Γιάννης Παρασκευάς: Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (Φ.Π.Α.)

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς

Τι είναι ο Φ.Π.Α.; Είναι ένας φόρος οριζόντιος-ισοπεδωτικός, ένας πέλεκυς που πέφτει επί δικαίων και αδίκων, και μελετήθηκε και επιβλήθηκε από την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Το ευρωπαϊκό κατεστημένο ρύθμιζε και ρυθμίζει τους κανόνες εφαρμογής του σε όλες τις χώρες της Κοινότητας, δίνοντας όμως και την ευχέρεια στις εθνικές κυβερνήσεις για κάποιες διαφοροποιήσεις.

Στην περιοχή μας, μετά την απελευθέρωση, είχε καθιερωθεί μια ευνοϊκή φορολογική πολιτική σαν μέτρο υποβοηθητικό για την επούλωση των πληγών μετά τα τόσα χρόνια κατοχής από διάφορους κατακτητές.

Προϊόντος του χρόνου, όλες αυτές οι ρυθμίσεις εξαφανίστηκαν με διάφορες δικαιολογίες και δικές μας ηθελημένες ή αθέλητες αδυναμίες.

Χρόνια τώρα, εμφανίζεται με μικρές ή μεγάλες εντάσεις το αίτημα της εφαρμογής μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά μας, με κύριο επιχείρημα το απομακρυσμένο της περιοχής και τη νησιωτικότητα.

Το ΑΙΤΗΜΑ δεν είναι μόνο δίκαιο, αλλά είναι αναγκαίο για την εξισορρόπηση των δυσμενών συνθηκών λειτουργίας της αγοράς. Οι όροι και οι συνθήκες λειτουργίας της παραγωγής και της αγοράς οφείλουν να είναι οι ίδιοι σε όλη τη χώρα, λαμβανομένης υπόψη της γεωγραφικής θέσης της περιοχής.

Τα αίτια των δυσμενών συνθηκών λειτουργίας παραγωγής και αγοράς δεν εξαλείφονται μόνον με την κάποια μείωση των συντελεστών του ΦΠΑ.

Το πρόβλημα της στρεβλής λειτουργίας της παραγωγής και της αγοράς είναι πολυπαραγοντικό και δεν αφορά μόνο την περιοχή μας, στην οποία είναι δυσμενέστερο, αλλά αφορά όλη τη χώρα.

Ίσως είμαστε εξαίρεση από όλες τις δήθεν πολιτισμένες χώρες, στις οποίες υπάρχουν οι περισσότερες επιβαρύνσεις, που έχουν επιβληθεί με τη μορφή τελών, παράβολων, ειδικών φόρων, ειδικών εισφορών κ.λπ., και οι οποίες αποδεκατίζουν τα πενιχρά εισοδήματα.

Ο αριθμός όλων αυτών των ειδών των επιβαρύνσεων ξεπερνά τον αριθμό σαράντα (40) και δεν υπάρχουν διακρίσεις στο που επιβάλλονται και ποιοι είναι αυτοί που έχουν αυτήν τη φοροδοτική ικανότητα.

Η επί μέρους επίλυση ή άμβλυνση των επιπτώσεων μιας άδικης, οριζόντιας φοροεισπρακτικής πολιτικής δεν δίνει λύσεις στο συνολικό πρόβλημα που γενικά αντιμετωπίζουμε ως χώρα.

Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι το μακρύ χέρι του κράτους για την είσπραξη δημοσίων εσόδων και ταυτόχρονα τα έσοδα το μέσο για την άσκηση πολιτικής και υλοποίησης στόχων.

Στη χώρα μας και τα δύο είναι στρεβλά: η είσπραξη φόρων επιβαρύνει την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου και μέσω των διαφόρων φοροαπαλλαγών ευνοεί τους έχοντες και κατέχοντες.

Έχουμε ως χώρα απαρνηθεί την προοδευτική φορολόγηση των εισοδημάτων, ενισχύοντας την υπερσυγκέντρωση πλούτου, με την ταυτόχρονη φτωχοποίηση των αδύναμων οικονομικά τάξεων.

Η άμεση φορολόγηση εισοδημάτων συμμετέχει στα δημόσια έσοδα με πολύ μικρό ποσοστό. Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων προκύπτει από οριζόντια-άδικα-στρεβλά φορολογικά μέτρα.

Πρωταρχική κοινωνική απαίτηση οφείλει να είναι:
Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ στο σύνολό του, με στόχους:

• την προοδευτική φορολογική επιβάρυνση των εισοδημάτων
• τη χρήση του δημόσιου πλούτου για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας
• την εφαρμογή πολιτικών ΑΠΟΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ και ενίσχυσης των περιφερειών
• τη ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ και ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
• την οικονομική αυτοδυναμία των θεσμών ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και την ποσοστιαία απόδοση μέρους των φορολογικών εσόδων σε αυτούς
• κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους των διαφόρων τελών και φόρων, όπως ο ΕΝΦΙΑ, το ΤΑΠ, τα έσοδα των αρχαιολογικών χώρων, τα έσοδα από παραλίες να αποδίδονται στους δήμους
• κατάργηση του συγκεντρωτικού κράτους, νέα διοικητική δομή, νέα κατανομή αρμοδιοτήτων με την ταυτόχρονη χρηματοδότηση
• σχεδιασμός και χρηματοδότηση για τις μεγάλες αλλαγές στην ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ ΥΠΟΔΟΜΗΣ, ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΣΤΕΓΗ με διαφανείς διαδικασίες.
  Τα προβλήματα της περιοχής μας δεν θα βρουν λύσεις και απαντήσεις όσο αυτό εξαρτάται από το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΕΝΤΡΟ. Οι ΑΡΧΟΝΤΕΣ του ΤΟΠΟΥ και ο ΛΑΟΣ πρέπει να γίνουν αφεντικά στον τόπο τους. Οι τοπικές εξουσίες ΔΕΝ ΕΠΑΙΤΟΥΝ, μόνο ΑΠΑΙΤΟΥΝ.
  Είναι άθλια η εικόνα των τοπικών αρχόντων στον προθάλαμο γραφείων υπουργών με απλωμένο το χέρι ως ΕΠΑΙΤΕΣ.
  Η θέση αυτή θίγει μικρό μέρος των όσων έχει ανάγκη ο τόπος. Είναι μια μικρή ενόχληση για σκέψη και προβληματισμό και παραίνεση. Τίποτα δεν χαρίζεται. Η κοινωνική πίεση είναι το μέσο για τον εξαναγκασμό των πολιτικών ηγεσιών να αλλάξουν ρότα.