Συγκλονίζουν οι ειδικοί για το θέμα της βίας ανηλίκων

Κυριακή Πετρίδου

Πρωτοφανής η προσέλευση στην ημερίδα του Ιδρύματος Περδικάκη

Συγκλονιστική ήταν, πράγματι, η ανταπόκριση των συμπολιτών μας στην ενημερωτική ημερίδα που διοργάνωσε, προχθές, Τρίτη 28 Νοεμβρίου, στο ξενοδοχείο «Πλάζα», το Ίδρυμα Πολιτισμού Γεωργίου και Ασημίνας Περδικάκη, με ένα δύσκολο και ευαίσθητο θέμα: «Βία & Παραβατικότητα Ανηλίκων», ένα φαινόμενο που, όπως τονίστηκε από τους ειδικούς, έχει οξυνθεί τρομακτικά τα τελευταία χρόνια.

Ποτέ άλλοτε η αίθουσα αυτή του ξενοδοχείου δεν ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη σε ανάλογη εκδήλωση. Ανάμεσα στο κοινό ήταν βέβαια γονείς, εκπαιδευτικοί αλλά και μαθητές που παρακολουθούσαν με μεγάλη προσήλωση τους ομιλητές και τα βίντεο-γροθιά στο στομάχι που προβλήθηκαν, αποσπάσματα της εκπομπής «Τώρα Μαζί», του τηλεοπτικού σταθμού “Open TV”, με τους δημοσιογράφους που την παρουσιάζουν, κα Ευλαμπία Ρέβη και κ. Σπύρο Χαριτάτο, να συντονίζουν την προχθεσινή εκδήλωση.

Πώς αντιμετωπίζεται ένας ανήλικος δράστης; Ποιος ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου; Πώς θωρακίζεται ο εκπαιδευτικός; Πώς ορίζεται η βία από τον νόμο και πώς μεταχειρίζεται αυτός τους ανήλικους δράστες; Τι γίνεται με τα ανήλικα θύματα; Ποιος ο ρόλος της Ελληνικής Αστυνομίας και πώς χειρίζονται οι αστυνομικοί ανήλικους δράστες και θύματα;

Ένα πολυσύνθετο θέμα με πάρα πολλές διαστάσεις, ένα «παγόβουνο» όπως εύστοχα παρομοιάστηκε, του οποίου βλέπουμε μόνο την κορυφή, και «πρωταγωνιστές» ανήλικους που, όπως φάνηκε προχθές, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για να χειριστούν περιστατικά βίας από ανήλικους και, στις περισσότερες των περιπτώσεων, με θύματα συνομίληκούς τους, βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση καθώς απαιτούνται ιδιαίτερα λεπτοί χειρισμοί προς κάθε κατεύθυνση.

«Ένας κι ένας» ήταν και οι ομιλητές προχθές το βράδυ, άνθρωποι που λόγω της ιδιότητάς τους και της πολυετούς ενασχόλησής τους με αυτό το δύσκολο θέμα, επιχείρησαν να «φωτίσουν» πτυχές του, που ίσως παραγνωρίζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Ήταν, όμως, και τα βίντεο που προβλήθηκαν από την εκπομπή «Τώρα μαζί», με τους δύο δημοσιογράφους να κατορθώνουν το διόλου εύκολο εγχείρημα, ανήλικοι (σ.σ. με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά τους για ευνόητους λόγους), με προβλήματα παραβατικότητας, να λένε την ιστορία τους μέσα από το Κατάστημα Κράτησης Νέων «Αυλώνα».

Πολλά από τα πλάνα στην εκπομπή ήταν και από το μάθημα που γίνεται στα σχολεία που λειτουργούν μέσα στο Κατάστημα Κράτησης. Μίλησαν, όμως, και παιδιά από σχολεία της χώρας, ανάμεσά τους και το 3ο ΓΕΛ της Ρόδου.

Πρώτα, όμως, αξίζει να σταθούμε στα όσα είπε ο κ. Πέτρος Δαμιανός, διευθυντής των Σχολικών Μονάδων Ειδικών Καταστημάτων Κράτησης Νέων Αυλώνα, ο οποίος ήταν πράγματι καθηλωτικός, κυρίως για την ευαισθησία με την οποία έδειξε ότι αντιμετωπίζει αυτή την πολύ ειδική δουλειά που έχει να κάνει.

Ως ένας από τους συνεντευξιαζόμενους της εκπομπής, μάλιστα, είχε αναφέρει ότι, τελευταία, έχουν αυξηθεί τα παιδιά που έρχονται στο κατάστημα κράτησης ή φυλακή ανηλίκων κατά πολλούς, και οι περιοχές από τις οποίες προέρχονται δεν είναι αυτές που θα περίμενε κανείς. Αντίθετα, αρκετοί ανήλικοι μεταφέρονται εκεί από τουριστικά νησιά, μεταξύ των οποίων και η Ρόδος.

Ο κ. Δαμιανός αφού, εξήρε το ενδιαφέρον που έδειξε η τοπική κοινωνία με την παρουσία της στην προχθεσινή εκδήλωση μιας και ο ίδιος έχει κληθεί σε αντίστοιχες εκδηλώσεις ανά τη χώρα οι οποίες…δεν έγιναν ποτέ, στη λογική «να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί».

«Δεν μπορούμε να το βάζουμε κάτω από το χαλί. Υπάρχει πρόβλημα», είπε και έθεσε ένα μεγάλο ερώτημα που τον βασανίζει πολύ όπως είπε: «Είναι ανάγκη να δημιουργήσουν αυτά τα παιδιά όταν πάνε φυλακή;

Δεν θα μπορούσαμε να κάναμε κάτι να τα είχαμε προλάβει και να είχαν δημιουργήσει πριν πάνε φυλακή και ίσως να μην πήγαιναν ποτέ φυλακή;» και συνέχισε λέγοντας: «Έχουμε να κάνουμε με θύτες και με θύματα. Υπάρχουν και θύτες και θύματα. Και υπάρχουν θύτες που κατά 90% ήταν θύματα.

Είναι μεγάλη αλήθεια, πιστοποιημένη», είπε εξηγώντας ότι δεν είναι εκατό τοις εκατό αφού υπάρχουν θύτες που δεν υπήρξαν ποτέ θύματα και τώρα τελευταία το ποσοστό αυτό μεγαλώνει. «Αλλά όλες αυτές δεκαετίες, δεν υπήρξε ποτέ στη φυλακή θύτης που σε μικρότερη ηλικία δεν ήταν θύμα», ανέφερε.

Σύμφωνα με τον κ. Δαμιανό, υπάρχουν τέσσερις πυλώνες της φτιαγμένης κοινωνίας της ζωής μας: η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία και η πολιτεία, τους οποίους ανέλυσε, όχι όμως με την επιστημονική τους ιδιότητα.

Μεταξύ άλλων, λοιπόν, απευθύνθηκε στον πατέρα, τη μάνα, τους συγγενείς, τον γείτονα «γιατί έχει μεγάλη σημασία να νοιάζεσαι για το παιδί σου, μεγαλύτερη, αλλά να νοιάζεσαι και για το γειτονόπουλο», γιατί, όπως είπε, κι αυτό πρέπει να έχει δίκαιη αντιμετώπιση στην κοινωνία που το φέραμε αλλά «και για έναν ωφελιμιστικό λόγο: γιατί κι αυτό θα κάνει παρέα με το παιδί σου…».

Όσο για το αν το πρόβλημα είναι οικονομικό, όπως είπε είναι ταξικό, αφού στις φτωχές οικογένειες υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, όχι όμως έτσι όπως μπορεί κανείς να το φανταστεί. Διότι υπάρχουν απίθανες οικογένειες που τα βγάζουν δύσκολα πέρα και τα παιδιά τους δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα, ενώ σε πλούσιες οικογένειες τα παιδιά τους δεν περνάνε καλά. Είπε, ακόμη, ότι το πρόβλημα είναι παγόβουνο και αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που βγαίνει έξω από τη θάλασσα καθώς από κάτω είναι τεράστιο το θέμα και δεν το γνωρίζουμε γιατί δεν έφθασε στη φυλακή και δεν το ακούσαμε στις ειδήσεις.

ΕΛ.ΑΣ.: Οι ανήλικοι έχουν εξοικειωθεί με την εικόνα της βίας
Για ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, την παραβατικότητα και τη βία των ανηλίκων, έκανε λόγο, προχθές από τη Ρόδο, η εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ., κα Κωνσταντία Δημογλίδου, ξεκαθαρίζοντας ότι, σ’ αυτό, η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί τον τελευταίο κρίκο αφού καλείται να εξιχνιάσει περιπτώσεις που οι δράστες είναι ανήλικοι, να τους συλλάβει και να τους οδηγήσει στη Δικαιοσύνη.

Η ίδια, το είπε αυτό με στενοχώρια αφού όταν μιλάει με συναδέλφους της από εξειδικευμένες Υπηρεσίες, είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι για να μπορέσουν να διαχειριστούν ανήλικους δράστες αλλά και ανήλικα θύματα-το θύμα ζητά βέβαια δικαίωση.

Μεταξύ άλλων, η κα Δημογλίδου είπε ότι δεν έχει νόημα να μιλήσει με νούμερα αφού τα στατιστικά της ΕΛ.ΑΣ. προέρχονται από τις καταγγελίες, κάτι που δεν δείχνει τα ποσοστά της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας των ανήλικων καθώς είναι μόνο τα περιστατικά που τα θύματα βρίσκουν το κουράγιο να μεταφέρουν, στους γονείς τους αρχικά, και μετά να φθάσουν και στην Αστυνομία, οπότε δεν είναι τα πραγματικά νούμερα.

Και είπε, στη συνέχεια: «Χρειάζεται συλλογική στρατηγική και όπως λένε φορείς και αξιωματικοί από τη Διεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων Αττικής, όπου διαπιστώνουν ότι είναι και τα περισσότερα περιστατικά που αντιμετωπίζει η Αστυνομία. Η παρέμβαση για να σταματήσει αυτό το φαινόμενο πρέπει να είναι έγκαιρη, κατάλληλη και ελάχιστη.

Και έχουν απόλυτο δίκιο, καθώς όταν το παιδί φθάσει πλέον στο Αστυνομικό Τμήμα και επικοινωνήσουν με τους γονείς οι οποίοι έχουν εκπλαγεί που έχει συλληφθεί το παιδί τους, είτε είναι πολύ προστατευτικοί, κάτι που είναι κατανοητό, όταν όμως τα παιδιά τους δεν καταλαβαίνουν ότι παραβιάζεται η ελευθερία ενός άλλου παιδιού, που είναι το θύμα, τότε εκεί υπάρχει πρόβλημα, γιατί υπάρχει και ο γονέας του θύματος που ζητά δικαίωση για το παιδί του.

Είτε είναι γονείς οι οποίοι έχουν εκπλαγεί διότι δεν μπορούν να πιστέψουν ότι το παιδί τους είναι δράστης κάποιας εγκληματικής πράξης και δεν γνωρίζω ποιο από τα δύο είναι πιο στενάχωρο...».

Σε πολύ δύσκολη θέση, όμως, βρίσκονται και οι αστυνομικοί που χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις καθώς είναι και οι ίδιοι γονείς ενώ επειδή υπηρετούν στα τμήματα των περιοχών που μένουν και οι ίδιοι, υπάρχουν και περιπτώσεις που έχουν συλληφθεί συμμαθητές των παιδιών τους. Όμως, «η Αστυνομία, αυτό που έχει να κάνει είναι να οδηγήσει τον δράστη, όποιος κι αν είναι αυτός, στην ελληνική Δικαιοσύνη», τόνισε η κα Δημογλίδου.

Ενδεικτικό, όμως, του προβλήματος είναι και αυτό που ανέφερε στη συνέχεια, ότι, δηλαδή, παρατηρείται ότι έχει μειωθεί αρκετά και το όριο ηλικίας των ανήλικων δραστών αφού, τα προηγούμενα χρόνια, επρόκειτο για παιδιά άνω των 15-16 ετών ενώ τώρα, με πολύ μεγάλη ευκολία, ένα παιδί 12-13 ετών φέρει ένα όπλο στην τσάντα του, δηλαδή ένα μαχαίρι, μία σιδερογροθιά, και η απάντηση που δίνει στον αστυνομικό που τον συλλαμβάνει είναι ότι το κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό του ή γιατί και η άλλη ομάδα έχουν και αυτοί αντίστοιχα αντικείμενα μαζί τους.

«Το θεωρούν φυσιολογικό, έχουν εξοικειωθεί μ’ αυτή την εικόνα της βίας. Βλέπουμε πολλά περιστατικά όπου δεν αντιδρούν οι ανήλικοι ενώ βλέπουν μπροστά τους περιστατικά και μπορούν να αντιδράσουν ώστε να “σώσουν”, έναν συμμαθητή τους ο οποίος μπορεί να ξυλοκοπείται από έναν άλλο συμμαθητή τους», είπε η έμπειρη αστυνομικός.

Και τα περιέγραψε όλα η κα Δημογλίδου λέγοντας: «Δεν ξέρω, τελικά, τι μας τρομάζει περισσότερο σ’ αυτό το φαινόμενο. Μας τρομάζει το ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μία εγκληματική πράξη και ότι θα έρθουν αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη; Μας τρομάζει ότι οι γονείς δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει αυτό το παιδί στην οικογένεια;».

Αυτό που βλέπουν είναι ότι το πρόβλημα στο υψηλότερο ποσοστό ξεκινάει από την οικογένεια και δεν γνωρίζουν τι να πουν στα παιδιά τους, πώς να προστατευθούν από άλλα παραβατικά παιδιά.

Το σίγουρο είναι, ότι το πρόβλημα ξεκινάει από την οικογένεια, είτε από μεγάλη παραμέληση. Επίσης, δεν υφίσταται ότι προέρχονται (σ.σ. οι ανήλικοι) από υποβαθμισμένες περιοχές ή οικογένειες με χαμηλό βιοτικό επίπεδο αφού πλέον οι ανήλικοι δράστες που συλλαμβάνονται προέρχονται από οικογένειες όλων των ειδών.

Αποτρεπτικά φαίνεται ότι λειτουργεί τελευταία η παρουσία της Αστυνομίας σε επαναλαμβανόμενα περιστατικά βίας, όπως σε μεγάλα εμπορικά κέντρα και σε πλατείες που υπήρχαν πολλά περιστατικά ή ακόμη και σε στάσεις του Μετρό ή του Ηλεκτρικού. Ακόμη, η ΕΛ.ΑΣ. αντλεί πληροφορίες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφού εκεί δίνουν ραντεβού οι ανήλικοι.

Ωστόσο, η κα Δημογλίδου δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι μπορεί η παρουσία της Αστυνομίας να μειώνει τα περιστατικά αλλά κατά πόσο μπορεί να λύσει το πρόβλημα;
Το να έρθει ένα παιδί αντιμέτωπο με τη διαδικασία της σύλληψης και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη-κάτι που δεν μπορεί να γνωρίζει από πριν-ευτυχώς βλέπουμε ότι το σοκάρει και δεν ξαναγίνεται δράστης επιθέσεων με σωματικές βλάβες.

Στις ληστείες και τις κλοπές η απάντησή τους είναι ότι το κάνουν για να κερδίσουν χρήματα. Και είπε κλείνοντας: «Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τα παιδιά όλοι μαζί και νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε να μειώσουμε αυτό το φαινόμενο, αν δουλέψουμε σκληρά γιατί μέχρι στιγμής υπάρχει σίγουρα θέληση και από τις δύο πλευρές, και από εμάς τους μεγάλους και από τα παιδιά».

Για την ενδοσχολική βία
«Κάθε μορφή σωματικής, λεκτικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής, κοινωνικής, ρατσιστικής, σεξουαλικής, ηλεκτρονικής, διαδικτυακής ή άλλης βίας και παραβατικής συμπεριφοράς που πλήττει τη σχολική κοινότητα και διαταράσσει την εκπαιδευτική διαδικασία, συνιστά ενδοσχολική βία και εκφοβισμό», είπε, μεταξύ άλλων, ο κ. Φώτης Σπυρόπουλος, επίκουρος καθηγητής Ποινικού Δικαίου PHILIPS UNIVERSITY CY), δικηγόρος, αντιπρόεδρος του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος.

Είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ότι το στοιχείο που διακρίνει τον τραμπουκισμό και το μπούλινγκ από άλλες παρεμφερείς έννοιες είναι η ανισορροπία δυνάμεων κι αυτά τα θέματα έχουν λυθεί επιστημονικά ενώ στον νόμο υπάρχει αναφορά σε μία περίπτωση.

«Πόσες πράξεις συνιστούν εκφοβισμό χωρίς ανισορροπία δυνάμεων;» αναρωτήθηκε χαρακτηρίζοντας τον νομοθέτη λίγο αδιάβαστο. «Ο ορισμός είναι γραμμένος με τη λογική one size fits all», αφού τα βάζει όλα μέσα, δηλαδή ένας νόμος που είναι «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει».

Το υπουργείο, είπε στη συνέχεια, πρέπει να έχει ανοιχτά τα αυτιά του στην επιστημονική κοινότητα, προκειμένου να καταγράψει επικαιροποιημένες ιδέες και προτάσεις.

Επίσης, ο νόμος προβλέπει τη δημιουργία ειδικής ψηφιακής πλατφόρμας που μπορούν να εισέρχονται με τη χρήση κωδικών μαθητές, γονείς κ.λπ. για τυχόν αναφορές περιστατικών σχολικής βίας και εκφοβισμού, που μπορεί να είναι ανώνυμες (για τους μαθητές)και επώνυμες (για τους ενήλικες). Είπε, όμως, ότι αντίστοιχη πλατφόρμα υπάρχει από το 2007 στη Δανία.

Όπως είπε, προσπαθούν να οργανώσουν το σχολείο με μία καλή δημόσια υπηρεσία, με μία ξεπερασμένη όμως κατεύθυνση. Αν οι ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας, διαχρονικά, είχαν κινηθεί πιο άμεσα, τότε σήμερα θα ίσχυαν αυτά που πράγματι το σχολείο μας έχει ανάγκη προκειμένου να βοηθήσει τους μαθητές να φύγουν από αυτόν τον φαύλο κύκλο της παραβατικότητας. Ενδεικτικά, η θέσπιση του θεσμού της διαμεσολάβησης, σε ένα οργανωμένο πλαίσιο και ξεπερνώντας και τις επιστημονικές διαφωνίες.

«Ο στόχος, τελικά, πρέπει να είναι η ενδυνάμωση των σχέσεων εντός της σχολικής κοινότητας προκειμένου να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις», είπε τονίζοντας ότι ο ρόλος του είναι πολύ κρίσιμος αυτή την εποχή και «είναι απαραίτητη η ενίσχυση του σχολείου με θεσμικές παρεμβάσεις για έναν χώρο που θα ενισχύει την ομαδικότητα και όχι τον ανταγωνισμό και όχι τον ατομισμό».

Η έξαρση της βίας βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής, είπε ακόμη, υπενθυμίζοντας ότι σήμερα στο σχολείο φοιτά μία γενιά στην οποία ποντάρουμε να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο.

Σκοπός του σχολείου και ειδικότερα του Λυκείου, είναι ν’ αποκτούν οι μαθητές βαθύτερη και ουσιαστικότερη γνώση και αυτογνωσία ώστε να αντιμετωπίζουν με κριτικό και δημιουργικό πνεύμα τη ζωή, την επιστήμη, την τέχνη, τον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό, είναι αυτό που μετέφερε, μεταξύ άλλων, ο κ. Τάσος Χαμουζάς ο οποίος είναι νομικός, μεταδιδακτορικός ερευνητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, διευθυντής 3ου ΓΕΛ Ρόδου.

Εστίασε, ακόμη, στη σημασία των ανθρωπιστικών επιστημών και τόνισε ότι ο ρόλος του σχολείου είναι καταλυτικός. Τόνισε, ακόμη, ότι ο νομοθέτης μιλά για παιδαγωγικά μέτρα, όχι για ποινές ή τιμωρία.

Από την πλευρά του νόμου
Σχετικά με την ποινική καταστολή, που κάποιος ανήλικος πρέπει να κάνει κάτι πάρα πολύ κακό για να μπει στη φυλακή, οι ανήλικοι αυτοί έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στη δεύτερη ευκαιρία και στη δουλειά αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουν κάνει κάτι, είπε ο κ. Παναγιώτης Παπαϊωάννου, ποινικολόγος και Δρ. Εγκληματολογίας.

Επίσης, μίλησε για το τι είναι βία και είπε, καταρχάς, ότι δεν είναι να προσπαθεί κάποιος να επιβάλει την άποψή του. Αυτό είναι έντονη ζύμωση ιδεών. Σύμφωνα με τον νόμο, λοιπόν, βία είναι όταν είσαι προσβλητικός, όταν προάγεις τον ρατσιστικό λόγο, όταν συνεχόμενα ενοχλείς τον άλλο.

Όταν πας να πειράξεις, να ενοχλήσεις, να σηκώσεις χέρι, να κοροϊδέψεις, να πας μαζί με άλλους και να το κάνεις συνεχόμενα αυτό απέναντι σε οποιονδήποτε συμμαθητή σου.

Στη συνέχεια, ο κ. Παπαϊωάννου είπε, ακόμη, ότι ο νόμος λύνει κάτι το οποίο το εκπαιδευτικό σύστημα επί δεκαετίες είχε ως άλλοθι για να μη λειτουργεί: όταν ένα παιδί, εμφανιζόταν στο σχολείο παραμελημένο, να κλείνεται στον εαυτό του κ.λπ. ο εκπαιδευτικός δίσταζε να παρέμβει σκεπτόμενος «δεν μπορώ να μπω στο σπίτι του»

Σύμφωνα με τον νόμο λοιπόν, οφείλει ο εκπαιδευτικός, δηλαδή υποχρεούται σε θετική ενέργεια ενώ, σε αντίθετη περίπτωση, ο γονιός μπορεί να κάνει μήνυση για παράβαση καθήκοντος. «Ο εκπαιδευτικός που κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν διώκεται, δεν καλείται σε Δικαστήριο, δεν ελέγχεται», είπε.

Σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία, ανέφερε ότι οι δείκτες είναι σε έξαρση αφού μιλάμε για εκατονταπλάσια καταγγελλόμενα περιστατικά, που είναι το 5% αυτών που συμβαίνουν, με στοιχεία του 2017, προ κορωνοΐού, σε ημερίδες που έχει κάνει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Σημείωσε, ακόμη, ότι πρέπει να δρούμε χωρίς να παραγνωρίζουμε τι είναι το ένα και τι το άλλο, δηλαδή ότι είναι άλλο ο θύτης και άλλο το θύμα, γιατί όταν ασκούμε το δικαίωμά μας αναγκάζουμε το σύστημα να πάρει τη θέση που πρέπει και προστατεύουμε την ανηλικότητα.

Τέλος, στην εκδήλωση ακολούθησε διάλογος με το κοινό