Ο Χαρισματικός Γιατρός και Άνθρωπος Τσαμπίκος Παπαβασιλείου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Κων/νος Σαρρής
Δικηγόρος

Με το τέλος του 2015 συνταξιοδοτήθηκε και απεχώρησε από το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Ρόδου ο χειρουργός γιατρός της Α’ Χειρουργικής Κλινικής Τσαμπίκος Παπαβασιλείου γράφοντας μια διαδρομή στην οποία έστω και ακροθιγώς αξίζει τον κόπο ή μάλλον επιβάλλεται να αναφερθεί κανείς.

Αν και καταγόμαστε από το ίδιο χωριό γνωριστήκαμε από συγκυρία πριν επτά χρόνια περίπου και αναπτύχθηκαν μεταξύ μας αισθήματα πραγματικής φιλίας, αγάπης και εκτίμησης και έκτοτε τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα απαραιτήτως συναντιόμαστε.
Σκοπός μου βέβαια δεν είναι να αναφερθώ στην μεταξύ μας φιλία, ούτε να επαινέσω τον φίλο μου, πράγμα το οποίο ούτε εκείνος έχει ανάγκη, ούτε εγώ αισθάνομαι ιδιαίτερα άνετα να αναφέρομαι στο βίο και στην πολιτεία ενός φίλου μου. Πιστεύω όμως ότι αξίζει τον κόπο να το πράξω, διότι η κοινωνία, παρά την κρίση την οποία διέρχεται, έχει ανάγκη από πρότυπα, από ανθρώπους που στη ζωή τους έταξαν ως σκοπό να «φυλάττουν Θερμοπύλες» να τηρήσουν απαρέγκλιτα τον όρκο του Ιπποκράτη.

Δεν θα ‘ναι περιττή μια μικρή αναδρομή στην εν γένει διαδρομή του Τσαμπίκου, μόνο και μόνο για να καταδειχθεί η αξία του «όποιος θέλει μπορεί».
Το πρώτο παιδί πολυμελούς αγροτικής οικογένειας τελείωσε το Λύκειο Αρχαγγέλου και την Ιατρική Αθηνών, χωρίς να αφήνει κανένα μεροκάματο κατά τις θερινές διακοπές. Ήταν ο καλύτερος και περιζήτητος εργάτης το καλοκαίρι, ιδία στις οικοδομές κουβαλώντας με τον τενεκέ στον ώμο την λάσπη ή το μπετόν, αν δεν υπήρχε δε εκεί μεροκάματο, το έβρισκε στο σκάψιμο των περιβολιών στον Αίθωνα.

Τελειώνοντας το Λύκειο, κρυφά από τους γονείς του έφυγε κατά μυθιστορηματικό τρόπο στην Αθήνα, με σκοπό να δώσει εξετάσεις στο Πολυτεχνείο, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και έδωσε εξετάσεις στην Ιατρική η οποία φαίνεται τον είχε περισσότερη ανάγκη. Πρώτος μεταξύ των πρώτων στην διάρκεια των σπουδών του τελειώνει την ιατρική παίρνοντας κάθε έτος ανάλογη υποτροφία.
Ταπεινός όμως από την φύση του ούτε ο ίδιος ούτε η οικογένεια του επαίρεται για την πρόοδο των σπουδών του. Στη συνέχεια μεταβαίνει στην Γερμανία ειδικεύεται στην χειρουργική, παίρνει πέντε ειδικότητες, εργάζεται σε Νοσοκομείο της Κολωνίας και το έτος 1999 επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, οπότε αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Α’ Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου Ρόδου.

Εκείνο που τον διακρίνει εκτός από τη σεμνότητα και την ταπεινότητα είναι η αφοσίωση του στην θεραπεία του πάσχοντος και ο απόλυτος σεβασμός στον ασθενή του. Θέλει να είναι πάντα κοντά του δίπλα του μην τυχόν και εμφανιστεί η οποιαδήποτε επιπλοκή. Το αίσθημα της ευθύνης μαζί με τον βαθύ και πρωτόγνωρο ανθρωπισμό, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του. Με τα δεδομένα αυτά μετατρέπει πλέον την κλινική σε σπίτι του προκειμένου να είναι επί εικοσιτετραώρου βάσεως δίπλα στον ασθενή του, μήπως και τον χρειαστεί.

Ευτυχώς έχει προς τούτο την υπομονή και την κατανόηση τόσο της συζύγου του όσο και των παιδιών του. Όποιος ασθενής, ή συγγενής του ή οποιοσδήποτε τρίτος τον ρωτήσει κάτι σχετικά με την ασθένεια ή την εξέλιξη της υγείας του, πρόθυμα, αγόγγυστα και με χαμόγελο θα του απαντήσει και θα του εξηγήσει. Βιώνω πραγματικά την άπειρη αγάπη την οποία εκφράζουν στο πρόσωπο του όσοι ασθενείς πέρασαν από την κλινική του και γνώρισαν την επιστημονική του κατάρτιση, αλλά και τον βαθύ ανθρωπισμό του. Δεν υπήρχαν ούτε γιορτές ούτε αργίες, τον εαυτό του τον πίστευε καθημερινά εφημερεύοντα και διανυκτερεύοντα , αυτό του επέβαλε το χρέος του απέναντι στον συνάνθρωπό του.
Τα σαββατοκύριακα που με προσπάθειες τον έπεισα να με ακολουθεί από τις πέντε η ώρα το πρωί μέχρι τις δέκα η ώρα προκειμένου να πάμε σε καμία πορεία μέσα στην φύση, ήταν πάντοτε με το κινητό τηλέφωνο σε ετοιμότητα μην τυχόν και χρειαστεί κάποιος ασθενής του κάτι. Πόσες φορές δεν εγκατέλειψε την πορεία και μεταφέρθηκε επειγόντως στη Ρόδο, προκειμένου να διαπιστώσει ότι πράγματι οι ασθενείς του δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την περίπτωση που κάποιος υπέργηρος ασθενής του είχε αποβιώσει όπως αναμενόταν, ένα Σάββατο κατά τη διάρκεια της πορείας, επειγόντως επέστρεψε στη Ρόδο, εξηγώντας μου σε σχετική απορία μου, ότι θα ‘πρεπε να είναι κοντά στους συγγενείς του αποβιώσαντος στις δύσκολες αυτές, αλλά ανθρώπινες ώρες.

Την επιστημονική του κατάρτιση την εισπράττω από την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του κόσμου, όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω το γεγονός ότι όταν πριν από κανένα χρόνο περίπου συζητώντας με καθηγητή γιατρό, μου είπε ότι αν θέλει να συμβουλευτεί κάποιο, θα πάρει τηλέφωνο μόνο τον Τσαμπίκο. Όπως επίσης για ένα ασθενή ο οποίος κάποτε είχε χειρουργηθεί από τον Τσαμπίκο, όταν μετά από χρόνια μετέβη σε Νοσοκομείο της Γερμανίας, οι γιατροί του είπαν ότι η εγχείρηση του ήταν η άριστη των αρίστων και τον ρώτησαν μάλιστα ποιος ήταν ο χειρούργος.
Με την συνταξιοδότηση του τώρα, δημιουργείται ένα κενό στην ανθρώπινη , απρόσκοπτη, ανιδιοτελή αλλά και επιστημονική εξυπηρέτηση των όσων χρειάζονται ένα γιατρό ανά πάσα ημέρα και ώρα, χωρίς αυτό να αποκλείει την ύπαρξη και άλλων.
Η δημόσια προτροπή μου στον φίλο μου είναι να συνεχίσει να παρέχει θεραπεία και θαλπωρή σ’αυτούς που τον έχουν ανάγκη από ιδιωτικό ιατρείο ή από ιδιωτική κλινική και αυτοί είναι πάρα πολλοί.

Την αλλαγή αυτή την ένοιωσα και εγώ το Σάββατο στις 16-1-2016 όταν για πρώτη φορά αντί να τον παραλάβω στις 5 η ώρα το πρωί από το Νοσοκομείο Ρόδου που επί τόσα χρόνια ήταν η κατοικία του, τον παρέλαβα από το σπίτι του στην Ιαλυσό και τότε κατάλαβα και εγώ ότι πράγματι κάτι το σημαντικό έχει αλλάξει και αυτό ήταν ότι ένας γιατρός που ταυτίστηκε με το Νοσοκομείο έχει συνταξιοδοτηθεί. Τα γράφω αυτά διότι πιστεύω ότι οι άριστοι πρέπει να επαινούνται εν ζωή και δημόσια και επειδή όλοι παραδειγματιζόμαστε, πιστεύω επίσης ότι πολλοί θα ‘ναι εκείνοι που θα τον μιμηθούν στο δρόμο της προσφοράς προς τον συνάνθρωπό μας.