Ο εξορθολογισμός του ασφαλιστικού

Γράφει ο Δημήτρης Ν. Πατσάκης Η ενδεχόμενη αποδοχή των προτάσεων του Κ.Ε.Π.Ε. που αφορούν στο ύψος των συντάξεων, ως μία από τις μεθόδους άμβλυνσης της οικονομικής δυσπραγίας των ασφαλιστικών φορέων, είναι βέβαιο ότι θα συναντήσει τις αντιδράσεις πολλών. Είναι απολύτως λογική η αντίδραση σε ό,τι μας θίγει, ενώ επικροτούμε αναφανδόν τις προσπάθειες που αφορούν τους «άλλους». Η λεπτομέρεια εδώ έγκειται στο πόσους και ποιούς ακριβώς αφορούν τα αναφερόμενα ισχύοντα ανώτατα όρια κύριας και επικουρικής σύνταξης. Οι «οροφές», στην περίπτωση του Ι.Κ.Α. αποδίδονται σε ασφαλισμένους πλήρους ασφαλιστικού βίου που, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ανήκουν σε Δ.Ε.Κ.Ο. και σε όσους Δ.Υ. έχουν επιλέξει το Ι.Κ.Α. ως ασφαλιστικό τους φορέα, εισφέροντας επί του συνόλου (;) των μέχρι πρότινος υψηλών αποδοχών τους, αντίθετα με την χαμηλότερη βάση επιβολής που ισχύει για την «κλασσική» περίπτωση σύνταξης από το Γ.Λ.Κ. Όπως έχει πολλάκις αναφερθεί με στοιχεία, η ανισότητα εφαρμογής της ασφαλιστικής νομοθεσίας έχει οδηγήσει σε αμετροέπειες που θίγουν την μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων, κατά βάση του αμιγώς «ιδιωτικού» τομέα. Ενώ, για παράδειγμα, στην α΄ περίπτωση η σύνταξη υπολογίζεται, με διάφορα «μοντέλα» στις αποδοχές του τελευταίου μήνα ή έτους, στους «άλλους» υπολογίζεται στον μ.ο. της καλύτερης 5ετίας των τελευταίων 10 ετών. Στην α΄ περίπτωση, το «πλήρες» αφορά το 80%, ενώ στην άλλη το 70%. Με αυτήν την λογική, αδιαφορώντας για τις σωρευτικές διαλυτικές επιπτώσεις στην οικονομική βάση του ασφαλιστικού πλαισίου, έχουμε φαινόμενα όπου, μέσω κυρίως «κοινωνικών» πόρων και κρατικών χρηματοδοτικών ενισχύσεων, να απισχνάται συνεχώς το «σώμα» της περιουσίας όλων μας, εν προκειμένω ομολόγων, repos κ.τ.λ, προς όφελος μικρών μειοψηφιών, πλην ισχυροτάτων «παικτών» του πολιτικού παιχνιδιού. Τολμώ να υποβάλλω την ακόλουθη πρόταση: -Αρχικά ,σύνταξη βάσει των ισχυόντων σε περίπτωση «πλήρων» ασφαλιστικών δικαιωμάτων (35-37 ασφαλιστικά –με εισφορές- έτη και ηλικία τουλάχιστον 60 ετών). -Στην συνέχεια, μείωση ανά 2ετία, λαμβανομένων υπόψη, τόσο του ποσού κύριας και επικουρικής σύνταξης όσο και των «βαρών» που συνοδεύουν τον πολίτη και μετά την συνταξιοδότηση. Π.χ. Στεγαστικά δάνεια /ενοίκιο κύριας κατοικίας (με βάση maximum επιφάνειας), τέκνα που σπουδάζουν ή είναι άνεργα, άλλα εισοδήματα, τεκμαρτά ή μη κ.λ.π. -Εφόσον τα ανά 3μηνο δεδομένα των φορέων ασφάλισης το επιτρέπουν, συνεχείς αναπροσαρμογές προς τα «πάνω», με δυνατότητα «επιστροφής» στα προηγούμενα, σε περίπτωση επιδείνωσης, με όριο ασφαλείας το επίπεδο «φτώχειας+ Χ%). Είναι καιρός να ενημερωθούν οι αγνοούντες την πραγματικότητα πως το «ασφαλιστικό» έχει όντως «πάτο», τον οποίο και θα προσεγγίσουμε εντός ολίγου, αν δεν ληφθούν μέτρα. Σε κάθε περίπτωση, η απαλλαγή των ασφαλιστικών οργανισμών από το «κακό» τους τμήμα (επιδόματα) και η ανάληψή του από ένα διακομματικής συμμετοχής φορέα «Κοινωνικής Πολιτικής»,πλήρως μηχανογραφημένο και συνδεδεμένο σε πραγματικό χρόνο με Δ.Ο.Υ-Υποθηκοφυλακεία-Ληξιαρχεία κ.τ.λ. είναι μια λύση. Ο συντάκτης έχει δημοσιοποιήσει προ μηνών την εν λόγω πρόταση, χωρίς ωστόσο να τύχει αντιπαράθεσης περί του ελλόγου ή παραλόγου της πρότασης,