Η ιστορία της Αρχαγγελίτισσας Παρασκευής Γιακουμάκη: Στη Στράτα του Προφήτη Ηλία

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Ζωή Κοντόγιαννου

Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι ανάμεσά μας είναι οι πιο ταπεινοί και οι πιο αξιόλογες πράξεις γίνονται καμιά φορά από απλούς ανθρώπους, αγράμματους πολλές φορές, μα με μια φλόγα δύναμης και πίστης να σιγοκαίει μέσα τους. Το πέρασμά τους από αυτό τον κόσμο γεμάτο φως για να μπορεί να φωτίζει αυτούς που μένουν πίσω, αυτούς που ψάχνουν ένα παράδειγμα για να δώσουν νόημα στη ζωή τους.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1936 γεννιέται στον Αρχάγγελο της Ρόδου η Παρασκευή Γιακουμάκη ή αλλιώς όπως την ξέρουμε όλοι οι Αρχαγγελίτες ο Κιεγκουλλάς του Ποτή. Μια γυναίκα απλή, με ζωή φορτωμένη υποχρεώσεις, μα με αρκετή πίστη στην καρδιά θα αφήσει το δικό της στίγμα στην ιστορία του Αρχαγγέλου.

Οι περισσότεροι τη θυμόμαστε με ένα γαϊδουράκι να ανεβαίνει καθημερινά το δύσβατο κι ανηφορικό μονοπάτι του Προφήτη Ηλία δυο και τρεις φορές τη μέρα όταν ήταν απαραίτητο, κουβαλώντας ό,τι ήταν αναγκαίο για το εκκλησάκι του.

Το πανηγύρι του Προφήτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομά της. Ποιος δε θυμάται το δροσερό ροδόνερο που μας περίμενε μετά την κοπιαστική ανάβαση του βουνού φτιαγμένο από την ίδια για να δροσίσει και να ευχαριστήσει όλους τους προσκυνητές; Ποιος δε θυμάται τη χαρά της για τη μεγάλη προσέλευση των πιστών που τιμούσαν τον Προφήτη Ηλία που τόσο αγαπούσε;

Ο δυναμισμός της Παρασκευής ήταν εμφανής από τα παιδικά της κιόλας χρόνια. Ήταν δεν ήταν δέκα χρονών όταν ανέλαβε να φροντίσει τα αδέρφιά της. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όταν ήταν οχτώ χρονών έφυγε με τα πόδια από τον Αρχάγγελο για να πάει στα Απόλλωνα να βοηθήσει τον πατέρα της με τα ζώα.

Τα χρόνια περνούν και η Παρασκευή φτάνει σε ηλικία γάμου. Αποφασίζει να παντρευτεί τον Μανώλη Γιακουμάκη του οποίου η ιστορία τη συγκινεί βαθιά. Η μητέρα του Μανώλη πεθαίνει πολύ νωρίς αφήνοντας πίσω της εφτά ορφανά.

Γνωρίζοντας τον Μανώλη από το σχολείο ακόμα, αφού κάθονταν στο ίδιο θρανίο αποφασίζει να μοιραστεί και το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του φροντίζοντας τα αδέρφια του.

Έτσι κι έγινε. Η Παρασκευή γίνεται η μητέρα που έχασαν και με τον Μανώλη χτίζουν μαζί μια σχέση βαθιάς αγάπης. Στη διάρκεια των χρόνων γίνεται και η ίδια μητέρα αποκτώντας τον Σαράντη και στη συνέχεια την Ανθούλα.

Το 1978 ξεκινάει η ιστορία της με τον Προφήτη Ηλία. Κάπου εδώ να σημειώσουμε ότι η γειτονιά που είναι χτισμένο το σπίτι της Παρασκευής είναι γνωστή ως «Η Στράτα του Προφήτη Ηλία».

Επί τρία συνεχόμενα βράδια βλέπει στον ύπνο της το ίδιο όνειρο. Σεισμός μεγάλος γινόταν, πέτρες μεγάλες θαρρείς πως έπεφταν. Είχε την αίσθηση πως ακόμα και το σπίτι της θα έπεφτε. Και τότε μέσα στον φόβο της άκουσε μια φωνή να της λέει: «Μη φοβάσαι! Είμαι ο Προφήτης Ηλίας με την άμαξά μου. Να έρθεις στο μοναστήρι να με βρεις και να με καθαρίσεις, γιατί είμαι μέσα στα νερά και τις βρωμιές των ζώων.»

Η Παρασκευή χωρίς σκέψη ανεβαίνει το βουνό και φτάνει στο εκκλησάκι του. Αντικρίζει ακριβώς το ίδιο θέαμα που ο Προφήτης Ηλίας της είχε περιγράψει στον ύπνο της. Αρχίζει με ζήλο και πίστη να το καθαρίζει και μέρα με τη μέρα να το φτιάχνει. Οι φορές που έφτιαξε νέο τέμπλο, γιατί είχε σαπίσει από την υγρασία, αρκετές.

H αφοσίωσή της στον Προφήτη Ηλία συγκινεί και τους πιστούς, οι οποίοι αρχίζουν να τη βοηθούν, είτε στέλνοντάς της οικονομική βοήθεια, είτε βάζοντας προσωπική εργασία στο μοναστηράκι. Ο κόπος της μεγάλος, μα η πίστη της ακόμα πιο μεγάλη. Ένα εκκλησάκι στάβλος για τα ζώα, μετατρέπεται σε ένα λαμπρό εξωκκλήσι.

Ένας νέος δρόμος ανοίγεται που οδηγεί τώρα πια μπροστά στην εκκλησάκι. Και μια μεγάλη πλατεία για πάρκινγκ περιμένει κάθε 19 Ιουλίου όλους τους πιστούς για ένα μεγάλο κι όμορφο πανηγύρι. Κι αυτό χάρη σε μια γυναίκα ταπεινή που το μόνο που ήξερε ήταν να παλεύει χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς σταματημό για να προσφέρει στον Προφήτη Ηλία το καλύτερο και το κατάφερε.

Η παρουσία του Προφήτη Ηλία στη ζωή της ολοζώντανη και τα θαύματα που της έκανε δεκάδες. Με τη βοήθειά του η κόρη της Ανθούλα αποκτά μετά από έξι χρόνια γάμου δύο παιδιά, ενώ με θαυμαστό κι ανεξήγητο τρόπο θεραπεύθηκε το σπασμένο πόδι του γιου της, όταν εκείνος ήταν στρατιώτης. Οι γιατροί είχαν διαπιστώσει πως το πόδι του είχε δέσει λάθος κι ότι η μόνη λύση ήταν να το ξανασπάσουν για να γιατρευτεί σωστά. Με τις προσευχές της Παρασκευής και τη θαυματουργική επέμβαση του Αγίου σε λίγες μόνο ώρες το πόδι του Σαράντη δεν χρειάστηκε καμιά ιατρική επέμβαση για να γίνει καλά.

Ήταν αρκετές οι φορές επίσης που η Παρασκευή ένιωθε την παρουσία του Προφήτη Ηλία μέσα στο μοναστήρι του. Μια φορά ενώ συγύριζε την εκκλησιά άκουσε δυνατό θόρυβο. Έστρεψε το κεφάλι της προς τα πάνω για να δει τι συμβαίνει και τότε σαν σε όραμα βλέπει τον Προφήτη Ηλία με την άμαξά του να περνά την είσοδο του μοναστηριού και να προσκολλάται επάνω στη μεγάλη του εικόνα.

Τα χρόνια περνούν και τα πόδια της την προδίδουν. Αυτά τα πόδια που για 47 ολόκληρα χρόνια την ανέβαζαν αναστένακτα στην κορυφή του Προφήτη Ηλία τώρα αρνιούνται να κάνουν έστω κι ένα μικρό βήμα. Εφτά χρόνια μένει στο κρεβάτι και χαίρεται της φροντίδας των παιδιών της. Παρακαλώντας μια μέρα τον Προφήτη Ηλία να την κάνει καλά τον βλέπει στον ύπνο της να της λέει πως εδώ αδυνατεί πια να της δώσει την υγεία της, μα αντίθετα στον άλλο κόσμο, τον αληθινό, της έχει ετοιμάσει θρόνο δίπλα του.

31 Ιουλίου 2023 αφήνει την τελευταία της πνοή στο σπίτι της, στη γειτονιά της Στράτας του Προφήτη Ηλία για να την οδηγήσει αυτή η στράτα κοντά του και να καθίσει στον θρόνο που της πρόσφερε η πίστη της, η αγάπη της για τον Προφήτη, η αυτοθυσία και η αυταπάρνησή της. Τα έργα της έχουν μείνει πίσω. Η δύναμη της ψυχής της θα συζητείται για χρόνια.

Τελικά δεν έχει σημασία σε ποια εποχή γεννιέται κάποιος. Δεν έχει σημασία με τι όπλα έχει να παλέψει. Δεν έχει σημασία αν είναι άντρας ή γυναίκα. Σημασία έχει να ξέρεις να παλεύεις και τη δυσκολία να τη μετατρέπεις σε πείσμα και δύναμη έτσι ακριβώς όπως έκανε ο Κιεγκουλλάς του Ποτή. Καμιά φορά δεν χρειάζεται να μιλάς για δύναμη και πίστη... χρειάζεται να αφήνεις τα έργα σου να τη φανερώνουν για αιώνες...

Ευχαριστώ θερμά την κόρη της Παρασκευής, την Ανθούλα τη Γιακουμάκη και την εγγονή της Ειρήνη Παρασκευή Φέγγου, για όλες τις πληροφορίες καθώς και για όλο το φωτογραφικό υλικό που μου έδωσαν για τη μητέρα και γιαγιά τους.