Κυριακή Πετρίδου: «Ροδιακή», γι’ αυτό υποκλινόμαστε...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Κυριακή Πετρίδου
Δημοσιογράφος
Ρεπορτάζ Τοπικής Αυτοδιοίκησης/
Ελεύθερο ρεπορτάζ

Και ξαφνικά… με “χτύπησε”: 29 από τα 110 χρόνια αυτού του ιστορικού εντύπου, έχω τη μοναδική τιμή να είμαι μέρος του!
Μέρος ενός ονόματος που είναι βαρύ σαν ιστορία. Που είναι ιστορία. Η ιστορία αυτού του ταραγμένου, «δύστροπου», αλλά και συναρπαστικά όμορφου τόπου.

Ε, δεν είναι και λίγο να την καταγράφεις για πάνω από έναν αιώνα! Άσε που η ιστορία του κάθε άλλο παρά συγκρίνεται με κάποιας... σκανδιναβικής επαρχίας ή ενός χωριού λίγο έξω από την Ελβετία, ας πούμε...

Ήταν, λοιπόν, πριν από 29 χρόνια, στις 5 Αυγούστου του 1996, όταν ανέβηκα τα σκαλιά της «Ροδιακής» και χτύπησα την πόρτα. Δεν μου άνοιγε κανείς όμως! Και πάνω που ήμουν έτοιμη να φύγω, μου άνοιξε ο Μιχάλης ο Μαστής (σ.σ. ο σημερινός διευθυντής μας - ακόμα... μνημονεύει τη στιγμή αναλόγως!).

Πού να φανταζόμουν τότε ότι η πόρτα αυτή θα «άνοιγε» σε έναν ολόκληρο άλλο «κόσμο» που δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε! Κάτι σαν... την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων αισθανόμουν: όλα καινούργια, μυστηριώδη, «μαγικά» στον κόσμο των εφημερίδων! Οι άνθρωποι, οι κώδικες, μα πάνω απ’ όλα η δουλειά η ίδια.

Έβλεπα με δέος τους δημοσιογράφους να δουλεύουν - καθώς περνούσαν τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι περνούσα εκπαίδευση που δεν θα μπορούσε να μου είχε δώσει κανένα πανεπιστήμιο: από το πώς το... αμελητέο και περιφρονημένο, για την ύλη μιας εφημερίδας, μονόστηλο για τη λακκούβα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή κάποιων ανθρώπων, μέχρι πώς το «άνοιγμα» (σ.σ. το πρώτο θέμα δηλαδή) μπορεί να διαμορφώσει κλίμα και σίγουρα αποτυπώνει τον «παλμό» της κοινωνίας σε μία χρονική περίοδο!

Ακόμα και τόσα χρόνια μετά, όταν η δουλειά πια γίνεται συνήθεια και «υποχρέωση», όταν ξέρεις καλά ότι αλλιώς την είχες πλασμένη στο μυαλό σου, για μένα δεν μοιάζει με καμιά άλλη!
Όταν «σκάει» ένα θέμα, όταν «πέφτω πάνω» σε έναν άνθρωπο που η ιστορία του με ιντριγκάρει και θεωρώ πως αξίζει να ειπωθεί, όταν η μέρα ξεκινάει και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει και πώς θα τελειώσει, όταν νιώθω εκείνο το «μυρμήγκιασμα» ότι εδώ «έχει ψωμί», δεν μπορώ να το συγκρίνω με κάτι άλλο!

Και σήμερα, έχοντας κλείσει σχεδόν τρεις δεκαετίες και έχοντας ταυτίσει ολόκληρο τον εργασιακό μου βίο σ’ αυτή τη δουλειά με τη «Ροδιακή», σήμερα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο - όπως τίποτα άλλωστε. Πολύ εύκολα τα πράγματα θα μπορούσαν να μην έχουν εξελιχθεί έτσι. Ειδικά σ’ αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω αν είναι τύχη ή αν το έκανα εγώ - σίγουρα έχει να κάνει και με το γεγονός ότι κάποιοι κάτι «είδαν» σε μένα - πάντως, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, νιώθω τυχερή.

Το έχουν πει συνάδελφοι που έκαναν καριέρα σε αθηναϊκές εφημερίδες αλλά ξεκίνησαν από εδώ: «Στη “Ροδιακή” έγινα δημοσιογράφος» - και πιστεύω ότι ισχύει. Στην Αθήνα δεν είχαν να τους προσθέσουν τίποτα.

Γιατί η «Ροδιακή», με ό,τι έχει να της προσάψει κανείς στο πέρασμα τόσων χρόνων, είναι σχολείο, είναι μεράκι, είναι «οικογένεια» στο τέλος-τέλος. Κι αν υπάρχουν στιγμές σ’ αυτή την πλεονέκτρα τη δουλειά, που τα θέλει όλα δικά της και δεν ευχαριστιέται με τίποτα - ειδικά σήμερα, που φθάνουμε στα όριά μας, που η κούραση είναι εμφανής και οι ρυθμοί αδιανόητοι - θα βρούμε από κάπου να πιαστούμε για να βγει το θέμα, για να «κλείσει» η εφημερίδα, για να βγει η μέρα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το: «Μα είναι η “Ροδιακή”. Θα το κάνω για την εφημερίδα». Κι αυτό δεν χρειάζεται πια να το λέμε. Είναι στο βλέμμα μας.

Για εμάς, τους ανθρώπους της, αυτό το τελευταίο είναι πια μέρος του εαυτού μας.
Μα η «Ροδιακή» είναι και οι άνθρωποί της. Αυτοί που μας έμαθαν τη δουλειά, που μας στήριξαν - εμφανώς ή αφανώς - που μας έκαναν δημοσιογράφους, αλλά πάνω απ’ όλα, μας δίδαξαν την αγάπη και τον σεβασμό για το Μέσο που εργαζόμαστε.

Γιατί είναι η «Ροδιακή» και είναι η νεότερη ιστορία αυτού του τόπου. Γιατί είναι η «Ροδιακή» και άντεξε πολέμους, δικτατορίες, κρίσεις και πανδημίες. Γιατί είναι η «Ροδιακή» και αντέχει. Για τον κόσμο της.
Και γι’ αυτό υποκλινόμαστε...