Θανάσης Καραναστάσης: Με τους... κράχτες στην Ευρωβουλή

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θανάσης Καραναστάσης

Έχω την εντύπωση, ότι στις 9 Ιουνίου θα διεξαχθούν Εθνικές και όχι Ευρωεκλογές.

Το λέω γιατί στον εν εξελίξει προεκλογικόν αγώνα οι περισσότερες αναφορές έχουν σχέση με εσωτερικά θέματα και όχι με ευρωπαϊκά.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναλίσκονται σε άγονες και χωρίς ουσία αντιπαραθέσεις. Δεν γίνεται σοβαρή συζήτηση για τη σημασία αυτών των εκλογών. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι κουρφαίος θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί μέσα παίρνονται αποφάσεις για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, για οικονομικά θέματα, για θέματα εξωτερικής πολιτικής πολιτικής και άμυνας, για ζητήματα διεθνών σχέσεων.

Η χώρα μας πρέπει να συμμετέχει ενεργά στις διαδικασίες της Ευρωβουλής διότι αυτές αφορούν κατά καιρούς και τα ελληνικά συμφέροντα. Γύρω από το Ευρωκοινοβούλιο λειτουργούν επίσης διάφορα λόμπι, τα οποία προωθούν εθνικά και κλαδικά συμφέροντα.

Και σ’αυτά πρέπει η χώρα μας να έχει κάποια παρουσία. Τέτοια ζητήματα δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς στην κοινή γνώμη από κανέναν. Δεν αρκεί η προτροπή να μην υπάρξει «χαλαρή» ψήφος. Ο πολίτης πρέπει να έχει επίγνωση και ποιους θα στείλει να μας εκπροσωπήσουν στα ευρωπαϊκά όργανα.

Δυστυχώς και σ’αυτές τις εκλογές δεν προβλέπεται, ότι θα εκλεγούν οι καλύτεροι. Αυτό συνάγεται από τη σύνθεση των ψηφοδελτίων όλων των κομμάτων. Για άλλη μία φορά προκρίνεται η συνταγή των... κραχτών. Αυτών δηλαδή που θα κουβαλήσουν τις περισσότερες ψήφους.

Και είναι οι γνωστοί, λόγω δημοσιότητας, αθλητές, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, άνθρωποι της τηλεόρασης κ.ά. Φυσικά όλοι έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα τού εκλέγεσθαι. Το ερώτημα είναι, αν έχουν και τα προσόντα για μία ευπρόσωπη παρουσία στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Οι εν λόγω υποψήφιοι γνωρίζουν, ας πούμε, κάποιες ξένες γλώσσες; Ομιλούν τουλάχιστον καλά Αγγλικά; Διαθέτουν στοιχειώδη Πολιτική Παιδεία; Ασχολήθηκαν ποτέ με τα κοινά; Έχουν κάποια γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων; Το ότι είναι «αναγνωρίσιμοι» δεν έχει καμία σχέση με τις ευθύνες που απαιτεί το αξίωμα του ευρωβουλευτή.

Η δική τους «αναγνωρισιμότητα» λειτουργεί απλώς και μόνον εις βάρος άλλων συνυποψηφίων τους που διαθέτουν σοβαρά εφόδια για να μπουν στην Ευρωβουλή. Σ’αυτή την περίπτωση παύει να ισχύει η αρχή της «ισότητας των όπλων». Και αυτός που χάνει είναι η ίδια η χώρα μας.

Για παράδειγμα: ένας από τους υποψήφιους είναι ο γνωστός... προστάτη, των συνταξιούχων. Σίγουρα θα εκλεγεί και με μεγάλη διαφορά ψήφων από τους υπόλοιπους. Στην Ευρωβουλή τι θα κάνει; Θα ταράξει τους άλλους ευρωπαϊκούς στη φλυαρία; Αυτή θα είναι η στήριξη των ελληνικών συμφερόντων;

Ένας άλλος, πρώην παίκτης του Survivor. Με τι θα ασχοληθεί εάν εκλεγεί; Θα κάνει απλώς τα... γλυκά μάτια στις Ευρωπαίες συναδέλφους του; Όλοι οι υποψήφιοι έχουν ισχυρό κίνητρο για να επιδιώξουν να καταλάβουν καμίαν έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι ο μεγάλος μισθός και ό,τι άλλο προστίθεται σ’αυτόν.

Με τη λήξη της πενταετούς θητείας τους θα έχουν φτιάξει ένα γερό κομπόδεμα. Ορισμένοι θα έχουν τότε τον πειρασμό να αντιγράψουν το «μοντέλο» Παπαδημούλη: να αγοράσουν καμιά εικοσαριά ακίνητα!

Η Ελλάδα ποιο όφελος θα έχει από τέτοιους τύπους; Αν υπερβάλλω θα το δείξει η ζωή, όπως θα έλεγαν κάποιοι σοφοί... Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα θα όφειλαν να εξηγήσουν επαρκώς στους πολίτες τι διακυβεύεται στις εκλογές της 9ης Ιουνίου. Να τονίσουν την ανάγκη εκλογής των καλύτερων. Διότι, το θέμα εδώ, δεν αφορά τα... λαχανάκια Βρυξελλών.