλείου τη γενναιόδωρη χορηγία τους, ύψους 31.600 χρυσών φράγκων :

«Εκπληρώ απλούστατα το ιερόν μου καθήκον, όπερ πας πολίτης έχει προς την γενέτειρα αυτού, αποτίω ελάχιστον φόρον ευγνωμοσύνης ή μάλλον καταβάλλω μέρος των τροφείων και διδάκτρων εις την πόλιν εν η ανετράφην και εν ή ήντλησα τα πρώτα νάματα της παιδείας», είπε στην ομιλία του κατά την τελετή των εγκαινίων ο Μίνως Βενετοκλής.

Το κτήριο του Βενετοκλείου Γυμνασίου, μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης άδειας της οθωμανικής κυβέρνησης, θεμελιώθηκε την 18η Ιανουαρίου 1909, σε οικόπεδο που δώρισαν για τον σκοπό αυτό οι Νικόλαος και Πέτρος Δρακίδης.

Η κατασκευή του κτηρίου ολοκληρώθηκε σε δεκαοκτώ μόλις μήνες, και στις 4 Ιουλίου 1910 έγινε με κάθε επισημότητα η τελετή των εγκαινίων.

Οι δύο μεγάλοι ευεργέτες έφυγαν από τη ζωή λίγα χρόνια αργότερα, ο Δημήτριος το 1919 και τον επόμενο χρόνο ο Μίνως. Η ροδιακή κοινωνία τους αποχαιρέτησε με όλες τις τιμές, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της για τη γενναιόδωρη προσφορά τους.

Αξίζει να τονιστεί ότι μεταξύ των άλλων παραχωρήσεων οι Μίνωας και Μαρουλίτσα Βενετοκλή παραχώρησαν το σπίτι τους για την ανάπλαση του κέντρου της πόλης, σημείο στο οποίο φτιάχτηκε το Δημαρχείο Ρόδου ενώ παραχώρησαν επίσης τον χώρο από το Εθνικό Θέατρο έως το Ταχυδρομείο.

Επιπλέον δημιούργησαν το αρδευτικό σύστημα της περιοχής του Νεοχωρίου, ίδρυσαν την Ελληνοορθόδοξη Κοινότητα σκοπός της οποίας ήταν η συμβολή στην εκπαίδευση με πολλές δωρεές.

Ενεργά μέλη της Επανάστασης, μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ειδικότερα ο Μίνωας ανακηρύχτηκε Ιππότης του Βασιλικού Τάγματος και ισόβιο Μέλος της Δημογεροντίας Ρόδου, ενώ ο Δημήτριος έγινε επίτιμος ισόβιος διευθυντής των Σχολών Ρόδου.