Δικαιώνεται η Ν.Δ. στις διαχρονικές υποδείξεις για αναπτυξιακή πολιτική

Γράφει ο Κυριάκος Ι. Φίνας «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται. Διο και σφόδρα δει των λοιπών ημάς φροντίσαι, ίνα ταυτ’ επανορθωσάμενοι την επί τοις πεπραγμένοις αδοξίαν αποτριψώμεθα». Δημοσθένης, Ολονθιακός Α’, 11. (Κάθε ένα από όσα έγιναν πρωτύτερα κρίνεται με βάση το τελευταίο γεγονός. Γι’ αυτό πρέπει να φροντίζουμε σε μεγάλο βαθμό, προκειμένου, αφού επανορθωθούν αυτά, ν’ αποφεύγουμε την κακή γνώμη για όσα πράχθηκαν». * * * Οι βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, δεν έδωκαν σε κανένα κόμμα την απαιτούμενη πλειοψηφία σε αριθμό εδρών στο Κοινοβούλιο, για να σχηματιστεί μονοκομματική κυβέρνηση. Ετσι, και ύστερα από τρεις διαδοχικές ατελέσφορες διερευνητικές εντολές και δεδομένης της ελληνικότατης πεισματικής ασυνεννοησίας, η χώρα οδηγείται σε νέες εκλογές, που θα διεξαχθούν στις 17 τρέχοντος μηνός. Και όμως: έπρεπε, ήδη, από της 7ης Μαΐου, με αίσθημα ευθύνης των αναδειχθέντων τότε κομμάτων, να είχαμε κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, με συνεργασία των τεσσάρων κατά σειρά κομματικών σχηματισμών, που συγκέντρωναν την απόλυτη πλειοψηφία. Καθόσον, η χώρα μας, την κρισιμότατη αυτή περίοδο που διανύουμε χρειάζεται κυβέρνηση με ρεαλιστικό, αναπτυξιακό και δημοσιονομικό πρόγραμμα μακράς πνοής και όχι εκλογές. Ας ευχηθούμε να μην επαναληφθεί το τραγικό φαινόμενο, όπου μεταξύ Οκτωβρίο1944 και Ιανουαρίου 1947 σχηματίστηκαν δέκα κυβερνήσεις, που αποδείχθηκαν, ωστόσο, αδύναμες να αποκαταστήσουν τις βασικές λειτουργίες της οικονομίας. Δυστυχώς, πρέπει να το παραδεχθούμε:είμαστε ένας μεσογειακός λαός που ρέπουμε προς τη ρήξη και την υπερβολή. Από αρχαιοτάτων χρόνων, κατά διαστήματα, μας κατατρύχει, μας ταλαιπωρεί, κατά τον ποιητή, η διχόνοια η δολερή· (η ομόνοια χτίζει/φτιάχνει σπίτια κι η διχόνοια τα γκρεμίζει). Το έχουμε, άλλωστε, επιβεβαιώσει και στη νεώτερη ιστορική μας διαδρομή, με τους ανεκδιήγητους εθνοκτόνους εμφύλιους κατά την επανάσταση του 1821, τον Εθνικό Διχασμό στις αρχές του 20ού αιώνα, τον εμφύλιο του 1945-1949, ως απλό ψηφοφόρο, έως την κορυφή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας. * * * Στην παρούσα φάση στη χώρα μας, παράλληλα με τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις, απαιτείται μια μακροπρόθεσμη επανεκκίνηση της οικονομίας· και με την κατανόηση που πρέπει να επιδείξουν και οι εταίροι της ευρωζώνης, να πραγματοποιηθεί, σε εύλογο βάθος χρόνου, μείωση των δανειακών δόσεων, μείωση του επιτοκίου μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ως και βιώσιμη επαναδιαπραγμάτευση πτυχών του περίφημου μνημονίου. Γιατί, ακούγεται ακόμη και το παράδοξο από μερικούς πολιτικούς η “θεωρία”, ότι είναι υποχρέωση των εταίρων μας στην ευρωπαϊκή ενωση να μας παρέχουν την απαιτούμενη οικονομική συνδρομή, την οποία ανεξέλεγκτα εμείς “οι εξυπνάκηδες” θα χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν. Ετσι, με τις ανεύθυνες και λαϊκίστικες εξαγγελίες χάνουμε και αυτή την εκτίμηση των εταίρων μας. Ως εκ τούτου, το πρόβλήμα της ελληνικής οικονομίας σήμερα είναι κατά βάση η ανταγωνιστικότητα, η αποκατάσταση των υποδομών και η άνοδος της παραγωγής· ζητήματα που τα τελευταία χρόνια προωθούνται πολύ αργά. Το τόνισε, μάλιστα, με έμφαση την παρελθούσαν Κυριακή, 27.5.2012, ο πολύπλευρος πρώην πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με άρθρο του στην “Καθημερινή”. «...Είμαστε υποχρεωμένοι εφεξής να δεχθούμε την σκληρή πραγματικότητα, ότι θα ζούμε με αυτά που παράγουμε, κάτι το οποίο μας αναγκάζει να στρέψουμε την προσοχή μας περισσότερο στο βασικό πρόβλημα της Ελλάδας: πως θα γίνουμε παραγωγικοί και αντιαγωνιστικοί». Θα πρέπει, επί του προκειμένου να αναφερθεί ένα ενδεικτικό παράδειγμα, ως προς την υστέρηση της παραγωγής: Οι ανάγκες της χώρας μας σε φασόλια υπολογίζονται σε 33.000 τόνους ετήσια· η παραγωγή μας, ωστόσο, ανέρχεται σε 5.500 τόνους. Ετσι, για την κάλυψη των αναγκών μας εισάγουμε φασόλια από την Αργεντινή!! * * * Η επί διετία και πάνω εφαρμογή του αντιαναπτυξιακού μνημονίου, με την ανά τρίμηνο επιβολή και νέων συμπληρωματικών στυγνών δημοσιονομικών επιβαρύνσεων, το οποίο φόρτωσε στον ελληνικό λαό η επίμονη “ασχετοσύνη” του δίδυμου Γεωργίου Παπανδρέου-Γ. Παπακωσταντίνου, έπασχε εξαργής, γιατί συντάχθηκε χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική προετοιμασία και λειτουργούσε με τρόπο που επιδείνωνε συνέχεια την κατάσταση. Παρά ταύτα: δεν αρκούσε μόνο αυτό, αλλά λοιδωρούσαν και κάθε συνετή διαφωνία, όπως αυτή του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά, που επισήμαινε εξακολουθητικά την αντιοικονομική λειτουργία του. Και όμως: σήμερα όλοι παραδέχονται, ότι οι μεταρρυθμίσεις και η προγραμματισμένη βαθμιαία σταθερή πορεία προς την ανάπτυξη θα δώσουν τη λύση, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, της νότιας Ευρώπης. Τώρα πλέον, και αυτή η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ άλλαξε ρότα υπό την πίεση των υπόλοιπων ηγετών της ευρωζώνης και παρουσίασε στο Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ προ ημερών σχέδιο, με στόχο την ανάπτυξη. Επιπρόσθετα, οικονομικά επιτελεία των χωρών της ευρωζώνης επεξεργάζονται ειδικά αναπτυξιακά μέτρα, τα οποία θα παρουσιαστούν στη Διάσκεψη Κορυφής, που θα συνέλθει στα τέλη Ιουνίου στις Βρυξέλλες, όπου θα χρησιμοποιηθούν ως βάση για σχετικές αποφάσεις. Εν τω μεταξύ, τη διαβεβαίωσή του, ότι «είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε την επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη μετέφερε και ο κ. Μπαρόζο στον υπηρεσιακό πρωθυπουργό κ. Πικραμμένο, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του τελευταίου στις Βρυξέλλες. Εξάλλου και προ ημερών, σε κοινή ανακοίνωσή τους 20 διεθνούς φήμης οικονομολόγοι, νομπελίστες, υποδεικνύουν την απαραίτητη αναπτυξιακή διαδικασία, παράλληλα με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Με τέτοια προσέγγιση, τα προβλήματα της χώρας μας, με βεβαιότητα, όπως το Νιου Ντηλ είχε οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τη δεκαετία του 1930 σε έξοδο από την κρίση, τώρα και η Ελλάδα, με τη συμπαράσταση των εταίρων μας στην Ευρώπη θα πρέπει να απογειωθεί οικονομικά, στα πλαίσια, όμως, της οικονομικής συνδρομής μέσω του ευρώ και της ευρωζώνης, αλλά και με ευρύτατη κοινωνική συναίνεση. Επιπρόσθετα, να ληφθούν διάφορα μέτρα αναζωογόνησης όλων των παραγωγικών κλάδων. Ως εκ τούτου, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας δεν αμφισβητείται, δεν διαπραγματεύεται, δεν διακυβεύεται, εάν επιθυμούμε να πάνε όλα κατ’ ευχήν. Με τα όσα, επί δύο χρόνια επαναλαμβάνει ο κ. Αντώνης Σαμαράς, για την ομαλή διέξοδο από την κρίση, έρχεται να τα επιβεβαιώσει και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης, με άρθρο του στο “Βήμα” της 27.5.2012: «... Η Ελλάδα οφείλει να διαμορφώσει ένα σχέδιο για το αύριο της στην Ευρωζώνη. Χρειαζόμαστε επεξεργασμένες προτάσεις, που συμβιβάζουν τις επιδιώξεις μας με τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Οροι του Μνημονίου που θέτουν ανέφικτους στόχους για τη χρονική προσαρμογή της χώρας ή επιτείνουν την κοινωνική δυστυχία θα πρέπει να επανεξεταστούν. Θα μπορέσουμε να τους αναθεωρήσουμε, αν με τις προτάσεις μας γεννήσουμε εμπιστοσύνη, αν πείσουμε, ότι θέλησή μας είναι να αναδιαρθρώσουμε την Οικονομία και το Κράτος μας, αν δείξουμε, ότι δεν υπεκφεύγουμε, αλλά επιδιώκουμε την αποτελεσματική συνεργασία...». *** Ως εκ τούτου, κάθε άλλη επί του προκειμένου, ανεφάρμοστη επιλογή που διατυπώνεται είτε άμεσα, είτε έμμεσα για επιστροφή στη δραχμή και καταγγελία μονομερώς των υποχρεώσεών μας θα αποβεί καταστρεπτική· με κίνδυνο, να επανέλθει η χώρα στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια χωρίς έσοδα, καμιά επένδυση δεν πραγματοποιούταν, οι δε εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος για να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους. Και το 1947, τα αποθέματα της Κεντρικής Τράπεζας, που είχε και το εκδοτικό προνόμιο, σε χρυσό είχαν εξαντληθεί. Στην κρίσιμη εκείνη εποχή η χώρα διασώθηκε χάρη στην οικονομική και στρατιωτική δωρεάν βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία από τον Οκτώβριο του 1944 μέχρι τον Ιούνιο του 1953 ανήλθε στο ποσό των 3.272 εκατομμυρίων δολαρίων. Αρχικά με το Δόγμα Τρούμαν και στη συνέχεια με το περίφημο Σχέδιο Μάρσαλ, των οποίων, ωστόσο, δεν έγιναν και τόσο καλή χρήση για ορθολογική αναπτυξιακή ανασυγκρότηση. Κοντολογίς: Σήμερα, έστω και ύστερα από δύο χρόνια και πλέον, το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας εμφανίζεται ως η μόνη ρεαλιστική λύση για τη χώρα.