Γαβριήλ Μίσιος: Η Πρώτη Eπίσημος Σημαία της Δωδεκανήσου - 31.3.1947

Rodiaki NewsRoom

Άρθρο του Γαβριήλ Μίσιου

Γλυκύτατον θρόισμα έφερεν εις τα ώτα του λαού της Δωδεκανήσου, ότι την 30ην Μαρτίου του 1947 ήρχετο εις την Ρόδον ο πρώτος Έλλην Διοικητής, εις αντικατάστασιν του από διετίας κυβερνώντος Άγγλου στρατιωτικού τοιούτου.

Ούτω ετίθετο οριστικώς τέρμα εις την μακραίωνα δουλείαν των Δωδεκανησίων.
Έρχεται ως τοιούτος ο Αντιναύραρχος κ. Περικλής Ιωαννίδης.
Όρθρου βαθέως την 30ην Μαρτίου, οι κάτοικοι της νήσου ευρίσκονται επί ποδός δια την υποδοχήν του πρώτου Έλληνος Κυβερνήτου.

Εις την θέσιν της πόλεως Ρόδου «ΕΠΤΑ ΒΑΓΙΕΣ» συνεκεντρώθησαν και αι αντιπροσωπείαι των εν τη πόλει της Ρόδου υπαρχόντων δύο Αθλητικών Σωματείων Διαγόρα και Δωριέως, για να εκκινήσουν προς το αεροδρόμιον της Καλάθου.

Η Φιλαρμονική του Διαγόρα είναι έτοιμη εις τα γραφεία του Εθνικού Σταδίου Ρόδου.
Οι Άγγλοι αρμόδιοι όμως δεν χορηγούν αυτοκίνητον δια την μεταφοράν της.

Την Επιτροπήν του Διαγόρα αποτελούν οι κ.κ. 1) Βαρνάβας Κυραμαριός, λογιστής, 2) Αργύρης Θεοχάρης, έμπορος και 3) Ιερόθεος Σχίζας αρχιμουσικός. Την δε τοιαύτην του Δωριέως αποτελούν επικεφαλής τον υποφαινόμενον και οι κ.κ. 1) Ευστράτιος Κατσαράς, αρχιλογιστής του δήμου, 2) Εμμανουήλ Σαβ. Διακοσάββας, δημοτικός υπάλληλος και 3) Άγγελος Γιαλλούσης, υποδηματοποιός.

Μερίμνη των ενδιαφερομένων δυο σωματειακών αντιπροσωπειών, προχωρεί η Φιλαρμονική πολύ ενωρίς δια να σαλπίση το εγερτήριον των κατοίκων των κοινοτήτων διαδρομής από Ρόδου μέχρι του αεροδρομίου της Καλάθου.
Δήμαρχος Ρόδου είναι ο κ. Γαβριήλ Χαρίτος.

Αρκετήν ώραν προ της ελεύσεως του αεροπλάνου, είναι συγκεντρωμένα πλήθη αστών χωρικών, κατακλύζοντα τον γύρω του σταθμού χώρον.
Η Φιλαρμονική ενθουσιάζει τα πλήθη, των οποίων η αγωνία κορυφούται.

Αίφνης, καπέλα και μανδήλια σείονται από ενθουσιασμόν και δάκρυα συγκινήσεως γεμίζουν τα μάτια του αναμένοντος λαού.
Ειναι αισθητός πλέον ο βόμβος του αεροπλάνου και του οποίου η θέα προκαλεί τον απερίγραπτον ενθουσιασμόν.

Μετά ολίγα λεπτά της ώρας κατήρχετο του σκάφους ο πρώτος κυβερνήτης κ. Περικλής Ιωαννίδης.
Κρατεί εις το αριστερό χέρι του ένα λευκό κουτί από χαρτόνι, το οποίον ενεχείρισεν εις τον Δήμαρχον κ. Χαρίτον, ταυτοχρόνως με τον χαιρετισμόν του.

Είναι η επίσημος Σημαία του κράτους, η οποία θα ήρετο την επομένην επί του Ιστού του Κυβερνητικού Μεγάρου.

Το άκουσμα της Σημαίας εδημιούργησε κίνησιν ζωηροτάτην μεταξύ εφέδρων δια να την παραλάβουν, αλλά το λευκό κουτί με το ανεκτίμητον αντικείμενον ευρίσκετο ήδη εντός του υπ'ατμόν αυτοκινήτου της Επιτροπής του Δωριέως, χάρις εις την έγκαιρον παρέμβασιν των συμβούλων μας.

Το αυτοκίνητον του Δωριέως τελεί υπ'ατμόν, αλλά σήμα εκκινήσεως της πομπής δεν δίδεται, και η κατάστασις περιπλέκεται ολίγον με τους εφέδρους, απαιτούντας να παραλάβουν την σημαίαν.
Εκκινούμεν επιτέλους.

Με πολλήν δυσκολίαν και χάρις εις την μεγάλην δεξιοτεχνίαν του οδηγού μας, ευρέθημεν έννατοι εις την σειράν των 90 και πλέον οχημάτων μικρών και μεγάλων.
Αποτολμούμεν και ανοίγουμεν το κουτί εις τα Μάσσαρι.

Κρατεί δυνατά ο Γιαλλούσης το σημείον του Στέμματος έξω του παραθύρου του αυτοκινήτου, οι δε λοιποί κρατούν μεν δυνατά το κύριον σώμα της σημαίας δια να μη μας την αποσπάσουν τα πλήθη, διότι βαδίζουμεν μόνο με 12-14 χιλιόμετρα εντός του κατωκημένου των κοινοτήτων, Μαλώνας-Αρχαγγέλου, Αφάντου-Κοσκινού και Ασγούρου.

Εις το λεξικόν μας δε υπάρχουν λέξεις, κατάλληλοι για να περιγράψουμεν το τι εγίνετο κατά κοινονικόν σταθμόν επί τη εμφανίσει του Ναυάρχου.
Η Σημαία γίνεται αντικείμενον γονυπετήσεων και ασπασμών από γέροντες και γηρόντισσες.

Και το παραλήρημα του λαού της Ρόδου συναντάται ογκοδέστερον εις τας «ΕΠΤΑ ΒΑΓΙΕΣ», δηλαδή εις την είσοδον της πόλεως Ρόδου.
Τα αυτοκίνητα δεν προχωρούν διότι ούδείς δύνανται να συγκρατήση το πλήθος, το οποίον απήτει να πλησιάση τον Ναύαρχον.

Εις την τοποθεσίαν αυτήν είναι συνηθροισμένοι οι Ιερείς της πόλεως με επικεφαλής τον γηροντώτερον αυτών αιδ. Παπά Βενέδικτον Βενετοκλήν.
Οι αιωνόβιος ιερωμένος, εις την θέαν της Σημαίας, εγονυπέτησε μαζί με τους συναδέλφους του και υψώσας τα χείρας του ανεφώνησε: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου Κύριε.»

Ενιγκαλίστη και ησπάσθη την σημαίαν ένδακρυς.
Αυτή την μεγάλην τύχην και τιμήν είχον τα αθλητικά Σωματεία μας, επί κεφαλής τον υποφαινόμενον, να έχουν μεταφέρει την πρώτην επίσημον Ελληνική σημαίαν της Ελευθερώσεως Δωδεκανήσου.

Το παρόν άρθρο εγράφη εν Ρόδω τη 2α Φεβρουαρίου 1957