Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Γράφει ο Γεώργιος Χρ. Μπάρδος «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου». Αυτήν (την Παναγία) σέβονται και προσκυνούσιν όλα των ασωμάτων τα τάγματα. Οι Αγγελοι, το καθαρώτατον έσοπτρο της αγνοίας. Οι Αγγελοι, Αρχάγγελοι, το πολύτιμον σημείον των θείων αποκαλύψεων. Αι εξουσίαι, το πανσθενές κράτος των πιστών. Αι Δυνάμεις, το ακαταμάχητο τείχος της Εκκλησίας. Αι αρχαί, την σωτήριον αρχήν της παγκοσμίου απολυτρώσεως. Αι Κυριότητες, την υπέρτατην κυρίαν του παντός... την άσβεστον λαμπάδα της θείας καθαρωτάτης αγάπης...» (Ηλ. Μηνιάτης - Πανηγ. λόγος). «Σήμερα ο πλούτος της ζωής και η άβυσσος της χάρης - πως να τολμήσω μ’ άτρεμα να το προφέρω χείλη - κρύβεται μες σε θάνατο από ζωή γεμάτο και τον πλησιάζει ατρόμητη, που στην κοιλιά της κράτησε τον εξολοθρευτή Του, αν είναι μπορετό να πούμε θάνατο τ’ όλο ζωή και όλο αγιωσύνη ξόδι της». Και αλλού «Χαίρε, που φεύγει ο θάνατος και η ζωή μπαίνει εντός μας» (ομιλ. Θεολ. Διδαχές) Και μπαίνει πραγματικά μέσα μας η ζωή, γιατί μπορεί η Παναγία να δέχτηκε τον ανθρώπινο θάνατο όμως δια του θανάτου της μετάγεται (μεταφέρεται) προς την Ζωήν. Και ενώ όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους η αγία της ψυχή χωρίζεται από το πάναγνο σώμα της, και το σώμα της ενταφιάζεται, όμως κατά τον Δαμασκηνό, ο θάνατός της «ήτο υπέρ ημάς». Και τούτο, γιατί η μητέρα του Θεού, είναι μητέρα της Ζωής και μετέστη προς την Ζωήν, τον Υιόν και Θεό της. Ετσι ο θάνατός της υπερβαίνει την έννοια του θανάτου και γι’ αυτό δεν ονομάζεται θάνατος, αλλά «Κοίμησις» και η «Θεία μετάστασις» και «εκδημία» προς Κύριον και Θεό της. «Αντι γαρ θανάτου, κοίμησις και ύπνος λέγεται η ενταύθα μετάστασις» (Χρυσόστομος - Κουνάβη). Η Παναγία πεθαίνει, για να αποβάλει «το γεώδες και αλαμπές της θνητότητος πάχος» κατά τον Δαμασκηνό και να ενδυθεί το πνευματικό σώμα της αφθαρσίας. Και έτσι δίνει ζωή και στη γη, ως πηγή της Ζωής η Μητέρα του Κυρίου. Αφού λοιπόν η Παναγία μετέστη στους ουρανούς, αποτέλεσε το προοίμιο της μετάστασης των ανθρώπων όλων. Βέβαια και ο Χριστιανός πεθαίνει σωματικά, αλλά αυτό γίνεται, γιατί ο θάνατος του σώματος είναι μια σπορά. Σπείρεται σώμα θνητό (Α’ Κορινθ. 15, 42) και αυτό το θνητό σώμα βλαστάνει και γίνεται αθάνατο. Οπως ο σπόρος που πέφτει στη γη και σαπίζει, αλλά από αυτό το σάπισμα βγαίνει η ζωή και η καρποφορία, έτσι και το ανθρώπινο σώμα διαλύεται, για να ζωοποιήσει και τελειοποιήσει το Αγιο Πνεύμα. «Εάν δε δεν πρόκειται να αναστηθούν τα σώματα των νεκρών, γιατί αναστήθηκε ο Χριστός; γιατί ήρθε στον κόσμο, γιατί φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα, εάν δεν επρόκειτο να αναστήσει τη σάρκα; γιατί Αυτός δεν είχε ανάγκη, αλλά όλα αυτά έγιναν για μας». (Α’ Κορ. 39,2). Η Εκκλησία διδάσκει ακόμη, ότι ο Χριστός έδειξε με την ανάστασή του, ότι είναι αιώνια ζωή, ότι ο ίδιος ενίκησε τον θάνατον και εξασφάλισε στους ανθρώπους τους τεθανατωμένους την μετάβασή τους εκ του θανάτου στην ανάσταση. Η Εκκλησία μας προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια για τη Ζωή και το θάνατο. Γιατί η διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι ζωή, όπως και η Παναγία είναι μητέρα της ζωής. Χωρίς την Ανάσταση τίποτα δεν θεμελιώνεται στην Εκκλησία. Η γιορτή της Κοίμησης γιορτάζεται από την Εκκλησία «σαν ένα μυστηριώδες δεύτερο Πάσχα, και μεγαλύνει η Εκκλησία πριν από το τέλος των αιώνων τη δόξα του πρώτου θεαθέντος πλάσματος» (Ευδοκίμος, Η Ορθοδοξία), δηλ. την Παναγία Παρθένα. Ας τιμήσουμε κι εμείς την Παναγία - Μητέρα μας διαχρονικά, κι ας μένουμε ισόβια πιστοί και αφοσιωμένοι για να μείνουμε και αιώνια μαζί της δοξασμένοι.