Η περίπτωση του Καστελλορίζου

Rodiaki NewsRoom

Τη φράση του Διονύση Σαββόπουλου, αντί να κάνουμε εμπάργκο στα Σκόπια θα μπορούσαμε να ανοίξουμε ένα μεγάλο Σούπερ Μάρκετ στη γειτονική χώρα κι όλα θα είχαν λυθεί, μου ‘ρθαν στο νου χτες μ’ αυτά που μου διηγήθηκε ο Γιάννης ένας εκλεκτός συνάδελφος που είχε πάει διακοπές στο Καστελλόριζο.

Δεν ξέρω αν έχετε πάει στο μικρό αυτό νησάκι στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας; Βρίσκεται στην αγκαλιά της Τουρκίας ένα μίλι από τις τουρκικές ακτές, αλλά πάνω από 70 μίλια ή 5 ώρες με το πλοίο από την πιο κοντινή ελληνική ακτή στη Ρόδο!

Την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο ιστορικό Καστελλόριζο - για διακοπές- ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 70 και αυτό που μου είχε κάνει τότε - ήμουν μαθητής ακόμη- την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι ελάχιστοι τουρίστες, κάτι σπάνια παράξενα ψάρια οι "Γερμανοί" που έβλεπες στις πεντακάθαρες θάλασσές του (τώρα έχουν "κατακτήσει" όλο το Αιγαίο) και τα εκατοντάδες ερειπωμένα αρχοντικά γύρω από τον αμφιθεατρικά χτισμένο λιμάνι -μάρτυρες μιας ένδοξης εποχής μεγάλης ανάπτυξης και ευημερίας όταν η Μεγίστη ήταν σημαντικό εμπορικό και ναυτικό κέντρο .

Τότε έμενα στο μοναδικό ξενοδοχείο του νησιού και πήγαινα στην κοντινή βραχονησίδα Ρω -για ψαροντούφεκο- με την τορπιλάκατο του λιμενικού που μετέφερε τρόφιμα στην περίφημη Κυρά της Ρω τη Δέσποινα Αχλαδιώτου υψώνοντας κάθε πρωί την ελληνική σημαία.

Σήμερα - σχεδόν 35 χρόνια μετά - όπως μου περιέγραψε ο Γιάννης το νησί περνάει νέες δόξες. Τα περισσότερα αρχοντικά έχουν αναστηλωθεί, και οι μετανάστες επιστρέφουν για τις διακοπές τους, υπάρχουν πλέον πολλές ταβέρνες και δωμάτια για την φιλοξενία των ξένων και κάθε μέρα το νησί σφύζει από τουριστική ζωή με γιοτ αλλά και τουρκικά τουριστικά-κυρίως- τρεχαντήρια που φέρνουν ταξιδιώτες στο Καστελλόριζο από το γειτονικό Κας.

Η άλλη μεγάλη διαφορά με το Καστελλόριζο του 1979 είναι η υποκρισία του ελληνικού κράτους το οποίο δήθεν προστατεύει το νησί από τους εισβολείς: στην κεντρική αποβάθρα του λιμανιού βρίσκεται πλέον αγκυροβολημένη μία τορπιλάκατος του πολεμικού ναυτικού.

Το πολεμικό πλοίο προκαλεί μεγάλη ενόχληση στους κατοίκους και τους τουρίστες αφού είναι για «φιγούρα»: δεν κάνει περιπολίες (διότι δεν υπάρχουν αρκετά καύσιμα) αλλά έχει αναμμένες 24 ώρες το 24ωρο τις θορυβώδεις γεννήτριές του - για παροχή ρεύματος φαντάζομαι. Απλώς μετακινείται μερικά μέτρα κάθε δυο μέρες - για να επιτρέψει στο πλοίο της γραμμής να δέσει στην κεντρική αποβάθρα και όταν αυτό αναχωρεί ξαναγυρίζει στη θέση της!

Κανείς -φαντάζομαι- από το υπουργείο Άμυνας δεν πιστεύει ότι το πολεμικό αυτό πλοίο θα αποτρέψει μία τουρκική απόβαση στο νησί. Ούτε φυσικά δημιουργεί οποιαδήποτε αίσθηση ασφάλειας στους κατοίκους του Καστελλόριζου που γνωρίζουν ότι η μόνη τους ασφαλιστική δικλείδα είναι οι καθημερινές στενές σχέσεις με τον Τούρκο γείτονα -εκεί εξάλλου καταφεύγουν πολλές φορές όταν χρειάζονται επειγόντως νοσοκομείο. Ή μήπως κάνω λάθος;

Του Νότη Παπαδόπουλου από το “Βήμα”