Οι καταλήψεις και οι καταληψίες

Γράφει ο Γεώργιος Β. Παπαγεωργίου Αν η κατάληψη ενός δημόσιου χώρου κυρίως είναι πράξη παράνομη θα πρέπει να τιμωρείται χωρίς αναστολές ή αναβολές για να γνωρίζουμε όλοι μας τις πραγματικές συνέπειες μιας τέτοιας πράξης. Κατά καιρούς παρόμοια φαινόμενα προκαλούν την κοινή γνώμη όταν κάποιοι καταλαμβάνουν ένα Πανεπιστήμιο, μια αίθουσα δεν αφήνουν καθηγητές και φοιτητές που θέλουν να εργασθούν να κάνουν τα μαθήματά τους απρόσκοπτα χωρίς απουσίες, χάνουν χρόνια. Το κακό είναι ότι τις καταλήψεις αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο το ξεκίνησαν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές προστατευόμενοι από τα κόμματα στα οποία ανήκουν εκάστοτε, το ακολούθησαν οι φοιτητές συστηματικά και οι αγρότες ενίοτε. Ιδιαίτερη εντύπωση και όχι βέβαια καλή μου δημιουργεί το φαινόμενο των καταλήψεων στα Λύκεια, Γυμνάσια και δυστυχώς ακόμα και στα Δημοτικά σχολεία όταν βλέπουμε τις κεντρικές εισόδους των σχολείων διπλοαμπαρωμένες με αλυσίδες και λουκέτα. Συμμερίζομαι όχι πάντα αλλά μερικές φορές το δίκαιο, την αγωνία των μαθητών της Δευτεροβάθμιας και Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης γιατί πιστεύω ότι απλώς μια κακή αντιγραφή χωρίς όμως πολιτική σκοπιμότητα και κάλυψη είναι η κατάληψη που θα πρέπει να συστηματικά να αποφεύγεται δεν ταιριάζει σε καμία ηλικία. Οφείλομεν όλοι μας πιστοί στην πολύ πολύ καλή και ελεύθερη Δημοκρατία μας να εξαντλούμε τον διάλογο και αν πράγματι δεν μπορεί απολύτως να υιοθετηθεί το αίτημά μας τότε υποχρεούμαστε σε συμβιβασμό που θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές να παραχωρούμε χρόνο για την επίλυση του προβλήματος αφού τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να ικανοποιηθεί άμεσα, υπάρχουν διαδικασίες. Οι καταληψίες λειτουργούν ομαδικά και συλλογικά είναι πολυάριθμοι και φέρνουν σε δύσκολη θέση τις αρμόδιες αρχές τάξης και διοίκησης εκμεταλλεύονται το γεγονός της ευαισθησίας των αρχών παρεξηγούν την ανοχή και υπομονή τους. Πάντως αν η οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο τότε οι γονείς έχουν την αποκλειστική ευθύνη να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι οι καταλήψεις είναι μια πράξη ακραία, παράνομη γιατί καταργεί την έννομη τάξη και την εξουσία που υπηρετεί το Πολίτευμα της Δημοκρατίας μας η οποία είναι και συμμετοχική, ευθύνη βέβαια η οποία ματακυλύεται στους ώμους των καθηγητών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κυρίως, οι οποίοι στέλνουν στην συνέχεια φοιτητές καλούς στο Πανεπιστήμιο επιρρεπείς όμως στις καταλήψεις. Εάν όλοι μας αντιπαρερχόμεθα την κτάληψη των Δημόσιων χώρων με σχετική ανοχή αλλά και επιείκεια τότε όμως μπορούμε όλοι μας να αναρωτηθούμε αν θα μας άρεσε κάποιοι να καταλάβουν την επιχείρηση, το σπίτι μας γιατί έτσι τους αρέσει, ή μάλλον γιατί δεν τους αρέσουμε; Ακραίο και απαράδεκτο το φαινόμενο της κατάληψης όταν ασκείται από ενήλικες και μερικές φορές επιστήμονες όλων των επαγγελμάτων. Συμβαίνει, δυστυχώς.