Φίλιππος Ζάχαρης: Η Ελλάδα του 2024 και οι νέες προκλήσεις

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Φίλιππος Ζάχαρης

Tι να περιμένει κανείς από το 2024 στην Ελλάδα; Να μπορέσουν οι άνθρωποι να τροποποιήσουν τους κανόνες επικοινωνίας, να καταργήσουν τους καθωσπρεπισμούς, την επίδειξη και την τυπικότητα, ν’ αλλάξουν τους συσχετισμούς και να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να έρθουν πιο κοντά μεταξύ τους για τον λόγο του ότι σε αυτή τη ζωή δεν ήρθαν για να μεμψιμοιρούν και να ανταγωνίζονται γύρω από το ποιος κατέχει τα καλύτερο εργασιακό πόστο, ποιος ζει με μεγαλύτερη άνεση και γενικότερα ποιος ευημερεί και ζει σε καθεστώς καλοζωισμένης αφθονίας.

Οι παλαιότερες εποχές που ναι μεν ήταν συντηρητικές αλλά χαρακτηρίζονταν από μία αμεσότητα και ντομπροσύνη καθώς οι ανάγκες για επικοινωνία ήταν μεγαλύτερες λόγω της μη χαρακτηριστικής οικονομικής ανισότητας, έδιναν τη δυνατότητα για δημιουργικούς διαλόγους που άφηναν μία αίσθηση ικανοποίησης στους μετέχοντες στην όλη διαδικασία.

Σήμερα, που τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά θα πρέπει να καταφύγει κανείς σε απομακρυσμένα χωριά και πόλεις της περιφέρειας για να συναντήσει κάποιου είδους εναπομένουσας ανθρωπιάς που δεν ενδύεται από τον μανδύα της υποκρισίας και του ευτελισμού ή του απύθμενου ελιτισμού.

Θα πρέπει να επισκεφθεί τις γιορτινές μέρες τόπους που δεν έχει αγγίξει ο ανταγωνισμός και η ασυδοσία της παραπληροφόρησης, με λίγα λόγια εκεί που δεν υπάρχει λόγος για πολυγνωσία και δυνητικό εφέ. Δεν θέλω να πω με όλα αυτά πως υπάρχουν κάπου παράδεισοι, απλά να υπενθυμίσω πως η ζωή για μερικούς τόπους εξακολουθεί να μην είναι κολασμένη.

Βέβαια, τα στερεότυπα και οι διακρίσεις υπάρχουν παντού μιας και η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να απογαλακτιστεί από την καταστροφική εξαναγκαστική παράδοση και δεν εννοώ βέβαια με αυτό, τα όποια ήθη και έθιμα παρά τα τσιτάτα του συντηρητισμού και καθωσπρεπισμού που ανακαλούνται στη μνήμη ακόμη και σήμερα που κανονικά θα έπρεπε να συμβαδίζουμε με τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Βέβαια, εδώ είναι Βαλκάνια, είναι γνωστό, και λίγο πολύ είτε αυτό που λέγεται εθνικισμός είτε χονδροειδής επικοινωνιακή συμπεριφορά είτε απώλεια πολιτισμού και σεβασμού στη διαφορετικότητα, είναι ευρέως διαδεδομένα στο ευρύ κοινό.
Όμως, από ένα σημείο και μετά και επειδή μιλάμε πια για το 2024, δεν υπάρχει ακόμη χρονικό περιθώριο για διαιώνιση του ακραιφνούς συντηρητισμού.

Οι επιδράσεις βέβαια από τη Μέση Ανατολή είναι ορατές, εξού και οι χαλαρές αντιδράσεις για τη μαζική δολοφονία εκατοντάδων νέων από την Χαμάς, ή το παραδοσιακό αντι-δυτικό μένος ακόμη και στην περίπτωση της βάρβαρης ρωσικής εισβολής. Ορισμένα πράγματα στην Ελλάδα, δηλαδή, έχουν διαχρονική ισχύ.
Αυτό που θα μπορούσε θεωρητικά να αλλάξει κάποιος το 2024 είναι την ικανότητα οξυδέρκειας και την αποπομπή της στενοκεφαλιάς σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Αυτή η στενοκεφαλιά και η ροπή προς το ρητό «απολίτιστο» δημιουργεί την υποβαθμισμένη εικόνα της χώρας στην υπόλοιπη Ευρώπη, κατατάσσοντάς την περίπου ως παρία ή ουραγό και δη πλησίον των χωρών εκείνων του τρίτου κόσμου σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση, την κουλτούρα ή τη διαφθορά. Η Ελλάδα του 2024 δεν θα είναι σίγουρα μια ξεχωριστή Ελλάδα μιας και δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν όλα από τη μία μέρα στην άλλη.

Αυτό που πρέπει να περιμένει κανείς, είναι η διεμβόλιση των νεωτερισμών όχι γιατί οι Έλληνες δεν αγαπούν την νεωτερικότητα αλλά επειδή μάλλον έχουν μια κλίση προς το επίπλαστο του πράγματος.
Με λίγα λόγια, προς κάθε τι που καταναλώνει η μάζα μετά τις προτροπές της πολιτιστικής βιομηχανίας.

Το φαίνεσθαι σε τούτη τη χώρα αποκαλύπτεται στις αίθουσες τέχνης μέχρι τα λαϊκά πανηγύρια, στα πανεπιστήμια και τα μπουζούκια, στις αθλητικούς χώρους και τις κομματικές «έντεχνες» λαοσυνάξεις και ειδικά εκείνες των υποτιθέμενων δημοκρατών, όπου πρυτανεύει ακόμη ο ξερολισμός, η πνευματική υποβάθμιση και η ανιστορικότητα.

Καταλήγοντας, θέλω να υπενθυμίσω και να επαναλάβω, ότι για να πει κανείς ότι βρίσκει κάτι σε αυτή τη χώρα και στην υποτιθέμενη πρωτεύουσά της, θα πρέπει να σκάψει βαθιά και ιδιαζόντως να λειτουργήσει ενάντια στις Σειρήνες της υποκουλτούρας και της γνωσιακής υποβάθμισης.

Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη στην πράξη, παρά μόνο στα χαρτιά. Εξάλλου είναι κάτι που δεν θέλει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της που απεχθάνονται τις όποιες ήδη κατονομασμένες ως κακές «Βρυξέλλες».

Ας ευχηθούμε, από το 2024 να ατονήσει σταδιακά το ελληνορθόδοξο τόξο που αναπαράγει συντηρητισμό και ενίοτε βαναυσότητα, οι τριτοκοσμικές απόψεις και αντιλήψεις αλλά πάνω απ’ όλα η εθνικιστική νοοτροπία του νεοέλληνα πατριώτη – δεξιού και αριστερού – που φιγουράρει και περιφέρεται στα στρογγυλά τραπέζια των ημερίδων περήφανος και αδαής.

Η Ελλάδα του 2024 θα πρέπει να ανασυνδεθεί με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όπως έκανε κάποτε η Ευρώπη, διατηρώντας σταθερές τις αξίες στα γράμματα και τις τέχνες. Όχι βέβαια πως βιώνουμε κάποιου είδους νέα Αναγέννηση ή Διαφωτισμό γενικότερα, αλλά η Ελλάδα σίγουρα έχει ανάγκη να καλύψει το χαμένο έδαφος. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση.

Αν αυτό δεν γίνει, θα βιώνουμε και πάλι καθημερινά το μονοπώλιο της ιδεολογικής οπισθοδρόμησης που εκφράζουν τα γνωστά σκύβαλα και απολιθώματα του νεοσυντηρητισμού και αυταρχισμού, αναδύοντας την δυσοσμία των σοβιετικών μοντέλων σκέψης με το χαρακτηριστικό άρωμα της βαλκανικής ακροδεξιάς και με την συνδρομή της νέο-ορθοδοξίας και την από τα γνωστά κέντρα εκπορευόμενη διαιώνιση του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Και πάντως όχι των Βρυξελλών, αγαπητοί σύντροφοι.