Ηλίας Καραβόλιας: Η κρυφή συνδεσμολογία της παγκοσμιοποίησης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Τις 40,000 μονάδες έφθασε ο αιματοκρίτης του καπιταλισμού ( Dow Jones) και συνεχίζει ακάθεκτος αγνοώντας- στη σημερινή υπερσυνδεδεμένη γεωπολιτική ανισορροπία- πολέμους και εκτίναξη πληθωρισμού, επιτοκίων, ενεργειακών αγαθών, τροφίμων.

Ο Leonard στο πρόσφατο βιβλίο του Ανειρήνευτη Εποχή (εκδ. Ασίνη) μιλάει κάπου για την «κρυφή συνδεσμολογία της παγκοσμιοποίησης»: αυτή την αόρατη συγκολλητική ουσία που ενώνει τον πλανήτη σε μια οθόνη του smartphone, φέρνοντας όμως κοντά και τον κίνδυνο, τον πόλεμο, την καταστροφή.

Αυτή ακριβώς η συνδεσμολογία είναι που σήμερα αναποδογυρίζει και την ιστορία της οικονομικής σκέψης αφού καμία θεωρία, καμία σχολή, κανένα δυναμικό μοντέλο, ή στοχαστική ανάλυση, δεν μπορεί να εξηγήσει τον αχαλίνωτο πλούτο στην Wall Street.

Η κρυφή λοιπόν συνδεσμολογία της παγκοσμιοποίησης είναι η λογικοφανής εξήγηση: τα πάντα δικτυωθήκαν, οι ταχύτητες εκτοξεύτηκαν, το κεφάλαιο είναι σε διαστημική τροχιά και μάλιστα άυλο και απεδαφικοποιημένο.
Οι νέοι χώροι του πλασματικού κεφαλαίου είναι οι κεφαλαιοποιήσεις των δυο και τριών τρις δολαρίων (όπως το ακούτε) που γεννάνε οι συναλλαγές υψηλής συχνότητας.

Οι μετοχές εκτοξεύονται μέσα από τα smartphones όπως π.χ. το iPhone, το απόλυτο προϊόν της παγκοσμιοποίησης (συναρμολογείται σε δεκάδες διαφορετικές χώρες) και το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ιστορίας (που έχει ως ιδιοκτήτη και την ίδια την ανθρωπότητα που το χρησιμοποεί).

Στις ΗΠΑ λοιπόν τα πάντα φαίνεται να τρέχουν ξέφρενα. Αλλά όχι ακριβώς τα πάντα. Ο νομπελίστας καθηγητής A. Deaton με άρθρο του στο Project Syndicate προειδοποίησε πριν δύο χρόνια ότι οι μέσοι μισθοί έχουν παραμείνει στάσιμοι τα τελευταία 50 χρόνια στις ΗΠΑ και φυσικά συμβάλλουν στην αύξηση των ανισοτήτων.

Εννοείται ότι πριν 50 χρόνια το αμερικανικό χρηματιστήριο, στις 1,000 μονάδες τότε, δεν μπορούσε να «προβλέψει» κάτι τέτοιο. Λογικό, αφού μόνο κέρδη εταιρειών προεξοφλούν οι τιμές των μετοχών - ποτέ την αξία του μισθού.

Αλλά αυτό συμβαίνει και τώρα: ουδόλως συγκινείται η Wall Street) απο το γεγονός ότι ο ελάχιστος ομοσπονδιακός μισθός στις ΗΠΑ παραμένει στα 7,25 $ την ώρα και δεν έχει αυξηθεί απο τον Ιούλιο του 2009. Ξέρετε που ήταν ο δείκτης Dow Jones τότε; Στις 8,000 μονάδες. Δηλαδή έχει αυξηθεί σχεδόν 500%!

Το ημερομίσθιο όμως, αυτό το μικρό «μυστικό» πίσω από τα προσδοκώμενα κέρδη και την αύξηση της παραγωγικότητας, αυτή η κρυφή δύναμη της αμερικανικής αλλά και κάθε άλλης οικονομικής ηγεμονίας, αυτό που δεν αναφέρεται ποτέ στην κρυφή συνδεσμολογία της παγκοσμιοποίησης, παραμένει στα ίδια επίπεδα.

Ποιος μιλάει όμως σήμερα για την αμοιβή του εργαζόμενου και για το χάσμα μεταξύ μισθών και προεξόφλησης εταιρικών μερισμάτων, τη μεγάλη διαφορά μεταξύ εργατικού κόστους και επιχειρηματικού κέρδους;

Ποιος τολμάει να πει ότι δεν μεγαλώνει για όλους ο πλούτος όταν εκτοξεύονται οι μετοχές αφού (υποτίθεται) ότι αυξάνονται και οι μελλοντικές συντάξεις των εργαζόμενων; (εκεί είναι επενδυμένο μεγάλο μέρος των ταμείων).

Η αλήθεια είναι ότι με το διαδίκτυο, τη χωρική διέξοδο του κεφαλαίου, πολλοί προσπαθούν να μάθουν τον κόσμο όπως π.χ. να εξηγήσουν τι συμβαίνει σήμερα και τα πάντα εκτοξεύονται ενώ οι πόλεμοι καλά κρατούν.

Αλλά είναι μάλλον αφελής όποιος μπερδέψει την ανάλυση της τωρινής παγκόσμιας οικονομίας και της γεωπολιτικής με την παράνοια της υπερπραγματικότητας του αλγοριθμικού σύμπαντος και της υπερμόχλευσης στα χρηματιστήρια.
Άλλωστε, οι εντολές των επενδυτών για τα τρις των κεφαλαιοποιήσεων δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τούς νεκρούς στη Γάζα και την Ουκρανία...