Άφησε την Αδελαΐδα για να μεγαλώσει την οικογένειά της στη Λαχανιά

Rodiaki NewsRoom

Ομορφαίνοντας το χωριό με τις πολύχρωμες τοιχογραφίες της!

Συνέντευξη στη
Βιβή Τριανταφύλλου

Ακούμε συχνά ιστορίες γι' αυτούς που φεύγουν, που αναζητούν αλλού - σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες, άλλες ηπείρους κάτι καλύτερο, μία ζωή πιο δίκαιη, πιο... ανεκτή.

Όχι επειδή το θέλουν, αλλά επειδή πρέπει, επειδή το επιβάλλουν οι συνθήκες.
Η σημερινή ιστορία δεν είναι σαν κι αυτές. Δεν είναι συχνό φαινόμενο, εξάλλου, προορισμός για μια καλύτερη ζωή να είναι κάποιο χωριό στην άκρη της χώρας. Συνήθως, τα μέρη αυτά αποτελούν την αφετηρία. Μα το «μια καλύτερη ζωή» έχει πολλές εκφάνσεις, και σίγουρα δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους.

Ζωντανό παράδειγμα αποτελεί η Έφη Μαυρομάτη που διηγείται σήμερα την ιστορία της στη «Ροδιακή» για τη μεγάλη απόφαση να αφήσει την «πόλη των Εκκλησιών», την Αδελαΐδα της Αυστραλίας, και να εγκατασταθεί μόνιμα στον τόπο του παππού της, τη Λαχανιά.

Γεννημένη στη Νότια Αυστραλία σε μια οικογένεια με ποντιακή και ροδίτικη κληρονομιά, πάντα τιμούσε τις ελληνικές της ρίζες, τρέφοντας ιδιαίτερη αγάπη για τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς, τη μουσική και την κουζίνα.

Τη Λαχανιά όμως τη γνώρισε για πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών, όπου πέρασε εκεί τρεις μήνες με τους παππούδες της. «Για μένα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, και γι’ αυτό επέστρεψα πολλές φορές, χειμώνα-καλοκαίρι. Στην Αδελαΐδα υπάρχει Σύνδεσμος Λαχανιωτών, μαζεύουμε χρήματα και διοχετεύονται όλα πίσω στο χωριό. Είναι πολύ ξεχωριστή αυτή η αγάπη που έχουν όλοι για τον τόπο τους».

Με ρίζες αμιγώς ελληνικές, η πολυπραγμοσύνη και η δημιουργικότητα ήταν στο αίμα της. Όσο ζούσε στην Αυστραλία ασχολήθηκε ως εκπαιδεύτρια στο Business Management, με την κομμωτική, την ανθοκομία, τη φωτογραφία, ενώ παράλληλα δίδασκε ελληνικούς χορούς. «Για μένα στην Αυστραλία, η καριέρα μου πήγαινε πολύ καλά, τα συστήματα ήταν εύκολα… αλλά η ποιότητα ζωής, η υγεία και η ευτυχία είναι εδώ», εξηγεί, υπογραμμίζοντας τους παράγοντες που επηρέασαν την απόφασή της.

Γιατί, το στοιχείο της ξενιτιάς για έναν μετανάστη, ακόμα κι όταν είναι πρώτης ή και δεύτερης γενιάς, πάντα σε κρατά σε μία απόσταση, σαν κάτι που σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι σαν τους άλλους. «Στην Αυστραλία, στο σπίτι μας, μεγαλώσαμε με ελληνικό φαγητό, ελληνική μουσική, ορθόδοξες παραδόσεις, έθιμα… Όταν φεύγουμε από το σπίτι και πάμε στη δουλειά, στο σχολείο, στα μαγαζιά… όλοι και όλα είναι διαφορετικά. Αυτή είναι η διαφορά με την Αυστραλία. Όταν είμαι στην Ελλάδα, αυτά που ξέρουμε από το σπίτι μας είναι παντού τριγύρω μας».

Φυσικά, πριν ακόμα εγκατασταθεί στη Λαχανιά, η Έφη δεν είχε σκοπό ν’ αφήσει ανεκμετάλλευτο το καλλιτεχνικό της ταλέντο. Από το 2016, έχει δωρίσει και ζωγραφίσει μεγάλες τοιχογραφίες στη Λαχανιά, κοσμώντας το χωριό με χρώματα και εικόνες, οι οποίες έχουν αφήσει πλέον το δικό τους αποτύπωμα, δίνοντας ξεχωριστό χαρακτήρα σε ένα από τα πιο αγαπημένα χωριά της Νότιας Ρόδου. Οι ντόπιοι χαίρονται να τα βλέπουν να ζεσταίνουν τους άλλοτε σκέτους τοίχους του χωριού, και οι τουρίστες λατρεύουν να τα φωτογραφίζουν και να μοιράζονται εικόνες από αυτή τη μικρή γωνιά του Αιγαίου σε όλο τον κόσμο.

Όταν πήραν πια την απόφαση να έρθουν στη Λαχανιά και να εγκατασταθούν στο χωριό μέσα στην περίοδο της καραντίνας, έμειναν για λίγο στο σπίτι των παππούδων της στο χωριό, ενώ αργότερα απέκτησαν το δικό τους σπίτι, όπου πλέον μεγαλώνουν την τριών ετών κορούλα τους Θεώνη-Φλώρα. Με την κορούλα της να μεγαλώνει, είναι τώρα έτοιμη να επανέλθει με τον δικό της τρόπο στην περαιτέρω στην ανάπτυξη του χωριού με τη δική της επιχείρηση. Το χωριό την έχει αγκαλιάσει, όπως κάνει με όλους άλλωστε, μα για εκείνη πλέον ένα πράγμα είναι βέβαιο: «Διχασμένη ανάμεσα στις δύο χώρες, αν μπορούσα να φέρω όλη την οικογένειά μου εδώ, δεν θα επέστρεφα ποτέ στην Αυστραλία», εξομολογείται, συμπυκνώνοντας μέσα σε λίγες λέξεις αυτό το ταξίδι πίσω στις ρίζες της.

«Θυμάμαι ότι, ο αείμνηστος παππούς μου μού είπε σε ηλικία 12, ετών σε εκείνες τις πρώτες διακοπές εδώ το 1999 να τραβήξω φωτογραφίες του χωριού γιατί πίστευε ότι δεν θα επέστρεφα ποτέ στο αγαπημένο του μέρος στον κόσμο», αναπολεί. «Θυμάμαι ότι, έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο όταν φύγαμε. Μακάρι να μπορούσε να δει τη ζωή που φτιάξαμε εδώ πέρα».

Μία ιστορία που δεν μοιάζει με τις άλλες στις λεπτομέρειες, αλλά στα βασικά: το σπίτι είναι εκεί που είναι η καρδιά και σ’ αυτό κρύβεται η ευτυχία, ακόμα κι όταν δεν είναι εξαρχής ο προφανής προορισμός.