Μαρτίνος Κανελλάκης: Ο Κολοσσός της Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Τον Γιώργο τον Μπαρμπούτη τον συνάντησα μόνο μία φορά. Αυτό έγινε με δική μου πρωτοβουλία γιατί ήθελα να έχω μια άμεση πληροφόρηση γι’ αυτά που λέει και γράφει για τον Κολοσσό.

Ειδικότερα, για να ξεκαθαρίσω μέσα μου όλες τις αντικρουόμενες απόψεις που γράφονται τις τελευταίες ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όποτε αναφέρεται κάποιος σε αυτό το θέμα.

Ήρθε ακριβώς στην ώρα του. Σοβαρός, ευγενικός, λιγομίλητος. Μπήκα αμέσως στο θέμα ρωτώντας τον ευθέως τι είναι ο Κολοσσός της Ρόδου γι’ αυτόν.

Άρχισε απλά, με λίγες λέξεις , να μου περιγράφει την εικόνα, μία εικόνα που όπως είπε, όσο ελκυστική και αν ακούγεται για την ανακατασκευή του όποιου φανταστικού ομοιώματος του παλαιού Κολοσσού, η κατασκευή αυτή θα μας γύριζε στο παρελθόν και οι λαοί χρειάζονται απελπισμένα ένα μέλλον.

Ακόμα και οι αρχαίοι όταν έκαναν τον Κολοσσό, χρησιμοποίησαν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας της εποχής τους για να τον κατασκευάσουν ακριβώς γιατί ήθελαν να δείξουν το μεγαλείο της Ρόδου στο μέλλον.

Όσο προχωρούσε η ώρα, η συζήτηση τον συνεπήρε και άρχισε να χάνεται μέσα στα λόγια του, στις σκέψεις του, στο όραμά του.

Μιλούσε για τον Κολοσσό, χωρίς κνήμες, γλουτούς, μανδύες, ακτίνες , αλλά για ένα έργο που θα παρέπεμπε στον Κολοσσό και θα αντιπροσώπευε τις πανανθρώπινες αξίες, ένα έργο που θα μιλούσε για την ειρήνη, τη συμφιλίωση, τον πολιτισμό.

Ένα έργο στο σταυροδρόμι των πολιτισμών, μια πόρτα που θα άνοιγε, θα ένωνε την Ανατολή και την Δύση. Ένα έργο συνάντησης όλων των λαών της γης, που θα εκπέμπει Ελληνικό Φως και Πολιτισμό για εκατοντάδες χρόνια μετά, όπως είναι η Ακρόπολη αλλά και το άγαλμα της Ελευθερίας, ο πύργος του Eiffel, η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ένα έργο που θα επιζήσει όταν θα έχουν σβήσει όλα τα φανταχτερά Λας Βέγκας ανά τον κόσμο.

Ταυτίστηκα μαζί του αλλά και συνειδητοποίησα επίσης πόσο δύσκολο θα ήταν ακόμα και για τον καλύτερο ομιλητή να βγάλει από μέσα του το όραμα που έχει για τον Κολοσσό.

Το όραμα που θα έπρεπε να ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ για τον Κολοσσό. Ναι, θα έρθουν και οι τουρίστες, ναι θα γεμίσουν και τα μαγαζιά και τα εστιατόρια, εκεί είναι πραγματικά το θέμα ή η υπερηφάνεια που θα νιώσουμε ΟΛΟΙ για αυτό το έργο.

Μια υπερηφάνεια που είχαμε όλοι οι Ροδίτες για τον τόπο μας τις δεκαετίες του πενήντα, εξήντα και εβδομήντα.

Που ακούγαμε τις λέξεις Ρόδος, Τσαμπίκος, Λίνδος, Παλιά Πόλη, Μαδράκι, Ροδίνι και σηκωνόταν η τρίχα μας. Μια υπερηφάνεια που στον δρόμο την χάσαμε και αυτή είναι η μοναδική ευκαιρία να την ξαναβρούμε.

Με θλίψη, σκέφτηκα όσο τον άκουγα, ότι ο Γιώργος Μπαρμπούτης ήταν ένας... «ΞΕΝΟΣ», και αν και ξένος ήρθε και ζυμώθηκε με τη Ροδίτικη γη και έγινε ένα με αυτήν.

Οραματίστηκε μια Ρόδο διακόσια χρόνια μετά να είναι ξανά το ζηλευτό επίκεντρο της ιστορίας.

Με θλίψη σκέφτηκα, ότι αυτός ο άνθρωπος, αγωνίζεται είκοσι χρόνια τώρα να περάσει αυτό το όραμα και ενώ θα έπρεπε να ανοίξει διάπλατα κάθε πόρτα για να εκπληρωθεί αυτός ο ιερός σκοπός των Ροδίων, συναντάει γεννήματα της Ροδιακής γης που απαξιώνουν και κλείνουν πόρτες σε αυτό το όραμα.

Σας προτρέπω λοιπόν όλους να ταξιδέψετε μαζί του ΤΩΡΑ σε αυτό το ταξίδι, διακόσια χρόνια μετά εμείς δεν θα ζούμε αλλά το όνειρο αυτό όλων μας θα είναι ακριβώς ΕΔΩ. Τώρα πια “alea jacta est” (ο κύβος ερρίφθη).

Άρθρο του Μαρτίνου Κανελλάκη
Χειρουργού Οφθαλμιάτρου