Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η παράσταση του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Την Παρασκευή το βράδυ, το Φωνητικό Σύνολο του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου εισέπραξε, όπως το άξιζε άλλωστε, το δυνατό χειροκρότημα του κοινού που είχε κατακλίσει την αίθουσα της νέας πτέρυγας του Νεστορίδειου Μελάθρου, για μία μοναδική μουσική παράσταση, η οποία ξεπέρασε τα υψηλού επιπέδου στάνταρ που έχουν όλες οι εμφανίσεις τους.

Ο Γιώργος Τζεδάκης αφού καλωσόρισε το κοινό, μίλησε για τη δεκαετή παρουσία του Φωνητικού Συνόλου και τη συνεργασία τους με τον μαέστρο Αντώνη Κυζούλη αναφέρθηκε στην οπτικοποίηση της αφηγηματικής μουσικής παράστασης που θα ακολουθούσε και έδωσε τον λόγο στον κ Βασίλη Περίδη πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου, στον κ. Σέργιο Αϊβάζη, πρόεδρο του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης δήμου Ρόδου και στον κ. Βασίλη Υψηλάντη, κοσμήτορα της Βουλής των Ελλήνων και βουλευτή Δωδεκανήσου, οι οποίοι απεύθυναν σύντομους χαιρετισμούς.

Οι θεατές, με την είσοδό τους στο φουαγιέ του Νεστορίδειου βρέθηκαν σ’ έναν χώρο που παρέπεμπε σε κινηματογραφική αίθουσα μεταπολεμικής εποχής, «μεταφέρθηκαν» με το κτύπημα της κλακέτας, στην τελευταία προβολή του «σινέ-Ροζικλαίρ», πριν οι συσκευές που συγχρόνιζαν τα βουβά καρέ του φιλμ με την μουσική αντικαταστήσουν τους πιανίστες που έπαιζαν μέχρι τότε ζωντανά μπροστά από την οθόνη.

Μ’ αυτό το σκηνοθετικό εύρημα, το διήγημα του Νίκου Τσιφόρου «οι Άγιοι κι ο φουκαράς» ζωντάνεψε στην οθόνη μέσα από τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες των Ελένης Γιαννά, Γιάννη Μαρκαντώνη και των Νίκου και Γιώργου Τζεδάκη οι οποίοι είχαν και την επιμέλεια της δημιουργίας του βίντεο.

Το κοινό φάνηκε αμέσως να διασκεδάζει με την πολύ πετυχημένη διανομή των ρόλων που υποδύθηκαν τα μέλη του Φωνητικού καθώς και τα παιδιά Μιχαήλ-Άγγελος Παυλίδης, Κική Μισσού, Σταμάτης Σταματέλλος και Δανάη Σταματέλλου που απέσπασαν στο τέλος το πιο θερμό χειροκρότημα δίπλα στους γονείς τους.

Η εξαιρετική ανάγνωση του κειμένου από τον Βασίλη Λόγγο, μετέφερε όλη την ομορφιά του λόγου του συγγραφέα, με μια θεατρική αφήγηση, που καθήλωσε με το ρυθμό της το κοινό, ένα κοινό ζεστό που απολάμβανε το γραμμένο στην γλώσσα της πιάτσας διήγημα, γιατί με το σωστό χιούμορ γίνεται και με την αργκό καλή λογοτεχνία.

Όμως οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν τα λεπτά που ο συνθέτης Αντώνης Κυζούλης -που είχε και τη μουσική διεύθυνση- ακουμπούσε μαγικά τα πλήκτρα του πιάνου και η υπέροχη μουσική του πλημμύριζε τον χώρο.

Δέκα πρωτότυπα τραγούδια, σε μουσική και στίχους δικούς του, ακολουθούσαν την εξέλιξη της υπόθεσης, εναλλάσσοντας ρυθμούς και μουσικά μοτίβα. Άλλοτε εύθυμα, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε με νοσταλγία και συγκίνηση ενώ το φινάλε άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση , με τον ζωηρό χασάπικο ρυθμό να τονίζει την ρεαλιστική διαπίστωση πως κάποιοι «ποτέ δεν έχουν γιορτάσει στο γλέντι της ζωής» …

Και τα μέλη του Φωνητικού: Σέργιος Αναστασιάδης, Ειρήνη Γιώρτσου, Βάλια Διάκου, Όλγα Κούτρη, Εριέττα Κωστοπούλου, Κική Μαγκαφάκη, Γεωργία Μέγγιου, Στέργος Παρασκευάς, Μαρία Παρούσου, Σπυριδούλα Πάσσαρη, Σάββας Παυλίδης, Ελένη Ροδίτη, Σούλα Σαλαμαστράκη, Γιώργος Τζεδάκης, στάθηκαν δίπλα στον μαέστρο τους, μπροστά από την οθόνη και τραγούδησαν με τη ψυχή τους, ενθουσιάζοντας τους θεατές με την ερμηνεία τους σε κάθε τραγούδι.

Λόγος -εικόνα- μουσική, σε αντίστιξη. Κι αν στον κινηματογράφο η μουσική είναι για να ενισχύει την εικόνα, στην παράσταση που έστησε το φωνητικό σύνολο, συνέβη το αντίθετο.

Το οπτικό υλικό αναδείκνυε το λόγο και η αφήγηση ενίσχυε την εικόνα κρατώντας ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά ήταν το τραγούδι ο πιο δυνατός σύνδεσμος επικοινωνίας, ήταν η μουσική που προκάλεσε τα συναισθήματα και «μίλησε» στην καρδιά των θεατών, που με το παρατεταμένο χειροκρότημα τους ζήτησαν να ακούσουν ξανά το συγκινητικό και λυτρωτικό φινάλε, «το τραγούδι της φυλακής»!