Φίλιππος Ζάχαρης: Το παραμύθι μιας αντιφατικής κοινωνίας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Φίλιππος Ζάχαρης
zachfil64@gmail.com

To ίδιο το σύστημα φτάνει τον κόσμο στα άκρα, την ίδια στιγμή που συντηρεί τη νοσηρότητα και εκπαιδεύει τους πολίτες στη διαιώνισή του. Αντιθέσεις ορατές αλλά πάντα με θύτες και θύματα, αν κρίνει κανείς από τις καθημερινές συζητήσεις που γίνονται στους δρόμους και τα σοκάκια.

Ακόμη και μέσα στην ίδια τη Βουλή ακούει κανείς ρητά του τύπου «τίποτε δεν αλλάζει» και αναρωτιέται πόσο χρήσιμες είναι κάθε λογής διαφωνίες και απολογίες από τις επερωτήσεις, από τη στιγμή που οι βουλευτές όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων πουλούν εξυπηρετήσεις.

Θα έλεγε κανείς, ότι ακόμη και αυτές οι θεαματικές επερωτήσεις που στοχεύουν να μεταφέρουν σε ανοιχτή ακρόαση τα προβλήματα των περιφερειών των κατά τόπους βουλευτών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξυπηρέτηση των βουλευτών στους ψηφοφόρους τους, καλυμμένες από την δημοσιοποίηση των κατά τόπους παθογενειών και ελλείψεων.

Αν δεν ήταν έτσι, όλα τα προβλήματα που διαιωνίζονται εδώ και δεκαετίες θα είχαν επιλυθεί και δεν θα χρειαζόταν καμία επιπλέον επερώτηση. Επειδή όμως, αμέσως θα υπάρξει αντίλογος πως αυτό σημαίνει δημοκρατία, το αντιτάσσω με τις αναρίθμητες επερωτήσεις που δεν έμειναν μεν αναπάντητες αλλά που οι απαντήσεις δεν οδήγησαν ποτέ στο αντίστοιχο πρακτικό αποτέλεσμα. Η ιστορία είναι μόνο το να δικαιολογήσουν οι βουλευτές τη θέση και τους μισθούς τους. Αλλά δεν εστιάζω όμως στους βουλευτές, μιας και αυτή είναι η δουλειά τους.

Εστιάζω στα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που αλλάζουν πολιτικά στρατόπεδα σαν τα πουκάμισα, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των ηχηρών μεταγραφών από το ένα κόμμα στο άλλο σημαινόντων προσώπων που πρωταγωνιστούν στον πολιτικό στίβο. Οι πολίτες, πιστοί από την μια στην κομματική δουλοπρέπεια, πράττουν από την άλλη βάσει αυτών που βλέπουν, ξεπουλώντας «ιδεολογίες» όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Μεταμορφώνονται τρόπον τινά ως χαμαιλέοντες που απαγκιάζουν μόνο όταν πάψει ο κίνδυνος, εν προκειμένω μετά την κατακραυγή. Θα έλεγε κανείς πως, μεγάλο μέρος των πολιτών λειτουργούν σαν χρήσιμοι ηλίθιοι στα τερτίπια των κομμάτων. Έχουν βέβαια πάντα κάποιο όφελος, όμως αυτό είναι πρόσκαιρο και κυρίως επειδή διεκδικούν την διαχρονικότητα, αλλάζουν με την πρώτη ευκαιρία κασέτα.
Αυτό που λείπει απελπιστικά από τους πολίτες είναι η κατάρτιση και η πολιτική παιδεία και ο λόγος είναι απλός, καθώς ο στόχος δεν υπάρχει. Προσπαθούν δηλαδή όλες και όλοι ν’ αλλάξουν τα ισχύοντα δεδομένα και να τροποποιήσουν απλά την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Δεν επιθυμούν ανατροπές, δε θέλουν τη ριζική αλλαγή του κατεστημένου κοινωνικού νοήματος, που έχει αντανάκλαση στην οικογένεια, τον έρωτα, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τη φιλία και τις συναλλαγές. Και ενώ όλα αυτά συντηρούνται με τις ίδιες και ίδιες πράξεις, οι πολίτες παραμένουν ανικανοποίητοι και τα βάζουν με το κράτος.
Άλλοι μάλιστα σπεκουλάρουν πομπωδώς το εργατικό κράτος εν έτη 2024 όπου δεν υφίσταται καν εργατικό προλεταριάτο, άλλοι αναμασούν κευνσιανικές μεταρρυθμίσεις και άλλοι ορέγονται νέες χούντες και πραξικοπήματα.

Αυτή είναι η θλιβερή εικόνα μιας κοινωνίας σε παράλυση, ιδεολογική και πνευματική. Αυτός είναι ο κόσμος στην Ελλάδα όπου στο τέλος κάθε συζήτησης αναζητείται το καλύτερο εργασιακό πόστο με τις θελκτικότερες οικονομικές απολαβές.

Είναι το «τι κάνουμε τώρα χωρίς τους βαρβάρους», τι γίνεται από τη στιγμή που έκλεισε οριστικά ο κύκλος της μεταπολίτευσης και δη με τον χειρότερο τρόπο.
Τι μένει από όλα αυτά; Η αντιπαράθεση και η φιγούρα στα social media, οι σαγηνευτικές εικόνες για το πού θα πάμε το Πάσχα και σε ποια εκκλησιά θα ζητήσουμε μετάνοια στη θέα του μαρτυρικού εσταυρωμένου.

Φτάνουμε λοιπόν στα άκρα, τα βάζουμε με το ίδιο το σύστημα εξουσίας, καταριόμαστε την κυβέρνηση και ποντάρουμε στην αντιπολίτευση που κατά βάθος ξέρουμε, πως όχι απλά δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό μόλις αποκτήσει κυβερνητικά οφίτσια, αλλά θα συνεχίσει πιστά τις πολιτικές των περικοπών, όποτε χρειαστεί. Και σίγουρα θα χρειαστεί. Το πρόβλημα λοιπόν είναι οι ίδιοι οι πολίτες και οι επιλογές τους, το γεγονός ότι ουσιαστικά παραμένουν στις θέσεις τους χωρίς διάθεση αλλαγής. Υπάρχουν, βέβαια, και οι γυρολόγοι των ιδεολογιών του δρόμου, οι υπερασπιστές των θεωριών πως το πεζοδρόμιο δίνει πάντα τις πρέπουσες απαντήσεις.

Τις είδαμε και αυτές τις «αντιιμπεριαλιστικές» λύσεις στη Σοβιετική Ένωση, στα Γκουλάγκ, τα ψυχιατρεία και τη Σιβηρία. Βίωσε ο κόσμος τη δικτατορία του κόμματος και τα πολυτελή αυτοκίνητα των κομματικών στελεχών όταν ο λαός πεινούσε και λιμοκτονούσε από τις απαγορεύσεις.

Ψιλά γράμματα βέβαια για τους κατέχοντες την ύψιστη πολιτική αλήθεια. Οι πολίτες όμως δεν θα πάψουν να καταγγέλλουν τα κράτη, την ίδια τους τη θέση, το κοινωνικό κατάντημα και την παρακμή. Και το πρόβλημα θα διαιωνίζεται και οι επερωτήσεις στη Βουλή θα πέφτουν βροχή για εντυπωσιασμό και κυρίως μετά από τα εκάστοτε τραγικά γεγονότα που τις προκαλούν.

Το πρόβλημα μέσα στο πρόβλημα, οι θύτες που είναι και θύματα, οι εξουσιαζόμενοι που και τι δεν θα έδιναν να γίνουν εξουσιαστές. Το ίδιο και απαράλλακτο παραμύθι μιας κοινωνίας σε απόλυτη αντίφαση.
Μιας κοινωνίας χωρίς πολιτική κρίση, γνώση αλλά κυρίως Παιδεία. Με πολίτες που φωνασκούν και σιωπούν μεγαλειωδώς, αναλόγως των ατομικών τους συμφερόντων.