Στο βάθος κήπος

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που ανέδειξε η οικονομική κρίση στη χώρα μας ήταν το πόσο ανοχύρωτη και ανέτοιμη ήταν η διοικητική της δομή να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε σοβαρό ζήτημα εμφανιζόταν μπροστά της. Οι όποιες υγιείς φωνές το είχαν επισημάνει αυτό τα προηγούμενα χρόνια, βαφτίζονταν ως κασσάνδρες από τους ταγούς και τα συμπλέγματά τους. Κατόπιν προκειμένου να πείσουν για την ευμάρεια της χώρας σκόρπιζαν τα δανεικά, όπως έκαναν εκείνα τα λούμπεν στοιχεία της δεκαετίας του ογδόντα στα μπουζούκια για να κρύψουν την κενότητά τους, μέσα από τα γκαρσόνια που τους κάνανε τεμενάδες και τους υπόλοιπους θαμώνες που θα τους έκαναν έμμεση διαφήμιση την άλλη μέρα. Λεφτά υπήρχαν, απλά αντί να επενδυθούν σε αναπτυξιακά μέτρα και σε υποδομές για τη χώρα γίνονταν μαρμάρινα τραπεζάκια από τη Χιλή στο σπίτι κάποιου ευνοημένου του συστήματος, που ένας εξ αυτών παραλίγο να κυβερνήσει τη χώρα. Ευτυχώς ή δυστυχώς σ' εκείνη την αναμέτρηση σ' ένα κομβικό σημείο της ιστορίας, κέρδισε μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα της πολιτικής που έκανε επίσκεψη στην Αμερική για να δείξει τα κέρματα του ευρώ στον πλανητάρχη (έναν άλλο φωστήρα όπως θα θυμάστε), ενώ προτύτερα ένας μετέπειτα Πρωθυπουργός (τότε ήταν απλά υπουργός) της πολύπαθης αυτής χώρας έτρεξε στο Οβάλ Γραφείο να του δώσει δώρο ένα μακό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004 μέσα σε νάυλον σακούλα. Μια φιλότιμη προσπάθεια να κυβερνήσει κάποιος δεν έκανε. Ο ένας σκόρπαγε τα λεφτά της Ευρώπης, ο άλλος πάλευε να ιδιωτικοποιήσει ότι κρατικοποιούσε ο προηγούμενος, ο παράλλος τσιμέντωνε ό,τι έβρισκε προκειμένου να κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες, ο επόμενος έκανε τη διακήρυξη κατά της διαφθοράς σε σουβλατζίδικο και στο τέλος ήρθε ένας που δε ξέρω τι άκριβως ήθελε να κάνει αλλά όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις του κατάφερε να βυθίσει ένα λαό μέσα στην απόγνωση. Οι σύγχρονοι θυμίζουν το κολέγιο της Βουγιουκλάκη στα χτυποκάρδια στο θρανίο. Μαζεύονται ώρες μέσα σ' αυτό το έρημο το Μέγαρο Μαξίμου, και αν δεν πίνουν μπίρες και συζητούν για ποδόσφαιρο, τότε μάλλον παίζουν καμιά μπιρίμπα. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πείτε με κακό αλλά τα καμώματά τους τα βλέπουμε καθημερινά. Πήρανε έξι φορές μέτρα θανατηφόρα για το λαό, λέγοντας κάθε φορά ότι είναι τα τελευταία, ενώ ούτε οι ίδιοι πια δεν πιστεύουν αυτά που λένε. Απλά τους συμβουλεύσανε οι επικοινωνιολόγοι τους να βγαίνουν ταλαιπωρημένοι από τις διαπραγματεύσεις και αυτοί το δέσανε σκοινί κορδόνι και κάθονται ώρες εκεί μέσα σαν το κονγκλάβιο όταν πρόκειται να εκλέξει Πάπα, προκειμένου όταν βγουν να τους δούμε τσαλακωμένους και να τους λυπηθούμε που τα δίνουν όλα για την πατρίδα και το έθνος. Η πραγματική εκδοχή αυτής της ιστορίας και να μην έχετε καμία αμφιβολία, είναι ότι στην αρχή είναι σκληροί όλοι τους σαν πλάκες βούτυρο και μόλις έρθει η Τρόικα λιώνουν. Πουλάνε λίγο τσαμπουκά την ώρα που χασμουριέται ο Τόμσεν για την τιμή των όπλων και μόλις τηλεφωνήσει η Λανγκάρντ σούζα το αλογάκι. Όμως του κυρίου του πληρώνουμε σουίτα και κόντρα φιλέτα την ώρα που μεγαλώνει ο αριθμός των Ελλήνων που τρώνε από τα σκουπίδια, ενώ πολλοί περιμένουν κάποια ένωση γεωργικών συνεταιρισμών να μοιράσει τίποτα ζαρζαβατικά για να αξίζει τον κόπο να βγάλουν την κατσαρόλα από το ντουλάπι. Όσοι από αυτούς έχουν ακόμα ρεύμα, καθότι από τότε που η ΔΕΗ δεν είναι πια κοινωφελής επιχείρηση αλλά παράρτημα της εφορίας, ακόμα και το ηλεκτρικό είδος πολυτελείας έγινε. Δυστυχώς η χώρα βρίσκεται στην περιδίνιση των απόνερων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ξεκίνησε για να ενώσει τους λαούς της και κατήντησε γυπαετός που περιμένει να κατασπαράξει τα πτώματα που αφήνει πίσω της η γερμανική ηγεμονία. Αλλά κι εμείς τόσα χρόνια κλαρίνο καθόμασταν μπροστά τους. Μη μας δουν οι ξένοι στα χάλια μας και μας κακοχαρακτηρίσουν. Για εμάς και τα παιδιά μας δεν τραβήξαμε δυο μπουνιές πάνω στο τραπέζι την ώρα που έπρεπε. Δεν στείλαμε τους κλέφτες στις φυλακές. Δεν περιχαρακώσαμε το κράτος μας. Δεν απαιτήσαμε από τους φορείς να λειτουργούν άτεγκτα και απαρέγκλιτα από το ρόλο τους. Και μη βγάζουμε τους εαυτούς μας απέξω. Αν υπήρχε κάποιο παραθυράκι να κάνουμε τη δουλειά μας, δεν το κλείναμε. Ας μη ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή έγινε όνειρο του μεγαλύτερου ποσοστού των Ελλήνων να μπούνε στο Δημόσιο, να βολευτούνε. Κι όπως λέει κι ένας φίλος συγγραφέας, αφού οι πολίτες ήθελαν όλοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, οι βουλευτές είναι δυνατόν να μη θέλουν να γίνουν υπουργοί; Και γίνονταν υπουργοί για να φτιάξουν τάγματα πολιτικών φίλων πρωτίστως και μετά για να προσφέρουν στη χώρα. Οι ελάχιστοι που τιμούσαν τη θέση τους απομακρύνονταν συνήθως. Κι αφού αυτό γινόταν για χρόνια, καταλάβαμε τώρα ότι εντέλει κάναμε μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Αντέχετε τώρα να το πάμε απ' την αρχή ή θα συνεχίσουμε στους καναπέδες να παρακολουθούμε αγανακτισμένοι τούρκικα σήριαλ περιμένοντας από άλλους να σώσουν τη χώρα;