Οι δείκτες του ασφαλιστικού μέλλοντος

Του Δημήτρη Ν. Πατσάκη Χιλιάδες εργαζόμενοι, στο Δημόσιο, τις Δ.Ε.Κ.Ο και τους Ο.Τ.Α. αλλά και στον ιδιωτικό τομέα «προετοιμάζονται» για πρόωρη συνταξιοδότηση, κυρίως λόγω της ανασφάλειας που χαρακτηρίζει την τρέχουσα συγκυρία. Ο «κουμπαράς» που γεμίζει με αργούς ρυθμούς, ενώ αδειάζει με ταχύτερους, λόγω της μείωσης της απασχόλησης και της αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων, δεν ανησυχεί δεόντως τους ασχολούμενους θεσμικά με το πρόβλημα. Ενώ η λογική σχέση «4:1» έχει ανατραπεί προ πολλών ετών, οι «επιστήμονες» συνεχίζουν να αρθρώνουν λόγο περί «δικαιωμάτων», «δίκαιης σύνταξης», «αξιοπρεπούς διαβίωσης» κ.τ.λ. Κανείς δεν διερωτάται σοβαρά πώς θα διασφαλισθεί η καταβολή των συντάξεων των περισσοτέρων συνταξιούχων έναντι των λιγότερων απασχολουμένων στο μέλλον, εξαιτίας διαφόρων «λεπτομερειών» όπως: -Το προκλητικό ποσοστό της «μαύρης» (ανασφάλιστης) εργασίας (στοιχεία Σ.ΕΠ.Ε) -Την συστηματική για διάφορους λόγους εισφοροδιαφυγή, ακόμη και των τυπικά ασφαλισμένων εργαζομένων -Την ανυπαρξία κρατικού ασφαλιστικού φορέα για το προσωπικό του -Την ανατρεπτική σχέση μεταξύ συντάξιμου(ασφαλιστικού) βίου και το προσδόκιμο ζωής των συνταξιούχων κ.ά. Σήμερα, η σχέση εργαζόμενοι/συνταξιούχοι βρίσκεται στο 50% της αναγκαίας και ικανής συνθήκης αναπαραγωγής και επιβίωσης του ασφαλιστικού συστήματος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το Δημόσιο Ταμείο και η εργοδοσία (περίπτωση Δ.Ε.Κ.Ο) καλύπτει τα «ανοίγματα» των χρήσεων. Κανείς δεν φαίνεται να έχει σκεφθεί σοβαρά την «πίεση» από την παράλληλη ύπαρξη 200+ χιλιάδων νέων συνταξιούχων και 1,3+ εκ ανέργων που απαιτούν-όχι πάντοτε άδικα- την στήριξη της Πολιτείας. Στο παρελθόν, οι δείκτες «Απασχολούμενοι/Πληθυσμός παραγωγικής ηλικίας» (18-64) και «ʼνεργοι/Απασχολούμενοι» ήταν, σε γενικές γραμμές, ανεκτός για τα δεδομένα του αφειδώς δανειζόμενου κράτους. Έχοντας υπόψη ότι τα ποσά των δόσεων του «μνημονίου» θα απορροφηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση του Τραπεζικού συστήματος και την εξόφληση δανειακών υποχρέωσεων, έστω και με το χαμηλό επιτόκιο (έναντι άλλων κ-μ της Ε.Ε), το ερώτημα «πού πάει το πράγμα», είναι περισσότερο παρά ποτέ δόκιμο και χρήζει άμεσης απάντησης. Η μείωση των αμοιβών, «δώρο» κατά κάποιο τρόπο στην «αγορά» και η διευκόλυνση των απολύσεων, των απολυομένων αντικαθιστάμενων, σε μικρό ποσοστό, από χαμηλόμισθους, η ροή των ασφαλιστικών εισφορών (ήδη μειωμένων λόγω ανεργίας), ιδιαίτερα στον εκτός Δημοσίου & Δ.Ε.Κ.Ο, χώρο, θα υποχωρήσει έτι περαιτέρω. Συνεπώς, τι ακριβώς έχουμε στο μυαλό μας;