Φίλιππος Ζάχαρης| Ομόφυλα ζευγάρια: Κομματικά απολιθώματα και κοινωνικός εκδημοκρατισμός

Φίλιππος Ζάχαρης

Δαπανάται πολύ χρόνος για να γίνουν κατανοητές οι πολιτικές σε τούτη τη χώρα και επί του προκειμένου να βγει κάποιο συμπέρασμα από τις κινήσεις των κομμάτων αλλά πάνω απ’ όλα τις ιδέες που κομίζουν και κουβαλούν.

Η αφορμή έρχεται για τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τα ομόφυλα ζευγάρια, που προσωρινά έχουν παγώσει, κάτι βέβαια που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και δεκαετίες, αποφάσεις που προσκρούουν στην ισχυρή αντίδραση της ακροδεξιάς και της σταλινικής αριστεράς, αλλά και συνολικά του ελληνορθόδοξου τόξου.

Αποφάσεις υπέρ μιας κοινωνικής μειοψηφίας, που θα έπρεπε να λειτουργούν προστατευτικά, εδώ και πολλά συναπτά έτη και που η μεμψιμοιρία και ο μπρουταλισμός της κομματικής λεγεώνας αποστέρησε βασικά δικαιώματα όχι μόνο των ομοφυλοφίλων αλλά και όλων εκείνων των κοινωνικών μειοψηφιών και ευπαθών κοινωνικών ομάδων που λειτουργούσαν περίπου σαν παρίες για εν λόγω κόμματα που προανέφερα.

Στη σωστή κατεύθυνση, λοιπόν, η παραχώρηση δικαιωμάτων, αλλά και σε πλήρη εξέλιξη η ρατσιστική συμπεριφορά όλων εκείνων που δεν φημίζονταν ποτέ για την ελευθεριότητά τους.

Ποιες ελεύθερες ιδέες δηλαδή κομίζει το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση ή οι Σπαρτιάτες; Ποια θα μπορούσαν να είναι τα πλαίσια διαλόγου με κόμματα που υποστηρίζουν ανοιχτά τον κομφορμισμό, τις δικτατορίες και τον πάσης φύσεως ολοκληρωτισμό, που θαυμάζουν τη Ρωσία και τη Βόρειο Κορέα, κόμματα που θα ήθελαν να επιβάλουν την απόλυτη σιωπή και τις παντός είδους φυλακίσεις όταν εκφράζεται η αντίθετη άποψη;

Είναι τουλάχιστον παρήγορο, ότι μετά από τόσες δεκαετίες, έρχονται στο προσκήνιο, έστω και με αυτόν τον διστακτικό τρόπο, νομοθετήματα, που για τον οποιονδήποτε λόγο και αν εφαρμόζονται ακόμη και λόγω πολιτικού marketing, δίνουν μία ανάσα σε όλους αυτούς που επιλέγουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και ας μην ανησυχούν οι «φιλήσυχοι» πολίτες ότι τα παιδιά τους θα διαφθαρούν, μιας και οι κοινωνικές προκλήσεις και κίνδυνοι είναι τεράστιοι, που θα έπρεπε να ευαισθητοποιούν περισσότερο τους γονείς και να μην τους κάνει να ξεστομίζουν μόνο τις ανοησίες κατά της διαφορετικότητας.

Στη συντηρητική, από κάθε άποψη, Ελλάδα παρόμοια θέματα λειτουργούν ως ταμπού, γιατί το ελληνικό πρότυπο είναι ο ανδρισμός, ο τσαμπουκάς και η σκληροτράχηλη συμπεριφορά.

Κάθε άλλη συμπεριφορά κρίνεται θηλυπρεπής και να μη τι άλλο δεν συμβαδίζει με όσα κομίζουν οι θαυμαστές του Σπαρτιάτικου τρόπου ζωής και όχι της Αθηναίων Πολιτείας, όσοι από τη μια μέρα στην άλλη έγιναν φασίστες, που λέει και το γνωστό σύνθημα.

Τα ομόφυλα ζευγάρια λοιπόν, που ήδη απολαμβάνουν σημαντικών δικαιωμάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα πρέπει να περιμένουν λίγο, γιατί εδώ, πέραν των κομμάτων που προανέφερα, έχουν να αντιμετωπίζουν και τον εκκλησιαστικό σκόπελο που ρυθμίζει και επηρεάζει με το ποίμνιό του δραστικά τις εξελίξεις.

Στην Ελλάδα του 2024 κάτι φαίνεται πως αχνά πάει ν’ αλλάξει, αν και βλέποντας συνολικά στην κατάσταση δεν διακρίνει κανείς πολλά ανοίγματα. Ο καθωσπρεπισμός και η κυρίαρχη νοοτροπία σχετίζεται με την επιφανειακή τυπικότητα και την απουσία ουσιώδους συμπεριφοράς που παραπέμπει σε αλληλεγγύη, αποδοχή και δεκτικότητα.

Η σημαντική διαχρονική επιρροή του οικογενειακού θεσμού, η βαρυσήμαντη παρουσία των συγγενών και όλο αυτό το κοκτέιλ των πιεστικών σχέσεων του οικείου περιβάλλοντος, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διαιώνιση ενός υπερσυντηρητικού κοινωνικού στάτους, που, αν μη τι άλλο, δεν προσφέρει ευκαιρίες για αλλαγή των συνηθειών σε όλα τα επίπεδα.

Πάντως και μόνο ότι κάποια στιγμή τα ομόφυλα ζευγάρια, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και γενικότερα οι κοινωνικές μειοψηφίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν μη τι άλλο δίνει κάποια ώθηση στον έστω και εικονικό κοινωνικό εκδημοκρατισμό.

Το 2024 μπορεί να είναι κομβικό έτος για την κατοχύρωση σημαντικών δικαιωμάτων. Βέβαια την ίδια στιγμή αλλά δικαιώματα καταπατούνται με συνοπτικές διαδικασίες και αυτό που διαφαίνεται, είναι γενικότερα μία προσπάθεια επίτευξης ίσης μεταχείρισης αλλά ειδικότερα ακριβώς το αντίθετο.

Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά θα πρυτανεύσει συνολικά το ελεύθερο πνεύμα και η τάση για μία δημοκρατική κοινωνία στα πρότυπα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών.

Όχι ότι υπάρχει κάπου πραγματική δημοκρατία, απλά η τριτοκοσμική Ελλάδα θα πρέπει κάποτε να εκλείψει. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να ξεπεραστούν τα απολιθώματα του παρελθόντος.