Μήλος - Από το Λούβρο στις Θειάφες
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 190 ΦΟΡΕΣ
Είναι οι Πάμε γι άλλα, ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης. Όλο πάνε γι άλλα, κι όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ' αυτόν τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη
Η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τα δεκάδες ταξίδια τους με παλιούς και νέους φίλους μέσα από χιλιάδες φωτογραφίες απ όλο σχεδόν τον πλανήτη. Ανοίγουν κουβέντες αμοιβαίας πληροφόρησης στην υπηρεσία της γνώσης. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Και μάλιστα με πάρα πολλούς συνταξιδιώτες.
Κάθε εβδομάδα γινόμαστε νοητά συνοδοιπόροι των Πάμε γι άλλα και περιπλανιόμαστε μέσα και έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Μήλος - Από το Λούβρο στις Θειάφες
Την βλέπω, έτσι ξαφνικά, μπροστά μου κι μένω ενεός. Ούτε η ίδια η Φύση, νομίζω, δεν έχει αναδείξει τέτοιο κάλλος μέχρι σήμερα. Μόνο κάποιος ονόματι Μαίανδρος το κατόρθωσε, πριν από είκοσι αιώνες σ' ένα νησάκι του Αιγαίου. Θα την θωπεύσω, δεν αντέχω, ψελλίζω εκστασιασμένος. Κάτσε καλά, σε βλέπει ο φύλακας! Μα είμαι Έλλην, το δικαιούμαι! [ ]
[ ] Δεν θα ομολογήσω ποτέ αν την θώπευσα ή όχι. Και πού. Αλλά αυτή η απρογραμμάτιστη ολιγόλεπτη, πλην άκρως αισθησιακή, συνάντησή μου στο Λούβρο με τη δικιά μας Αφροδίτη ήταν και η πρώτη ώθηση για να πάω κάποτε στην ιδιαίτερη πατρίδα της τη Μήλο όταν, αυτή η τελευταία, δεν ήταν ακόμη "μαστ" για τις αυγουστιάτικες διακοπές του "αναβαθμισμένου" νεοέλληνα. [ ]
[ ] Πάνω στο δίτροχο θηρίο μας των πεντακοσίων κυβικών οδεύουμε κατά την τοποθεσία Κλήμα, έξι χιλιόμετρα από το λιμάνι του Αδάμαντα, με στόχο τα ερείπια του πρώτου στην ιστορία της Μήλου οικισμού. [ ] Αλλάζω την πορεία της σεβάσμιας μπεεμβέ ρο πενηνταένα κατά την ενδοχώρα ό,που και μας περιμένει ένας άλλος αισθητικός συγκλονισμός: Ένα τοπίο σαν εξωγήινο. Εδάφη φαγωμένα κλιμακηδόν σε μια πανδαισία ασυνήθιστων χρωμάτων. [ ]
[ ] Ορυχεία και μεταλλεία. Διαβάζω επιτόπου για να μάθω πως κάπου δω γύρω, οι νεολιθικοί πρόγονοί μας εξόρυσσαν τον οψιδιανό: μια μαύρη και σκληρή πέτρα, λέει, που ήταν ότι έπρεπε για πέλεκες, μαχαίρια, κουτάλια... και άλλα χρειώδη της εποχής. Εξόρυσσαν επίσης και θειάφι που το χρησιμοποιούσαν στην αμπελουργία, καθώς και καολίνη για την ασυναγώνιστη αγγειοπλαστική τους. [...]
[ ] Εξόρυσσαν επίσης και θειάφι που το χρησιμοποιούσαν στην αμπελουργία, καθώς και καολίνη για την ασυναγώνιστη αγγειοπλαστική τους. Εκεί όμως που οι Μήλειοι λατόμοι έδιναν ρέστα ήταν στην παραγωγή της περιζήτητης μηλεϊκής μυλόπετρας που την εξήγαγαν από την Τεργέστη μέχρι και την Αίγυπτο! [ ]
[ ] Αφήνουμε την μπεεμβέ στον χωματόδρομο και παίρνουμε την τραχιά ατραπό που κατηφορίζει στην απόκρημνη χαράδρα με την ελπίδα ότι θα βρούμε εκεί κάποια ερημική παραλία. [ ] Ξαφνικά προβάλλει μπροστά μας, στην απέναντι πλαγιά της χαράδρας, ένα φυσικό μουσείο παρακμασμένου βιομηχανικού πολιτισμού. Σκουριά! [ ]
[ ] Και η σκουριά, δεν ξέρω γιατί, με γοητεύει και θα με γοητεύει πάντα. Την εξήγηση ίσως να πρέπει να την ψάξω στη Σημειολογία του Ουμπέρτο Έκο. Ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Ένα βρικολακιασμένο ορυχείο. Δεν χωρά αμφιβολία ότι πρόκειται για παλιό ορυχείο θειαφιού. Σιγά την διάγνωση! Τα βότσαλα της παραλίας, μέσα κι έξω από τη θάλασσα, είναι κατακίτρινα λες και πάσχουν από ίκτερο! [ ]
Διαβάστε περισσότερα στο www.zyrinis.gr.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
